Το ερώτημα είναι αν η κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει οφείλεται στα χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας ή αν ο μεγάλο μερίδιο της ευθύνης ανήκει στην πολιτική τάξη. Ερώτημα δηλαδή που θυμίζει το περίφημο αντίστοιχο «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα» που φυσικά δεν έχει απαντηθεί ακόμη στη λαϊκή θυμοσοφία. Ασχέτως όμως από τη σωστή απάντηση, το χειρότερο είναι ότι οι περισσότεροι απότους έλληνες πιστεύουν ότι είναι λογικά αυτά που συμβαίνουν εδώ και όλοι οι άλλοι κάνουν λάθος!

Ας πούμε, είναι λογικό αυτό το κράτος να δαπανά το μικρότερο ποσοστό επί του ΑΕΠ από όλα τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη για τη δημόσιαπαιδεία και τη δημόσια υγεία και αντίθετα να είναι τόσο μεγάλες οι αντίστοιχες ιδιωτικές δαπάνες, χωρίς να ιδρώνει κανενός το αυτί; Από την άλλη πλευρά, είναι δυνατόν να έχουμε τόσους πολλούς εκπαιδευτικούς και τόσα πολλά σχολεία, ενώ ο πληθυσμός γερνάει και ταυτόχρονα να μην καλύπτονται οι ανάγκες, πραγματικές ή όχι, αλλά πάλι κανείς να μη νοιάζεται; Και είναι επίσης δυνατόν να έχουμε τόσα πολλά νοσοκομεία, άλλα να μην υπάρχει αρκετό νοσηλευτικό προσωπικό για να τα λειτουργήσει και ένα μεγάλο μέρος του εξοπλισμού τους να είναι πολύ συχνά χαλασμένο;

Πως γίνεται επίσης να κτίζονται παντού αυθαίρετα, να είναι τόσο οφθαλμοφανές ότι πρόκειται για παράνομα οικήματα και κανείς να μην επεμβαίνει; Αμ το άλλο, που έχουμε αναλογικά την πολυπληθέστερη αστυνομία και ίσως και την πιο άχρηστη, γεγονός που αποδεικνύεται από την καθημερινότητα;Για να μην αναφέρουμε ένα σωρό άλλες υπηρεσίες που ουσιαστικά είναι ανύπαρκτες…Ακόμη και για τις τράπεζες δημιουργούνται ερωτηματικά, αν κρίνουμε ότι διάφοροι … «ζωνιανοί» διατηρούσαν και διατηρούν τεράστιους λογαριασμούς που δεν δικαιολογούνται από τις νόμιμες δραστηριότητές τους, αλλά κανείς υπάλληλος δεν νοιώθει την υποχρέωση, που την έχει, να ενημερώσει τους ανωτέρους του και εκείνοι τις αρχές.Αφήστε που κανείς δεν γνωρίζει από που προκύπτουν τα χιλιάδες σκάφη που σκίζουν υπερήφανα τα κύματα των θαλασσών μας.

Το καταπληκτικό είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων αισθάνονται ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά και το ίδιο ισχύει για τα κόμματα και τον τύπο. Γράφονται και λέγονται κάτι αοριστίες, ενώ πολλές φορές ξεσηκώνονται διαμαρτυρίες και πραγματοποιούνται απεργίες, αν γίνει η παραμικρή κίνηση για να αλλάξει κάτι από την αθλιότητα. Τρανό παράδειγμα η Παιδεία. Και όταν τελικά επικρατεί η «λογική του κόστους», γυρίζουν όλοι ήσυχοι στον καναπέ και στην καφετέρια.

Είναι φανερό λοιπόν ότι το όλον σύστημα εν θέλει να αλλάξει τίποτα μέσα στην αποχαύνωσή του.

Αγγελος Στάγκος

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr