Τις προάλλες , στα τηλεοπτικά σχόλια της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ» του πολύ καλού συναδέλφου Κοσμά Βίδου υπήρχε η εξής αναφορά: Τηλεοπτικός αστέρας καναλιού, από εκείνους που έσπευσαν εκ των υστέρων στην περιοχή του φοβερού πενταπλού φονικού, μπήκε σε ένα από τα χαροκαμένα σπίτια. Προφανώς τον είχαν καλέσει γιατί ρώτησε τους ενοίκους «γιατί με καλέσατε;» Η απάντηση που έδωσε κάποιος από τους παριστάμενους που θρηνούσαν τον νεκρό τους ήταν τόσο τρομακτική, όσο και το φονικό. «Θέλαμε ένα κανάλι για να πούμε τον πόνο μας»είπε και ακούστηκε φυσικά από όλους τους θεατές του «τυχερού» καναλιού, που εξασφάλισε χωρίς να καταλάβει φυσικά τη σημασία τηςο τηλεοπτικός αστέρας, την απίστευτη παραδοχή.

Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο ανθρωπάκος δήλωσε, εκπροσωπώντας προφανώς όλους τους συγγενείς και φίλους, ότι ήθελε να μετατρέψει τον θρήνο τους σε δημόσιο θέαμα, να τους δει και να τους λυπηθεί όληΕλλάδα για το ξαφνικό κακό που τους βρήκε. Καμία ανάγκη για απομόνωση τις τραγικές στιγμές που ζούσαν, καμία αίσθηση περί βωβού πόνου, καμία προσπάθεια για εξασφάλιση κάποιων ιδιωτικών στιγμών που χρειάζεται κάποιος τέτοιες δύσκολες ώρες. Αντίθετα, ήθελαν να γίνουν τηλεοπτικό θέαμα, σε μία επίδειξη πλήρους, αλλά ασυνείδητης, αλλοτρίωσης.

Το χειρότερο είναι ότι κατά πάσα πιθανότητα η επιθυμία για δημοσιοποίηση του θρήνου μέσω της τηλεόρασης αποτελεί μάλλον γενικευμένη άποψη της ελληνικής κοινωνίας, αν κρίνουμε και από πολλές άλλες ενδείξεις. Οπότε είναι σαφές ότι η τηλεόραση προσθέτει τώρα και άλλη μία ιδιότητα στις τόσες που έχει. Ως τώρα γνωρίζαμε ότιυποκαθιστάτην Βουλή και την Δικαιοσύνη, ότι ανταγωνίζεταιτην Εκτελεστική Εξουσία, ότι ασκεί ανακριτικό έργο, ότι προσφέρεται σαν βήμα σε ψώνια και αναξιοπαθούντες να προβάλουν τα βάσανα και τους πόθους τους, ότι προφητεύει, ψάχνει για στοιχεία, μοιράζει ελπίδες και πλούτη, ότι δημιουργεί celebrities σαν την Γωγώ Μαστροκώστα, όπως παρατηρεί ο κ.Φασουλής. Τώρα μαθαίνουμε ότι προσφέρει παρηγοριά ως ιερέας, ως αδελφός, ως μάνα, ως φίλος.

Με λίγα λόγια, η παράδοση της ελληνικής κοινωνίας στην τηλεόραση είναι ολοκληρωτική και αναμφισβήτητη. Ζούμε μέσα από την μικρή οθόνη, βαθιά χωμένοι στον καναπέ μας και πλήρως αλλοτριωμένοι. Το φαινόμενο δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό, αλλά εδώ απαντάται στην ακραία του μορφή, λόγω κακής παιδείας, εξαιτίας της τελματωμένης κοινωνίας μας, επειδή δεν υπάρχουν ούτε έλεγχοι, ούτε φραγμοί και πολύ περισσότερο δεοντολογίαστα κανάλια μας, διότι θυμίζουμε όλο και περισσότερο μικρή πόλη μεσοδυτικής πολιτείας των ΗΠΑ. Στο ερώτημα αν υπάρχει έξοδος από αυτή την κατάσταση, η απάντηση είναι «όχι», αφού έχουμε αποδεχθεί και τα δελτία ειδήσεων να θυμίζουν realityshows, ενώ οι ταγοί μας έχουν καταστεί όμηροι με τη θέλησή τους των τηλεοπτικών δεσμών.

Σε καλό να μας βγει όλο αυτό, αλλά δεν νομίζω.

Αγγελος Στάγκος

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr