Το ξέρω. Θα έπρεπε να ντρέπομαι.

Ο άντρας μου, ο Μάκης, που είναι σωστός Ευρωπαίος πολίτης, διαφώνησε κάθετα με αυτό μου το σχέδιο:

«Είναι ανεύθυνο να μην ψηφίζουμε στις εκλογές, πώς να στο δώσω να το καταλάβεις; Αν δεν ψηφίζουμε, μετά δεν μπορούμε να παραπονιόμαστε για τις αποφάσεις που λαμβάνονται και που επηρεάζουν τις ζωές όλων μας», είπε, έχοντας πάρει το σοβαρό του ύφος.

«Εχω εγώ ποτέ παραπονεθεί για απόφαση του Ευρω-κοινοβουλίου; Οχι, πες μου μια φορά», τον αντέκρουσα.

«Μην το γυρίζεις στην πλάκα. Πραγματικά, δεν το βρίσκω σωστό να λείπουμε αυτό το τριήμερο».

«Τώρα ποιος κάνει πλάκα; Είσαι καλά; Επειδή, δηλαδή, έτσι έδοξε στους Ευρωπαίους, πρέπει εγώ να χαραμίσω το τριήμερό μου κι αντί να το εκμεταλλευτώ, να κατσικωθώ εδώ μη και χαθεί η ψήφος; Δεν υπάρχει», είπα με άγριες διαθέσεις.

Συγγνώμη, τώρα, έχω άδικο; Πείτε με ανεύθυνη, πείτε με ανώριμη, πείτε με ό,τι θέλετε τέλος πάντων, εγώ θέλω να πάω το ταξίδι μου. Στο κάτω-κάτω,  επειδή δε βρέθηκε κανείς να εξηγήσει στους υπευθύνους πως οι εκλογές πέφτουν μέσα σε τριήμερο εδώ στην Ελλάδα, εγώ θα την πληρώσω;

Εντάξει, το παραδέχομαι. Δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος.

Ούτε την προηγούμενη φορά ψήφισα. Ξέρετε τι ταλαιπωρία είναι να πηγαίνεις να ψηφίζεις στη Χίο; Για ρωτήστε. Μας βγάζουν τα κόμματα εισιτήρια, είτε αεροπορικά, είτε βαπορίσια και φεύγουμε για το νησί κατά εκατοντάδες. Μερικές φορές οι πτήσεις είναι έκτακτες και τις έχει κανονίσει το ένα ή το άλλο κόμμα, οπότε, με το που πατάς το πόδι σου στο αεροδρόμιο όλο το σύμπαν ξέρει ποιον πας να ψηφίσεις. Στα δε βαπόρια, επειδή είναι και πολλές οι ώρες, πάνω από τα τσιγάρα και τους καφέδες, μοιραία, αρχίζουν και οι πολιτικές συζητήσεις και οι τσακωμοί. Φτάνουμε στον προορισμό μας πιασμένοι μαλλί με μαλλί και το μισό χωριό έχει κόψει την καλημέρα στο άλλο μισό.

Ολα αυτά, στο «πήγαινε». Πριν την ημέρα των εκλογών. Στο δε «έλα», όταν έχεις ήδη ψηφίσει και δεν έχουν πια την ανάγκη σου... δεν υπάρχει «έλα». Ψέματα. Αν έχεις εισιτήριο με βαπόρι, κάτι γίνεται. Φεύγει βέβαια αργά το βράδυ και το πρωί φτάνεις στον Πειραιά με όψη βρικόλακα, αλλά τουλάχιστον φτάνεις. Αν, πάλι, έχεις εισιτήριο με αεροπλάνο, το παίζεις κορώνα-γράμματα. Πολλές φορές ανακαλύπτεις ότι το εισιτήριό σου είναι για μια πτήση-φάντασμα που δεν την ξέρει ούτε το αεροδρόμιο, ούτε η εταιρεία, ούτε καν ο θυρωρός της πολυκατοικίας της. Μια φορά, όταν ήμουν δέκα χρονών, μετά από βουλευτικές, ξεμείναμε στο αεροδρόμιο της Χίου με τη μανούλα και τον αδελφούλη μου δύο εικοσιτετράωρα, πριν μας λυπηθεί ο διευθυντής του αεροδρομίου - καλή του ώρα, του ανθρώπου - και μας βάλει σε ένα αεροπλάνο να πάμε στην ευχή της Παναγίας.

Ολα αυτά, τα υπενθύμισα, συνοπτικά, στον Μάκη. Ολοφάνερα, μέσα σε δευτερόλεπτα, άρχισε να κλονίζεται η απόφασή του να ασκήσει τα εκλογικά του δικαιώματα.

Μετά, του θύμισα κάτι κουτούκια με θαλασσινά που είχαμε ανακαλύψει στην Πόλη την προηγούμενη φορά ...και οι Ευρωεκλογές του 2009 δέχτηκαν το καθοριστικό, μοιραίο χτύπημα.

Μαρία Τσάκου-Κουιμάνη
[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr