Πολλοί θα πουν ότι αυτό είναι γνωστό. Μπορεί να είναι, αλλά τώρα μιλούν τα γεγονότα και οι αριθμοί για να το επιβεβαιώσουν πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Η μοναδική απορία είναι πως και γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι παραμυθιάζονται, πως και γιατί τόσοι πολλοί φανατίζονται και παίρνουν το ελληνικό ποδόσφαιρο στα σοβαρά, τόσο λεφτά, πως και γιατί  τόσα πολλά έντυπα και τόσοι πολλοί δημοσιογράφοι ζουν και ψωμίζονται από το συγκεκριμένο άθλημα. Στην Ελλάδα εννοούμε, γιατί για το ελληνικό ποδόσφαιρο μιλάμε.

Σε αντίθεση με το μπάσκετ, το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι «ασορτί» με το επίπεδο της χώρας και με όσα συμβαίνουν σ΄ αυτήν. Ενώ το μπάσκετ κινείται και έχει επιτυχίες που ξεπερνούν τον μέσο όρο της ελληνικής πραγματικότητας –και γι  αυτό λέμε ότι η εθνική αποτελεί παράδειγμα επαγγελματισμού προς μίμηση- το ποδόσφαιρο δεν ξεφεύγει από τα μετριότατα ελληνικά επίπεδα που γνωρίζουμε στους περισσότερους τομείς. Με λίγα λόγια μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι ενώ το ελληνικό μπάσκετ είναι…εξωπραγματικό, το ελληνικό ποδόσφαιρο κινείται μέσα σε ρεαλιστικά πλαίσια. Δεν ξεφεύγει από τις προσδοκίες του μέσου έλληνα, ούτε από την μιζέρια των ελληνικών καταστάσεων. Χαρακτηρίζεται από επαρχιωτισμό και γι αυτό ίσως ταυτίζονται τόσο πολλοί μαζί του, το αγαπούν και παθιάζονται.

Οι ποδοσφαιρικές ομάδες στην Ελλάδα λειτουργούν και αυτές ως καρτέλ. Αφού στην ελληνική αγορά ζουν και βασιλεύουν τα καρτέλ, φυσικό είναι το ίδιο να συμβαίνει στο ποδόσφαιρο. Εχουν αποδεχθεί την κυριαρχία δύο-τριών «μεγάλων» ομάδων , που όμως φαντάζουν ελάχιστες όποτε παίζουν με ξένες, και από εκεί και πέρα φροντίζουν να μην ξεχωρίζει κανείς και τίποτα, ώστε να είναι…ανταγωνιστικοί, υποτίθεται, μεταξύ τους.  Όχι σε κανένα υψηλό επίπεδο, προς Θεού. Σε πολύ χαμηλό, έως μέτριο.

Αλλά και πώς να ψηλώσει το επίπεδο, όταν οι αλάνες έχουν σκεπαστεί με τσιμέντο, οι υποδομές είναι ανύπαρκτες, η συντριπτική πλειοψηφία εκείνων που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο είναι σκιτζήδες, από τους προπονητές ως τους παράγοντες, όταν οι γυμναστές δεν έχουν ιδέα, όταν δεν υπάρχει σχολικός αθλητισμός, όταν λείπει η κουλτούρα της φυσικής αγωγής, όταν η λέξη οργάνωση είναι άγνωστη, όταν υπάρχει η πίεση των οπαδών και όταν οι δημοσιογράφοι ταυτίζονται με τους οπαδούς και δεν είναι ανεξάρτητοι. Οι εισαγωγές παικτών δεν αλλάζουν την πραγματικότητα γιατί το περιβάλλον και τα λεφτά δεν ευνοούν τον ερχομό των στοιχειωδώς καλών. Κάποιοι από τα αζήτητα έρχονται, κάποιοι απόμαχοι για να κάνουν την τελευταία αρπαχτή, αλλά όχι οι στοιχειωδώς καλοί.

Το συμπέρασμα είναι ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο κινείται και θα κινείται «εντός και επί τα αυτά». Ετσι τουλάχιστον θα διατηρεί την επαφή του και με την ελληνική κοινωνία…

Αγγελος Στάγκος

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr