Το δεύτερο ζήτημα είναι να δημιουργηθεί ενα νέο ασφαλιστικό σύστημα που θα εξασφαλίζει οτι δεν θα αντιμετωπίσουμε ξανά πρόβλημα σε δέκα, είκοσι ή τριάντα χρόνια.

Κατά τη γνώμη μας η λύση που συνδυάζει κοινωνική δικαιοσύνη και βιωσιμότητα στο σύστημα είναι μια: όσον αφορά όλους όσοι ξεκίνησαν να εργάζονται πρίν απο το 2000, θα πρέπει να συνταξιοδοτηθούν με το ισχύον σύστημα.

Δεν έχει δικαίωμα καμία κυβέρνηση να ανατρέπει αιφνιδιαστικά το καθεστώς είς βάρος πολιτών που έχεουν προγραμματίσει το μέλλον τους με το ισχύον σύστημα. όσον αφορά στα κεφάλαι που χρειάζονται για να χρηματοδοτηθούν τα ταμεία τα επόμενα χρόνια, αυτά πρέπει να αυξηθούν με την καταβολή των χρημάτων που χρωστάει το δημόσιο και τα οποία φτάνουν τα 10 δισ ευρώ -βάσει στοιχείων της ΓΣΕΕ - και με την συστηματική είσπραξη της εισφοροδιαφυγής που ανέρχεται σε 4 δισ ευρώ ετησίως.


Ταυτόχρονα θα πρέπει να φτιαχτεί ενα νέο σύστημα στο οποίο θα συμμετέχουν όλοι οι νέοι εργαζόμενοι, δηλαδή όσοι έπιασαν δουλειά απο το 2000 και μετά. Στο σύστημα αυτό η διαχείριση των κεφαλαίων των ταμείων θα πρέπει να απεγκλωβιστεί απο το δημόσιο και να γίνεται απο ειδικούς, δηλαδή απο επενδυτικές τράπεζες, ελληνικές και ξένες.

Μόνο έτσι θα διασφαλιστεί οτι η εκάστοτε κυβέρνηση δεν θα βάζει χέρι στα διαθέσιμα των ταμείων για να καλύψει ανάγκες του προυπολογισμού ή των κομματικών ταμείων όπως γίνεται μέχρι σήμερα.

Αυτές οι προτάσεις, παρόλο που μοιάζουν απλοϊκές, είναι ρεαλιστικές και κοινωνικά δίκαιες. με την κατάλλη επεξεργασία θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση για μια μακροχρόνια βιώσιμη επίλυση του προβλήματος.
 
Δυστυχώς, κανένα απο τα κόμματα δεν έχει σήμερα ούτε άποψη ούτε συγκεκριμένη πρόταση για την επίλυση του ασφαλιστικού. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο είναι υγιής και ενδεδειγμένη η καθολική αντίδραση όλων των εργαζομένων, προκειμένου να διασφαλιστούν τα δικαιώματα τους μέχρις ότου βρεθεί μια ρεαλιστική και κοινωνικά δίκαιη λύση του προβλήματος.

Βύρων Ζάννος