Που σημαίνει ότι, όπως πάντα, η απεργία στον δημόσιο τομέα ήταν λίγο - πολύ επιτυχής, ενώ στον ιδιωτικό τομέα, η αποτυχία ήταν σχεδόν πλήρης και ομολογημένη. Οσο για τη συμμετοχή στη συγκέντρωση, καλύτερα να μη μιλήσουμε. Ηταν ανάλογη μίας κοινωνίας που κάθεται σε αφασία στον καναπέ... ακόμη και όταν διεκδικεί.

Για την ουσία του Ασφαλιστικού θα πληροφορηθούμε μάλλον αύριο, καθώς ο πρωθυπουργός κ. Καραμανλής αναμένεται να υλοποιήσει την υπόσχεσή του να ανακοινώσει στη Βουλή τις προθέσεις του. Ωστόσο, αυτή η εντελώς διαφορετικήαντιμετώπιση του Ασφαλιστικού από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και από τους απασχολούμενους στον δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, απαιτεί κάποια ερμηνεία. Γιατί έτσι όπως είναιτα πράγματα, η ΓΣΕΕ εμφανίζεται ναεκπροσωπεί αποκλειστικά και μόνο τους κρατικοδίαιτους υπαλλήλους.

Για το γεγονός αυτό, σίγουρα η ΓΣΕΕ έχει ευθύνες. Οι συνδικαλιστές του δημόσιου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα έχουν κυριαρχήσει στους κόλπους της γιατί λειτουργούν εκ του ασφαλούς σε χώρους όπου οι απασχολούμενοι καλύπτονται πλήρως από τους νόμους και τις συλλογικές συμβάσεις και δεν φοβούνται ότι θα έχουν συνέπειες από την εργοδοσία. Επομένως, όχι μόνοτο έργο των συγκεκριμένων συνδικαλιστώνείναι πολύ ευκολότερο, αλλά και οι ίδιοι απολαμβάνουν προνόμια και διευκολύνσεις. Σε κάποιο βαθμό, ο συνδικαλισμός επιβιώνει και σε κάποιες μεγάλες ιδιωτικέςεπιχειρήσεις που απασχολούν σχετικά μεγάλους αριθμούς εργαζομένων, αλλά από εκεί και πέρα επικρατεί το χάος.

Η Ελλάδα είναι κατ΄ εξοχήν χώρα αυτοαπασχολούμενων και πολύ μικρών επιχειρήσεων. Αυτές οι πολύ μικρές επιχειρήσεις υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τις 800.000 και απασχολούν από έναν έως πέντε υπαλλήλους η κάθε μία. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναπτυχθεί συνδικαλισμός μεταξύ των υπαλλήλων σε αυτές τις επιχειρήσεις για πολλούς λόγους. Ο πιο σημαντικός είναι ότι οι υπάλληλοι φοβούνται ότι θα χάσουν τη δουλειά τους και μάλιστα σε μία εποχή με μεγάλη ανεργία, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων και των γυναικών, αλλά σημαντικός είναι ένας ακόμη λόγος. Είναι σχεδόν αδύνατη η οργάνωση αυτών των ανθρώπων και η ένταξή τους σε οργανωμένα συνδικάτα. Όταν μάλιστα δεν υπάρχουν πια και αποφασισμένοι συνδικαλιστές, πρόθυμοι να εκτεθούν στους κινδύνους της «στρατολόγησης» εργαζομένων πηγαίνοντας από πόρτα σε πόρτα στους ιδιωτικούς χώρους εργασίας.

Ένα ακόμη πρόβλημα είναι ότι η εποχή μας, η εποχή του ατομισμού, δεν ευνοεί την συλλογικότητα σε κανένασχεδόν επίπεδο, αλλά μεγαλύτερο ακόμη πρόβλημα είναι ότι οι συνδικαλιστές γενικά δεν εμπνέουν. Εχουν οι ίδιοι φροντίσει με τη συμπεριφορά τους να μαυρίσουν τη φήμη τους και να καταστήσουν «αντιπαθητικό» τον συνδικαλισμό. Για όλους αυτούς τους λόγους βλέπουμε και τα ανάλογα αποτελέσματα.

Αγγελος Στάγκος
[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr