Στην ουσία καμία μεταρρύθμιση δεν έχει προχωρήσει, ό,τι μέτρο έχει ληφθεί είναι δημοσιονομικό και φορολογικό και η αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου εξακολουθεί να παραμένει ζητούμενο και εν τέλει να είναι μία κουβέντα χωρίς περιεχόμενο. 

Η σύγκριση των περιπτώσεων της Ελλάδας και της Πορτογαλίας έχει προταθεί πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια. Σήμερα και ενώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ισχυρίζεται ότι έρχεται το τέλος των μνημονίων, η σύγκριση αυτή ίσως να είναι πιο χρήσιμη από ποτέ. Και είναι επίκαιρη, ειδικώς εν όψει της διαδικασίας ανάδειξης ηγεσίας στον Νέο Φορέα του Κέντρου, της Κεντροαριστεράς, ή όπως αλλιώς θέλει να προσδιορίζεται. 

Η Πορτογαλία, έπειτα από μία περίοδο συντομότερη σε καθεστώς μνημονίων, είχε εκλογές πριν από δύο χρόνια. Σε αυτές νικήτρια αναδείχθηκε η συντηρητική παράταξη, όμως κυβέρνηση σχημάτισε το Σοσιαλιστικό κόμμα, σε συνεργασία με ένα αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, τους Κομμουνιστές και τους οικολόγους, καθώς κατόρθωσε να συγκεντρώσει την πλειοψηφία των εδρών στο Κοινοβούλιο. 

Μπορεί να μοιάζει το σενάριο με όνειρο για τον Τσίπρα και την Γεννηματά, όμως το θέμα της σύγκρισης δεν είναι αυτό. 

Είναι το τι έκανε η πορτογαλική κυβέρνηση, μετά την εμπειρία των μνημονίων - τα οποία εφάρμοσε η χώρα σε μία εθνική στρατηγική και ξέμπλεξε γρήγορα. 

Μετά λοιπόν την περιπέτεια, η νέα κυβέρνηση άρχισε να μειώνει φόρους και να επιστρέφει μέρος του εισοδήματος που είχε χαθεί. Οχι σπουδαία πράγματα, αλλά σημαντικά.

Σταδιακά, η πολιτική αυτή ενίσχυσε την κατανάλωση, βελτίωσε το επενδυτικο κλίμα, η ανεργία μειώθηκε εντυπωσιακά από το 17% στο 12% και βαίνει μειούμενη, ο ρυθμός ανάπτυξης του ΑΕΠ στο προηγούμενο τρίμηνο του 2017 και σε ετήσια βάση πλησίασε το 3%. 

Είχε προηγηθεί μία περίοδος περικοπών, οι οποίες περιέλαβαν και το δημόσιο, σε ποσοστό της τάξεως του 20%, συν τις όποιες μειώσεις εισοδημάτων και μεταρρυθμίσεις. Η άμεση αντίδραση της Πορτογαλίας στην κρίση ήταν μεταξύ άλλων να ενισχύσει την βιομηχανία υποδημάτων και να την καταστήσει μία από τις ισχυρότερες παγκοσμίως, ενώ η επέκταση της βιομηχανίας τροφίμων στην Ισπανία και την Ιταλία, με εξαγορές ελαιουργιών και παρεμφερών δραστηριοτήτων με εξαγωγικό προσανατολισμό ήταν δυναμική. 

Τίποτε αντίστοιχο δεν έχει συμβεί στην Ελλάδα. Αντιθέτως, η σημερινή κυβέρνηση, η οποία θέλει μάλιστα να εμφανίζεται και ως πολιτικά συγγενής της πορτογαλικής, εξακολουθεί να έχει σημαία της την άγρια φορολόγηση, προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από την υποαπασχόληση για την πενιχρή μείωση των δεκτών της ανεργίας και με την προπέτεια που την διακρίνει σπεύδει να πανηγυρίσει για την έξοδο από το μνημόνιο, ενώ γνωρίζει ότι αυτή δεν θα έλθει. 

Υπό αυτό το πρίσμα, το πολιτικό προσωπικό της χώρας βρίσκεται για μία ακόμη φορά αντιμέτωπο με τον θλιβερό εαυτό του. 

Οδεύει αργά ή γρήγορα προς μία εκλογική αναμέτρηση, με τον μεν ΣΥΡΙΖΑ να θριαμβολογεί και να ψευδολογεί μέσα στον ερειπιώνα που δημιούργησε, την δε ΝΔ να μην έχει παρουσιάσει μία συνολική και αξιόπιστη πρόταση για την χώρα, πέραν των μειώσεων του ΕΝΦΙΑ και άλλα τέτοια. 

Την ίδια στιγμή, ο ενδιάμεσος χώρος μπαίνει στην τελική ευθεία για την ανάδειξη ηγεσίας ενός κόμματος που δεν υπάρχει και που είναι άγνωστο τι ακριβώς θα πρεσβεύει και θα επιδιώκει. 

Σε αυτές τις συνθήκες, η αντιπαράθεση προσλαμβάνει χαρακτηριστικά πολιτικού αυτισμού. Τσίπρας, Μητσοτάκης και λοιποί τσακώνονται για θέματα άσχετα και αδιάφορα. Αν είναι ο Αδωνης ακροδεξιός, αν μιλάει ο Αυγενάκης με ποινικούς ή όχι, αν υπάρχουν μεσάζοντες στο υπουργείο Αμυνας, αν ο Πολάκης βρίζει την γυναίκα του Ακη, αν οι 53+ έχουν ξυπνήσει στραβά, κλπ. κλπ. 

Επτά και πλέον χρόνια μετά την είσοδο στα μνημόνια, όλα αυτά τα συμπτώματα δείχνουν ότι ο πολιτικός θίασος της χώρας εξακολουθεί απλώς προβάρει το ίδιο έργο, το μόνο που γνωρίζει. 

Το μόνο που έχει συμβεί στην χώρα είναι ότι η κουρτίνα έχει σηκωθεί και όλα φαίνονται - εδώ και καιρό. Θα μείνει σηκωμένη και γι’ αυτό η μόνη ελπίδα είναι έστω κάποιος να σοβαρευτεί. 

Το πόσο πιθανό είναι αυτό, είναι μία άλλη συζήτηση.