Στις ΗΠΑ από την αρχή της ίδρυσής τους επιβλήθηκε η άποψη ότι το άτομο είναι υπεύθυνο για την τύχη του και το κράτος δεν έχει σαν βασική αποστολή του να βοηθάει τους αδύναμους και τους αναξιοπαθούντες. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε βέβαια τι θα γίνει αν καταρρεύσει η αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία και βρεθούν μερικά εκατομμύρια άνθρωποι στο δρόμο, αλλά το πιθανότερο είναι πλέον ότι και εκεί το σύστημα θα υποστεί κλυδωνισμό. Στην Ευρώπη πάντως, με εξαίρεση ίσως την Βρετανία πλέον, όπου το κοινωνικό κράτος είναι σεβαστό ακόμη και από τις πιο συντηρητικές κυβερνήσεις, το φάσμα της αυξανόμενης ανεργίας προκαλεί ρίγη στην καθεστηκυία τάξη.

Σε κάποιες χώρες, όπως στη Γαλλία, έχουν ήδη γίνει επεισόδια με αφορμή μαζικές απολύσεις από βιομηχανίες. Οργισμένοι εργαζόμενοι «τα έσπασαν» και σε κάποιες περιπτώσεις κράτησαν ομήρους και μέλη της διοίκησης της εταιρίας που τους απέλυσε. Ολοι γνωρίζουν ότι η ανεργία είναι μία εξαιρετικά σοβαρή εξέλιξη στη ζωή ενός ανθρώπου και γίνεται ακόμη σοβαρότερη όταν υπάρχει οικογένεια και υποχρεώσεις από πίσω. Και δεν είναι μόνον οικονομικοί οι λόγοι, αλλά και ψυχολογικοί που τους δημιουργεί η ανασφάλεια, η αίσθηση της αδικίας, η αίσθηση της απόρριψης και η αμφισβήτηση της ικανότητας και της αξίας το ανθρώπου που βγαίνει στην ανεργία. Ακόμη και όταν το κράτος φροντίζει για τη στοιχειώδη συντήρησή του.

Στην Ελλάδα δεν έχουμε τις μεγάλες βιομηχανίες που απολύουν μαζικά εργαζόμενους. Και εδώ όμως η ανεργία μεγαλώνει ανησυχητικά και αν, όπως προβλέπεται, έχουμε μεγάλη πτώση του τουρισμού το καλοκαίρι, το πρόβλημα θα πάρα πολύ μεγάλο. Τόσο μεγάλο που η μαύρη οικονομία, οι οικογενειακοί δεσμοί και η σύνδεση με το χωριό δεν θα μπορούν να προσφέρουν ανακούφιση. Δυστυχώς αυτό δεν το

βλέπουν τα ελληνικά συνδικάτα, που επιμένουν να «αγωνίζονται» σχεδόν αποκλειστικά γι΄ αυτούς που έχουν εργασία και κυρίως του δημόσιου τομέα. Ετσι, ενώ σε άλλες ευρωπαϊκές χώρεςεργαζόμενοι συμφωνούν σε εβδομάδα τεσσάρων εργάσιμων ημερών , ή ακόμη και σε μείωση αποδοχών προκειμένου να μη γίνουν απολύσεις, οι δικοί μας συνδικαλιστές προτιμούν να μη δείχνουν καμία ευελιξία, παρά να διασώσουν θέσεις εργασίας.

Βεβαίως, δεν συζητάμε για μόνιμο καθεστώς τετραήμερης εργασίας, ή για μόνιμη καθήλωση ημερομισθίων και μισθών. Μιλάμε για πρόσκαιρη κατάσταση, μέχρι να σημάνει λήξη ο συναγερμός. Ειδ΄ άλλως θα συνεχίσουμε να φωνάζουμε «την κρίση να την πληρώσουν αυτοί που την προκάλεσαν» και η ανεργία θα καλπάζει με τις όποιες συνέπειες…

Αγγελος Στάγκος
[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr