Τι έλεγα; Α ναι, για τα καλοκαιρινά. Καλά, πέρσι το φθινόπωρο είχα πάθει παράκρουση; Μόνο στο φούρνο μέσα δεν είχα κρύψει καλοκαιρινά ρούχα. Τι μέσα σε μπαουλο-ντίβανα, τι κάτω από κρεβάτια, τι πάνω σε πατάρια... Πρώτη φορά συνειδητοποίησα πόσα ρούχα έχω και πόσα χρόνια έχω να βάλω τα περισσότερα από αυτά. (Αν τα έχω βάλει ποτέ. Μερικά είχαν επάνω τις τιμές).

Γεμάτη ενοχές για τα τόσα χρήματα που έχω δώσει άδικα σε ρούχα που έχω βάλει ελάχιστα – ή καθόλου-, προσπαθούσα να θυμηθώ πότε τα πήρα, πού, γιατί και πόσο είχα πιει πριν τα αγοράσω.

Κοιτώντας τα και στύβοντας το μυαλό μου, συνειδητοποίησα ότι τα περισσότερα από αυτά τα είχα αγοράσει μέσω ίντερνετ. Βέβαια! Αυτό τα εξηγούσε όλα! Δεν ήμουν, λοιπόν, τόσο ψυχασθενής όσο είχα αρχικά φοβηθεί. Τα είχα δει στο διαδίκτυο, μου «γυάλισαν», τα αγόρασα, μου τα έστειλαν, τα έβαλα, δε μου έκαναν, τα έκλεισα στη ντουλάπα δίνοντας όρκο να χάσω άμεσα πέντε κιλά για να τα βάλω, πήρα πέντε κιλά,τα έβαλα στο μπαούλο να μην τα βλέπω και μου πέφτει το ηθικό, πέρασαν οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια και να' τα τώρα, εδώ, μια στοίβα, μπροστά στα πόδια μου, να εξαπολύουν σιωπηρά το δριμύ τους «κατηγορώ».

Γιατί δεν τα γύρισα πίσω; Γιατί τα κράτησα; Ηταν που βαριόμουνα να τα πακετάρω ξανά και να τα στείλω πίσω από κει που ΄ρθαν; Σίγουρα.Τα γυρίζει κανείς πίσω; Οχι αν ξέρετε κάποιον, σας παρακαλώ, δώστε μου όνομα και διεύθυνση να τον γνωρίσω κι εγώ τον άνθρωπο, να του πάρω αυτόγραφο. Γι’ αυτό γνωρίζει τέτοια άνθηση το ηλεκτρονικό εμπόριο:Ετσι όπως στρογγυλοκαθόμαστε μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μας, με την ευκολία να μην μπαινο-βγαίνουμε σε δοκιμαστήρια και να μην περιμένουμε σε ουρές, αγοράζουμε παραπάνω απ' όσα χρειαζόμαστε, σπάνια τα επιστρέφουμε και, αφού πολλά απ' αυτά δεν τα φοράμε, εξακολουθούμε να χρειαζόμαστε ρούχα κι αγοράζουμε κι άλλα. Ιδανικές συνθήκες για ανάπτυξη της οικονομίας!

Εστω και καθυστερημένα, πήρα τη γενναία απόφαση να τα ξεφορτωθώ. Γενναία, όχι γιατί έχω «δεθεί» συναισθηματικά μαζί τους -τα πιο πολλά δεν τα θυμόμουν καν, πάνω τους να 'πεφτα στο δρόμο, ούτε που θα τα χαιρετούσα. Οχι. Η «γενναιότητα» χρειαζόταν για να το κάνω όλο αυτό με τον Μάκη μέσα στο σπίτι. Τις προηγούμενες φορές που έκανα «Μεγάλο Ξεκαθάρισμα», ο Μάκης έλειπε σε επαγγελματικό ταξίδι. Εξαφάνισα προσεκτικά όλα τα πειστήρια του «εγκλήματος» πολύ προτού επιστρέψει και δεν υποψιάστηκε ποτέ τίποτε. Βλέπετε, όπως κρυφά μπάζω τα ψώνια μέσα στο σπίτι σε σακούλες του Βερόπουλου έτσι κρυφά πρέπει να φυγαδεύω κι όσα δε θέλω -για να μην το πάρει χαμπάρι ο Μάκης.

Αυτή τη φορά, έπρεπε να υποστώ τα καχύποπτα βλέμματα και την μομφή του. Ηταν μια μορφη αυτοτιμωρίας.

«Τι είναι όλα αυτά;», είπε κοιτάζοντας τις πέντε σακούλες απορριμάτων «γίγας» που είχα γεμίσει με ρούχα για να τις δώσω σε ευαγή ιδρύματα.

«Κάποια ρούχα που δε χρειάζομαι πια», είπα αγέρωχα.

«Κάποια; Εδώ θα χρειαστείς κρένι πεντάτονο για να τα βγάλεις απ’ το σπίτι».

Όταν ο Μάκης καταφεύγει σε ναυτική ορολογία καταλαβαίνω ότι είναι πραγματικά εκνευρισμένος. Ευτυχώς, όταν συμβαίνει αυτό αποσύρρεται για να μην συγχυστεί.

Ετσι, το θέμα δεν πήρε έκταση αλλά οι ενοχές μου πολλαπλασιάστηκαν. Προς στιγμήν δείλιασα:Μήπως, αντί να τα χαρίσω, έπρεπε να κάνω μια ύστατη προσπάθεια να κάνω δίαιτα;

Ευτυχώς η «κρίση» μου πέρασε σχεδόν αμέσως κι έτσι, τώρα, τα ανεπιθύμητα –σχεδόν αφόρετα- ρούχα μου, έχουν ήδη πάρει το δρόμο τους προς αναζήτηση ανάδοχης οικογένειας.

Μαρία Τσάκου-Κουιμάνη
[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr