Πριν από 10 ημέρες ο Κυριάκος Μητσοτάκης συνάντησε στο Βερολίνο την Ανγκελα Μέρκελ και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Δεν μάθαμε τίποτε για το περιεχόμενο των συζητήσεων. Υποτίθεται ότι τους παρουσίασε μία δική του πρόταση σωτηρίας και πάντως το μόνο βέβαιο είναι ότι ο πρόεδρος της ΝΔ ήλθε σε επαφή με τις αρνητικές διαθέσεις κάποιων βουλευτών απέναντι στην Ελλάδα. Μπορεί ο Σόιμπλε και να άκουσε κάτι που να του άρεσε, μπορεί και να αδιαφόρησε, αφού έχει ακούσει τόσα πολλά από τους Ελληνες πρωθυπουργούς και υποψήφιους πρωθυπουργούς.

Μία εβδομάδα ακριβώς μετά την συνάντηση αυτή, η κυβέρνηση Τσίπρα εμφανίστηκε να «συνθηκολογεί» με τους δανειστές και να δρομολογεί την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Μένει να δούμε αν εν τέλει θα το κάνει και σε ποιο χρόνο – παντως όλα δείχνουν ότι πρέπει να προετοιμαζόμαστε για ένα μακρύ καλοκαίρι.

Από τον συνδυασμό των δύο περιστατικών, θα μπορούσε κάποιος να συμπεράνει ότι στο Βερολίνο έχουν βρει επιτέλους μία φόρμουλα διαχείρισης του ελληνικού ζητήματος, έπειτα από επτά χρόνια άτσαλων χειρισμών και φορτισμένων συζητήσεων.

Ζητούν – μέσω του Eurogroup – την προληπτική νομοθέτηση μέτρων και αυτό είναι το κλειδί. Και μάλλον το έχουν καταλάβει και ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης.

Ο μεν πρώτος κάνει λίγο τον δύσκολο, αλλά μάλλον καταλαβαίνει ότι καλύτερα να κάνει τώρα αυτό που εμφανιζόταν να αποστρέφεται, για έναν πολύ απλό λόγο. Υποχωρώντας σε αυτό το πεδίο, θα ψηφίσει μέτρα που κατά πάσα βεβαιότητα δεν θα εφαρμόσει η δική του κυβέρνηση, ακόμη και αν καταφέρει να φθάσει έως το 2019. Θα τα εφαρμόσει η επόμενη, δηλαδή ενδεχομένως η ΝΔ.

Ο δε δεύτερος, δεν φαίνεται να στενοχωριέται και πολύ, γιατί αυτά τα μέτρα που θα κληθεί να εφαρμόσει, δεν θα τα έχει ψηφίσει το κόμμα του. Θα κατηγορεί για αυτά τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα.

Προϋπόθεση βέβαια για όλα αυτά είναι να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση. Κάπως έτσι, όλοι θα είναι ικανοποιημένοι, οι συντάξεις θα μειώνονται, οι φόροι θα αυξάνονται.

 Και η ζωή συνεχίζεται…