Σύμφωνα λοιπόν με τον Ναπολέοντα Λιναρδάτο, η οικονομική εικόνα της Ελλάδας είναι μοναδική γιατί:

-ο ιδιωτικός τομέας είναι αδύναμος, μικρός και συχνά παρασιτικός. Ο δημόσιος τομέας είναι τεράστιος και υπολογίζεται ότι απασχολεί περισσότερους από ένα εκατομμύριο εργαζόμενους, ενώ το σύνολο του εργατικού δυναμικού είναι περίπου 5 εκατομμύρια. Από τα τέσσερα εκατομμύρια που απομένουν, οι 500.000 είναι άνεργοι και οι 800.000 γερά επιδοτούμενοι από την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση αγρότες που η παραγωγικότητά τους είναι πολύ χαμηλή. Χωρίς να ξεχωρίζουμε εκείνους του ιδιωτικού τομέα που κερδίζουν το ψωμί τους   μερικώς ή ολοκληρωτικά από το κράτος, το βάρος πέφτει σε 2,7 εκατομμύρια έλληνες για να συντηρήσουν το ένα εκατομμύριο των δημοσίων υπαλλήλων, τις 500.000 των ανέργων, τις 800.000 των αγροτών και τα 1,7 εκατομμύρια των συνταξιούχων. Φυσικά, αυτό είναι ακατόρθωτο και έτσι προκύπτει η ανάγκη για συνεχή και μεγάλο δανεισμό. Αν επιχειρηθεί μέσω φόρων η χρηματοδότηση ακόμη και μικρότερων του μέσου όρου κρατικών δαπανών, η οικονομία θα σταματήσει να λειτουργεί.

-η Ελλάδα είναι μία κοινωνία που γερνάει με μέσο όρο ηλικίας 41,8 έτη. Το ένα πέμπτο σχεδόν του πληθυσμού έχει ξεπεράσει τα 65 χρόνια και ο προσδόκιμος χρόνος ζωής είναι τα 80 χρόνια περίπου. Για να επιβιώσουν τέτοιες οικονομίες πρέπει να είναι εξαιρετικά ανταγωνιστικές με πολύ δυναμικό τομέα εξαγωγών. Η Ελλάδα όμως έχει ιδιωτικό τομέα σε παρακμή, ενώ τον χρειάζεται για να διαχειριστεί τα δημογραφικά της προβλήματα. Τα Ινστιτούτο Εργασίας έχει υπολογίσει σε μία μελέτη του ότι 2050 το έλλειμμα του ασφαλιστικού συστήματος θα φτάσει στα 600 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι το ασφαλιστικό σύστημα θα έπρεπε να έχει ήδη σήμερα ένα απόθεμα 500 δις. Ευρώ για να πληρώνει τις μελλοντικές υποχρεώσεις του, αλλά έχει μόλις 20 δις. Και η Ελλάδα έχει από τις υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές στην Ευρώπη…

-παρ΄ όλο που τα στοιχεία των οικονομικών της Ελλάδας προκαλούν τρέλα και πανικό, το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η πολιτική κουλτούρα της. Ο οικονομικός φιλελευθερισμός και  ο συντηρητισμός είναι βρώμικες λέξεις στην Ελλάδα. Η χώρα κυβερνάται από μία πολιτική τάξη που είναι δειλή, ανίκανη και συχνά ατελέσφορη, οπότε αδυνατεί να βγει από την οικονομική άβυσσο στην οποία έχει πέσει. Μερικοί σχολιαστές χαρακτηρίζουν την Ελλάδα «Ντητρόϊτ της Ευρώπης» (προφανώς γιατί το Ντητρόϊτ έχει κτυπηθεί πολύ άσχημα από την κρίση στην αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία) ή «τελευταία σοσιαλιστική χώρα της Ευρώπης». Όπως και νάχει το πράγμα, πρόκειται για μία χώρα εντελώς προσηλωμένη στο κρατικίστικο ιδανικό, ελπίζοντας ότι αρνούμενη να αλλάξει, θα αναγκάσει τελικά την πραγματικότητα να υποκύψει στις επιθυμίες της.

Ως τώρα, η ένταξη της χώρας στην Ευρώπη έτρεφε τις ελληνικές ψευδαισθήσεις. Με ετήσια κοινοτική βοήθεια 3,3% κατά μέσο όρο και συμμετοχή στη ζώνη του Ευρώ που έξασφάλιζε φτηνά δάνεια, η Ελλάδα ήταν σε θέση να χρηματοδοτεί ένα οικονομικό σύστημα που δεν μπορούσε να διατηρηθεί. Από τα μέσα του ΄90, η Ελλάδα είχε πείσει τον εαυτό της ότι η οικονομική ανάπτυξη και η ευημερία εναρμονίζονται με το κρατικίστικό της μοντέλο. Οι σημαντικές αυξήσεις του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους πρόσφεραν το καύσιμο για μία υπερκατανάλωση που δημιούργησε την πλάνη μιας καλά λειτουργικής οικονομίας. Τώρα η κατάσταση  έχει αλλάξει και οι έλληνες καλούνται να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα.

Τάδε (μεταξύ άλλων) έφη Ναπολέων Λιναρδάτος. Είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί κανείς μαζί του, τα στοιχεία που παραθέτει είναι ενδιαφέρονται και δυστυχώς απαισιόδοξα.

Αγγελος Στάγκος

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr