Σύμφωνα με την Capital Economics, η επιλογή – αρχικά - του να προχωρήσει η Ελλάδα σε μία ήπια αναδιάρθρωση, προτιμάται καθώς είναι αυτή που θα έχει και τα μικρότερα πολιτικά και οικονομικά κόστη και θα δώσει στις ευρωπαϊκές τράπεζες περισσότερο χρόνο να προετοιμαστούν για την «πραγματική και ολοκληρωτική» αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, η οποία θα είναι αναπόφευκτη και θα συμβει μέχρι το 2013 το αργότερο.

Σύμφωνα με τους αναλυτές, σε ότι αφορά την άποψη των διεθνών οίκων αξιολόγησης, η Ελλάδα οδέυει προς την κατηγορία «default». Οι οίκοι υποβάθμισαν και την Ουρουγουάη και την Αργεντινή μετά τις ανακοινώσεις για το πιθανό re-profiling του χρέους τους, παρά την «εθελοντική» βάση που θα είχε. Ο S&P έχει ήδη προειδοποιήσει πως αναμένεται να κάνει το ίδιο και στην περίπτωση της Ελλάδας.

Οποιαδήποτε ανταλλαγή ομολόγων η οποία είναι σχεδιασμένη να αποφύγει μία πιο «σοβαρή» αναδιάρθρωση» και η οποία αλλάζει τους όρους και τους νόμους που ισχύουν για τα ομόλογα, θεωρείται από την αγορά «επιλεκτική πτώχευση», όωπς σημειώνουν οι αναλυτές.

Σίγουρα, η απάντηση που θα δοθεί σε πρώτη φάση για την Ελλάδα θα είναι μία που δεν θα αποτελέσει πιστωτικό γεγονός το οποίο θα ενεργοποιούσε την αγορά των CDS, αλλά δεν είναι ακόμη σίγουρο πως δεν θα υπάρχει και ένα μικρό αρχικό haircut. H Ουρουγουάη στο re-profiling, «γλύτωσε» με ένα haircut της τάξης του 20% μόνον. Επέκτεινε την διάρκεια των ομολόγων της κατά 5 χρόνια, χωρίς να αγγίξει τα κουπόνια ή οτιδήποτε άλλο το οποίο θα επηρέαζε την καθαρή παρούσα αξία (net present value - NPV) των ομολόγων. Το swap της Αργεντινής ήταν πολύ πιο περίπλοκο, και το haircut ήταν της τάξης του 30%-40%.

Σε ότι αφορά την περίπτωση της Ελλάδα, οι αναλυτές προειδοποιούν ότι η ουσία της επέκτασης της διάρκειας των ομολόγων είναι το να μπορέσουν οι τράπεζες να προετοιμάσουν τους λογαρισμούς τους και να τους δοθεί αρκετός χρόνος να κτίσουν την κεφαλαιακή τους βάση, πριν έλθει το δεύτερο και βαρύ haircut το οποίο και ουσιαστικά θα έχει (θετικό) αντίκτυπο στη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, που είναι και το ζητούμενο για την Ελλάδα.

Στην Αργεντινή πάντως, μετά την «μεγάλη ανταλλαγή», αυτό που ακολούθησε ήταν η χαριστική βολή της τεράστιας φυγή κεφαλαίων από τις τράπεζες (bank run ), η οποία και έσπρωξε τη χώρα στην χρεοκοπία. Οι καταθέτες γνώριζαν τις θέσεις των τραπεζών σε ομόλογα και μετέφεραν τα assets τους ανάλογα, αναμένοντας μία άλλη, ολική αναδιάρθρωση, αφού και οι πολιτικές λιτότητας κατέρρευσαν…