Κατά μία τραγική σύμπτωση και το 2015 η κρίσιμη ημερομηνία ήταν η 20^η Φεβρουαρίου. Σε εκείνο το Eurogroup είχαν όλοι παραπλανηθεί και είχαν πιστέψει ότι η κυβέρνηση Τσίπρα θα συνέχιζε με κάποιες παραλλαγές το πρόγραμμα που ακόμη βρισκόταν σε ισχύ.

Η συνέχεια είναι γνωστή…

Φέτος, δύο χρόνια αργότερα και εν αναμονή μίας νέας συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου, όλοι έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει στην Ελλάδα – εκτός ίσως από πολλούς Ελληνες.

Κάθε κίνηση του Τσίπρα και κάθε πιρουέτα του Τσακαλώτου αντιμετωπίζεται με δυσπιστία στην Ευρώπη, όμως το χειρότερο από όλα (για την κυβέρνηση) είναι ότι παρά τις όποιες αυταπάτες του, ο Τσίπρας τοποθετείται πλέον στο ίδιο κάδρο με τον Τραμπ και όλους τους εκπροσώπους της «αντισυμβατικής» πολιτικής έκφρασης και εκδήλωσης.

Δύο χρόνια αφότου ο Πολ Μέισον, γνωστός ρεπόρτερ και παραγωγός του Channel 4 αλώνιζε στο Μέγαρο Μαξίμου και μάθαινε τα πάντα πριν από οποιονδήποτε άλλον, επειδή μέσα σε όλα τα άλλα ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης πρωταγωνιστούσαν στο ντοκιμαντέρ #ThisIsaCoup, η δόξα της αριστεράς που θα απελευθέρωνε την Ευρώπη από τον γερμανικό ζυγό έχει δώσει την θέση της στην περιφρόνηση. Και στις επισημάνσεις άλλων ελλειμμάτων της ελληνικής κυβέρνησης. Όχι οικονομικών, αλλά δημοκρατικών.

Αξίζει να διαβάσει κάποιος τι έγραψε στον Observer την Κυριακή ο Νικ Κόεν. Πρόκειται ίσως για τον σημαντικότερο αρθρογράφο του προοδευτικού χώρου σήμερα στην Αγγλία. Θεωρείται κάτι σαν η φωνή της συνείδησης ό,τι καλού στοιχείου έχει απομείνει στους Εργατικούς ή την κεντροαριστερά, που πελαγοδρομεί μεταξύ των ερειπίων που άφησε ο Μπλερ και της ιδεολογικοπολιτικής τρικυμίας του Κόρμπιν.

Με αφορμή την υπόθεση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών, ο αρθρογράφος αποδομεί τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του και δίνει απαντήσεις σε πολλά.

«Η Ελλάδα, η κοιτίδα της δημοκρατίας, σπανίως συγκαταλέγεται στις χώρες που έχουν βυθιστεί στον διεφθαρμένο και ψευδεπίγραφο αυταρχισμό. Το γεγονός όμως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται ένα αριστερό και όχι ένα δεξιό λαϊκιστικό καθεστώς, θεωρείται μία κεφαλαιώδους σημασίας διάκριση μόνο από ανθρώπους που πιστεύουν ότι ο Πολ Μέισον είναι ένας διανοούμενος», γράφει ο Κόεν. Και σημειώνει: «Παρά ταύτα η έλευση στην εξουσία του “συνασπισμού της ριζοσπαστικής αριστεράς”, δεν σταμάτησε τα σκάνδαλα διαφθοράς στην ελληνική πολιτική σκηνή, ούτε εισήγαγε σε μία νέα εποχή ελευθερίας». 

Συνδέοντας δε ευθέως την ανέλιξη του Τσίπρα στην εξουσία με το φαινόμενο Τραμπ, υπογραμμίζει:

«Αντί γι’ αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ότι οι αντιλήψεις περί “αριστεράς” και “δεξιάς” δεν μπορούν να ερμηνεύσουν την σκληρή αλήθεια για την εξουσία στον 21ο αιώνα. Οι έννοιες αυτές τείνουν να είναι πλέον μη συναφείς με τις συνθήκες. Αν ο Ντόναλντ Τραμπ είναι δεξιός, για παράδειγμα, γιατί τον φοβούνται τόσο πολύ οι συντηρητικοί της ελεύθερης αγοράς και οι Ρεπουμπλικανοί της εθνικής ασφάλειας; Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αριστερά, γιατί έχει συμμαχήσει με τους υπερεθνικιστές και σκοταδιστές (religious obscurantists) Ανεξάρτητους Ελληνες;».

Ισως ο Κόεν δεν έχει και πλήρη εικόνα για τις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης στον χώρο του Τύπου ή δεν είχε χώρο για να αναφερθεί και σε αυτά...

Το άρθρο του, με επίκεντρο την υπόθεση των οκτώ αξιωματικών και το αν η Ελλάδα θα τους εκδώσει στην Τουρκία του Ερντογάν (των βασανιστηρίων, του λυντσαρίσματος, της επαπειλούμενης επαναφοράς της θανατικής ποινής), καταλήγει συμπερασματικά σε μία προειδοποίηση: με την διαδικασία αυτή που κρίνεται στον Αρειο Πάγο, τίθεται σε δοκιμασία η δημοκρατία όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη.

Κοινώς: σε μία περίοδο που το Grexit βρίσκεται πάλι στο τραπέζι, η Ελλάδα απειλείται, με υπαιτιότητα της κυβέρνησής της να βρεθεί πολύ σύντομα εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου, αυτήν την φορά με όρους θεσμικής επάρκειας και δημοκρατικής λειτουργίας.