Ο καθηγητής, αφού καταφέρει μετά κόπων, βασάνων ή και γνωριμιών, να γίνει μέλος ΔΕΠ (Διδακτικό Επιστημονικό Προσωπικό), και επιχειρήσει να ασκήσει με συνέπεια το διδακτικό του έργο, έρχεται καθημερινά αντιμέτωπος με πληθώρα γραφειοκρατικών και διοικητικών κωλυμάτων, που ακυρώνουν στην αφετηρία της οποιαδήποτε προσπάθεια. Πώς να καταφέρει να προετοιμάσει το μάθημά του όταν δεν του παρέχεται από το πανεπιστήμιο ούτε καν γραφική ύλη, όταν δεν έχει τη δυνατότητα να διανείμει έντυπο υλικό στους φοιτητές, γιατί δεν λειτουργούν τα φωτοτυπικά μηχανήματα, πώς να καταστήσει ελκυστικότερο και αποτελεσματικότερο το μάθημά του με τη βοήθεια τεχνολογικών μέσων, όταν δεν υπάρχουν ούτε συσκευές προβολής ή, το συνηθέστερο, έχουν χαλάσει χωρίς ποτέ να αντικατασταθούν; Πώς να καταφέρει να κινητοποιήσει τους φοιτητές, όταν καλείται να κάνει μάθημα σε αίθουσες βρώμικες, κατεστραμμένες, με σπασμένα τζάμια, χωρίς θέρμανση το χειμώνα ή κλιματισμό το καλοκαίρι; Τι κίνητρα έχει για να παραγάγει ερευνητικό έργο (παρά μόνο αν συμμετέχει σε κάποιο επιδοτούμενο πρόγραμμα και έχει οικονομικά οφέλη) αφού αυτό δεν θα αναγνωριστεί από την ακαδημαϊκή κοινότητα και δεν θα αξιολογηθεί κατά κανέναν τρόπo;

Οι φοιτητές, από την πλευρά τους, εισάγονται σε ένα ανώτερο ή ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα, σε μία σχολή για την οποία αρκετές φορές ελάχιστα γνωρίζουν και καλούνται να θητεύσουν σε μια επιστήμη, η οποία ενδεχομένως δεν τους ενδιαφέρει. Ωστόσο, η πίεση από την οικογένεια και τον κοινωνικό περίγυρο είναι τέτοια που η συντριπτική τους πλειοψηφία δεν τολμά να την εγκαταλείψει, ακόμη κι αν τη σιχαίνεται.Αρχίζουν δε τις σπουδές τους ήδη κουρασμένοι, εξουθενωμένοι καθώς είναι από τη δοκιμασία των πανελληνίων εισαγωγικών εξετάσεων και σύντομα απωθούνται από τους αδιάφορους καθηγητές, την εχθρική γραμματεία και τις επιεικώς μη εξυπηρετικές λοιπές υπηρεσίες του εκπαιδευτικού ιδρύματος.

Ωστόσο, πέραν των υποδομών και της διαδικασίας, οι φοιτητές δεν έχουν κίνητρα να παρακολουθήσουν με ενδιαφέρον τις σπουδές τους, γιατί δεν υπάρχει ουσιαστικό σύστημα αξιολόγησης. Δεν έχουν κίνητρα να παρακολουθήσουν τα μαθήματα και να εκπονήσουν εργασίες, αφού είτε με διάβασμα της τελευταίας στιγμής, είτε με αντιγραφή θα περάσουν «κουτσά-στραβά» τα μαθήματα, ενώ ακόμη κι αν πιαστούν να αντιγράφουν στις εξετάσεις, δεν θα υποστούν καμία συνέπεια.

Και γιατί, εξάλλου, να ενδιαφερθούν αφού γνωρίζουν ότι η συμβολή του πτυχίου τους στη μελλοντική επαγγελματική τους σταδιοδρομία θα είναι μικρή και ότι ανεξαρτήτως εφοδίων και προσόντων, μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας θα είναι το «μέσον» του μπαμπά ή του θείου;

Βέβαια, πέραν του θλιβερού του πράγματος, καμία έκπληξη δε θα πρέπει να προκαλεί η κατάσταση αυτή, δεδομένου ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο,  ως μικρόκοσμος  της ελληνικής πραγματικότητας, αποτελεί πεδίο όπου αναπαράγονται όλες οι παθογένειες του κρατικού μηχανισμου και διαιωνίζονται οι στρεβλωμένες αντιλήψεις της ελληνικής κοινωνίας. Απλώς, είναι άξιον απορίας πως ορισμένοι προσδoκούν ή –ακόμη χειρότερα- απαιτούν να αλλάξει συθέμελα η κατάσταση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, χωρίς τίποτα να ταράξει το μακάβριο ύπνο της ελληνικής κοινωνίας.

Βάια Δουδάκη
[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr