Ετσι ξεκίνησε μία περίοδος κατά την οποία η άτυπη συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με ένα (δήθεν ή και αυθεντικό) καραμανλικό κομμάτι της ΝΔ έφερε συγκεκριμένα αποτελέσματα, με κυριότερο ίσως από αυτά την ανοχή του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα σε ένα θεσμικά μετέωρο δημοψήφισμα που άφησε ανοιχτές πληγές στην χώρα.

Ηταν η αποθέωση του παρασκηνίου, της πολιτικής υστεροβουλίας και εν τέλει ίσως υπάρχει και μία πτυχή που δεν έχει αναδειχθεί. Κατά μία γραμμή ανάλυσης, ο Τσίπρας δεν χρησιμοποίησε απλώς την προεδρική εκλογή για την πρόκληση εκλογών. Κατά πάσα βεβαιότητα είχε στο μυαλό του και την συγκεκριμένη πρόταση στον Προκόπη Παυλόπουλου για την θέση του Προέδρου, επειδή για όλα τα σχέδια που ακολούθησαν θα είχε τις ανοχές που χρειαζόταν.

Μπορεί να φανταστεί κανείς τετοιες εξελίξεις στην χώρα αν στην θέση του Προέδρου βρισκόταν ο Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος; Για να μην μιλήσουμε για τον Χρήστο Σαρτζετάκη. Και επειδή μία συζήτηση περί δημοψηφίσματος αιωρείται και πάλι, θα επεδείκνυε για άλλη μία φορά ανοχή ο σημερινός Πρόεδρος σε ένα τετοιο σχέδιο;

Με αφορμή την «επέτειο», μία σύγκριση εντείνει την απογοήτευση για τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Η εκλογή του Φρανκ Βάλτερ Στάινμάγερ στην Προεδρία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, είναι μία θεσμική διαδικασία με πολιτικό βάθος και ουσία, σε κατεύθυνση εντελώς διαφορετική από τα όσα εδώ έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια.

Χωρίς τυμπανοκρουσίες αλλά και δίχως σκοτεινές διαβουλεύσεις, οι Χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ συμφώνησαν πριν από μήνες με το SPD στο πρόσωπο του (σοσιαλδημοκράτη) πρώην υπουργού Εξωτερικών, ο οποίος την προηγούμενη εβδομάδα εξελέγη Πρόεδρος με συντριπτική πλειοψηφία από ένα σώμα αντίστοιχο μίας Γερουσίας.

Η λογική πίσω από τον θεσμό του Προέδρου στην Γερμανία έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον και δίνει μία άλλη διάσταση στην άποψη ότι πρόκειται για θέση διακοσμητική και χωρίς εκτελεστικές αρμοδιότητες.

Στην ουσία όσο το δεύτερο ισχύει, το πρώτο ακυρώνεται. Και αυτό είναι θεμέλιο ενός πολιτεύματος που σε όλες του τις εκδηλώσεις και λειτουργίες μοιάζει να ανταποκρίνεται πολύ καλά στις σύγχρονες συνθήκες.

Στο πρόσωπο του Στάινμαγερ όλα αυτά έχουν ιδιαίτερη σημασία. Ο Πρόεδρος, ειδικώς όταν είναι ένα πρόσωπο κύρους και μάχιμος πολιτικός, ακριβώς επειδή δεν έχει πολλές αρμοδιότητες, αλλά ούτε και δεσμεύσεις, πρέπει και οφείλει κυρίως να μιλάει. Και να λέει ό,τι θέλει. Ετσι συμβάλλει με καθοριστικό τρόπο στην πολιτική ζωή, απαλλαγμένος από το αδιανόητο ελληνικό ταμπού «ο Πρόεδρος δεν παρεμβαίνει». 

Για όλα αυτά βέβαια, η βασική προϋποθεση είναι οι κύριοι παίχτες της διακυβέρνησης να έχουν πλήρη θεσμική και πολιτική συναίσθηση ευθύνης.

Αλλιώς, όσο και αν «ο Πρόεδρος δεν παρεμβαίνει», εν τέλει φτάνει να μην κάνει τίποτε άλλο από αυτό…

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr