Για όποιον δεν το έχει καταλάβει ως τώρα, η οικονομία μας αντιμετωπίζει πλέον τεράστια προβλήματα ανάπτυξης, ακρίβειας και πληθωρισμού, ανεργίας και κυρίως παραγωγής. Δεν ξεχνάμε τη διεθνή συγκυρία, αλλά το φταίξιμο είναι και δικό μας σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ολοι ασχολούμαστε με την ανταγωνιστικότητα και τηνπαραγωγικότητα, αλλά ξεχνάμε ότι πρέπει να παράγουμε και κάτι γιατί εκτός από τουρισμό και γη, όλα τα άλλα τα εισάγουμε. Ούτε στον τομέα υπηρεσιών είμαστε αξιοσημείωτοι στο διεθνές περιβάλλον για να πούμε ότι από εκεί τουλάχιστον εισρέει χρήμα. Αυτό άλλωστε αποδεικνύεται από την άθλια πορεία του εμπορικού ισοζυγίου και του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Πορεία που μεταφράζεται στο γεγονός ότι πληρώνουμε πολύ περισσότερα από όσα εισπράττουμε από όλες τις δραστηριότητές μας.

Κανονικά, η παραπάνω πραγματικότητα θα έπρεπε να απασχολεί την κυβέρνηση, τα κόμματα και τους ταγούς αυτής της χώρας, αλλά όπως όλη η ελληνική κοινωνία έχει χάσει κυριολεκτικά τον μπούσουλα, το ίδιο συμβαίνει με αυτούς. Με λίγα λόγια, έχουμε μπλέξει τόσο πολύ…τους γλουτούς μας (όπως θα έγραφε παλιότερα «Το Ποντίκι») που θυμίζουν γόρδιο δεσμό. Κάθε προσπάθεια που υποτίθεται ότι γίνεται για να λυθεί αυτός ο γόρδιος δεσμός των ελληνικών γλουτών κάνει το μπλέξιμο ακόμη μεγαλύτερο, όπως συμβαίνει τώρα με το Ασφαλιστικό που έχει εξελιχθεί σε μάχη ζωής και θανάτου μεταξύ κυβέρνησης και συνδικάτων, αφού όποιος χάσει γνωρίζει πια ότι χάνει οριστικά και το «πάνω χέρι». Ετσι έμαθαν να πολιτεύονται όλοι, η μελέτη, ο προγραμματισμός και ο συμβιβασμός είναι άγνωστες έννοιες, ενώ περισσεύουν τα παχιά τα λόγια, τα μεγάλα που κόβουν συνήθως τα πόδια της λογικής.

Η παρακμή της Ελλάδας όμως εμφανίζεται και σε πάρα πολλούς άλλουςτομείς, πέρα από τον παραγωγικό, τον οικονομικό, τον πολιτικό, τον συνδικαλιστικό. Είναι εμφανέστατη στην παιδεία, στην αγωγή, στον πολιτισμό, στο περιβάλλον , στην βρώμα της Αθήνας, στην παχυσαρκία των παιδιών μας, στη συμπεριφορά των μήντια, στην έλλειψη αστικής τάξης με ανάλογες ρίζες, στην ανυπαρξία ταγών της κοινωνίας, στο κυκλοφοριακό, στην κατάσταση των νοσοκομείων, στα παρακυκλώματα, στη διαφθορά, στη γραφειοκρατία, στην ανικανότητα του δημόσιου τομέα, στις πειρατικές συνήθειες του ιδιωτικού τομέα και σε ένα σωρό άλλες δραστηριότητες και τομείς. Η έννοια της συλλογικής βελτίωσηςέχει εκλείψει, ο ιστός της κοινωνικής συνοχής καταστρέφεται ταχύτατα, η χώρα δείχνει να μην έχει ρότα και προορισμό.

Ζητείται ελπίδα, αλλά αυτή δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

Αγγελος Στάγκος

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr