Στην Ελλάδα η Παιδεία δεν ήταν χαμηλής ποιότητας ως το 1967, που έγινε η δικτατορία, παρά τις τεράστιες ελλείψεις στην υλικοτεχνική υποδομή και παρά το γεγονός ότι η υποχρεωτική εκπαίδευση αφορούσε το δημοτικό σχολείο, χωρίς να παραγνωρίζουμε και το υψηλό ποσοστό αναλφαβητισμού που υπήρχε. Από τη δικτατορία όμως και μετά χάλασε η ιστορία. Δυστυχώς δε, ενώ με την αποκατάσταση της δημοκρατίας θα έπρεπε να δοθεί ιδιαίτερη έμφαση σε μία δημόσια Παιδεία υψηλών προδιαγραφών, έγινε ακριβώς το αντίθετο. Επικράτησενοοτροπία της ισοπέδωσης προς τα κάτω με κορυφαίο σύνθημα «Όχι στην εντατικοποίηση» των σπουδών με αποτέλεσμα να ξεχαρβαλωθεί το σύμπαν.

Ολες οι κυβερνήσεις, χωρίς καμία εξαίρεση, συνέδεσαν την Παιδεία με το τρισκατάρατο πολιτικό κόστος και οι συμβιβασμοί στις αξιώσεις κομματικών νεολαιών και ανεγκέφαλων μειοψηφιών, σε συνδυασμό με αποφάσεις που δεν είχαν καμία σχέση με οποιαδήποτε εκπαιδευτική έννοια οδήγησαν με ταχύ βήμα στην υποβάθμιση σχολείων και πανεπιστημίων και στην επικράτηση των φροντιστηρίων. Με λίγα λόγια, το σύστημα της Παιδείας στην Ελλάδα,αντικαταστάθηκεουσιαστικά από το σύστημα της Παραπαιδείας. Παράλληλα βέβαια θέριεψε και το πνεύμα της συντεχνίας σε δασκάλους , καθηγητές και επιστημονικό προσωπικό, για να μην αναφερθούμε και στα απερίγραπτα τοπικά συμφέροντα που δημιουργήθηκαν από την χωρίς προγραμματισμό και δίχως λόγο δημιουργία σχολών, ΤΕΙ και ΑΕΙ σε όλη τη χώρα.

Ετσι κάπως και σε γενικές γραμμές φτάσαμε στο κατάντημα που χαρακτηρίζει σήμερα την δημόσια Παιδεία, κυρίως σε επίπεδο λυκείων, ΤΕΙ και πανεπιστημίων. Είναι τέτοιος ο εξευτελισμός πια της εκπαιδευτικής διαδικασίας που ακόμη και στον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ υπάρχουν πια άνθρωποι που αντιλαμβάνονται ότι πιάσαμε πάτο. Και «πάτος» σημαίνει ότι τα παιδιά δεν μαθαίνουν γράμματα, δεν μαθαίνουν να πειθαρχούν τη σκέψη τους, δεν μαθαίνουν να σκέπτονται και να αναζητούν, δεν μαθαίνουν δεξιότητες και άρα βγαίνουν χωρίς ουσιαστικά εφόδια στη ζωή, παρόλο που ξοδεύουν άπειρες ώρες σε σχολεία και φροντιστήρια μέχρις ότου γίνουν φοιτητές και μπουν στον κόσμο του απόλυτου χαβαλέ και της πλήρους ασυδοσίας.

Όλα τα παραπάνω αφορούν τα παιδιά των μεσαίων και των μικρομεσαίων γιατί τα παιδιά των μεγαλομεσαίων και των μεγάλων βρίσκουν καταφύγιο στα ιδιωτικά λύκεια και στα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Αρα αφορούν τον βασικό κορμό των παιδιών αυτής της χώρας που πάνε άκλαυτα από πλευράς Παιδείας, αλλά ακόμη λίγοι σχετικά βγαίνουν και το διαλαλούν ευθαρσώς. Οι υπόλοιποι βολεύονται με την «σκατίλα», κοιμούνται, έχουν άγνοια, δεν ενδιαφέρονται, δεν αντιλαμβάνονται. Οσο για το δήθεν δίλημμα των περιβόητων ιδιωτικών πανεπιστημίων, αυτό είναι τελείως πλαστό για ένα σωρό λόγους. Αν ιδρυθούν κάποια θέλουν πολλά λεφτά, μεγάλη προσοχή και έλεγχο για να μην αποδειχθούν και αυτά σκάρτα και μόνον η ίδρυσή τους δεν πρόκειται να βοηθήσει τα δημόσια πανεπιστήμια να συνέλθουν. Αν δεν ιδρυθούν, πάλι δεν πρόκειται να βελτιωθούν τα δημόσια πανεπιστήμια.

Για να βελτιωθούν τα δημόσια λύκεια και πανεπιστήμια θα πρέπει να πέσουν χρήματα, αλλά το σημαντικότερο είναι να αλλάξει η νοοτροπία που επικρατεί σε όλο το μήκος και το πλάτος της λειτουργίας τους και σε όλους τους συντελεστές. Αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο και κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να αρχίσει την τιτάνια προσπάθεια. Δυστυχώς!

Αγγελος Στάγκος

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr