Για τα συγκεκριμένα κόμματα της Αριστεράς, κανείς δεν θα έπρεπε να περιμένει καλύτερη αντίληψη και αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Εχουν αποδείξει επανειλημμένα και περίτρανα τον λαϊκισμό τους και την ηθελημένη έλλειψη κάθε επαφής με την πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που στην περίπτωση της Ελλάδας και της κρίσης έχει πολλούς συνυπεύθυνους. Από το πολιτικό προσωπικό, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις, έως τους μεγαλοεπιχειρηματίες, το τεράστιο πλέγμα των συντεχνιών και των μικροσυμφερόντων και τους συνδικαλιστές, χωρίς να ξεχνούμε τα μήντια, τους ιδιοκτήτες τους και τους δημοσιογράφους.

Ολοι αυτοί ευθύνονται για τη σημερινή πραγματικότητα, που δυστυχώς προβλέπεται ότι θα χειροτερεύει και αυτό το γνωρίζουν τόσο τα λεγόμενα κόμματα της Αριστεράς, όσο και οι συνδικαλιστές. Επομένως, αν είχαν πραγματική γνώση και συνείδηση, δεν θα αντιδρούσαν στην εικόνα που παρουσίασε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, ούτε συλλήβδην σε όλες τις προτάσεις του, που άλλωστε είναι υποχρεωμένος και από τη θέση του να κάνει στο πλαίσιο του κυρίαρχου κοινωνικού-οικονομικού μοντέλου το οποίο υποτίθεται ότι έχει υιοθετήσει η Ελλάδα και η κοινωνία της. Ετσι και αλλιώς είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να εφαρμοστούν αυτούσιες όλες οι προτάσεις του.

Στόχος λοιπόν θα έπρεπε να είναι η διατήρηση της θέσεων εργασίας στη σημερινή κατάσταση και όχι οι αυξήσεις. Σκοπός των πάντων μέσα στη θύελλα που βιώνουμε είναι να εξασφαλίσουν την εργασία και την επιβίωσή τους και όχι τόσο την βελτίωση της αγοραστικής δύναμης (εννοούμε για αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό) τους, αδιαφορώντας για όλα τα άλλα. Η φροντίδα και η ανησυχία τους θα έπρεπε να είναι οι άνεργοι και αυτοί που απειλούνται με την απώλεια της δουλειάς τους, είτε είναι αυτοαπασχολούμενοι, είτε είναι μισθωτοί και όχι το πώς θα «κονομήσουν» οι διάφορες συντεχνίες.

Ειδικά για τον δημόσιο τομέα και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, η διεκδίκηση υψηλών αυξήσεων που αφήνει να διαφανεί ότι διεκδικεί ή θα διεκδικήσει η ΑΔΕΔΥ, ξεπερνάει ακόμη και τα όρια της αναισθησίας. Θα μπορούσε άνετα να υποστηρίξει κανείς ότι η μόνη κοινωνική ομάδα που ευνοεί σήμερα η οικονομική κρίση είναι οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν απειλείται η θέση εργασίας τους, δεν αγωνιούν μήπως βρεθούν στην ανεργία, δεν ζορίζονται και δεν αποδίδουν στη συντριπτική πλειοψηφία τους και λόγω της ύφεσης ο πληθωρισμός πέφτει ραγδαία, οπότε αυξάνεται η αγοραστική τους δύναμη. Αρα είναι ντροπή να απαιτούν μεγάλες αυξήσεις την ίδια ώρα που χιλιάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα απειλούνται με ανεργία και πείνα. Επιτέλους, υπάρχει και η κοινωνική ευθύνη...

Αγγελος Στάγκος
[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr