Σαν μία μεταμοντέρνα παραλλαγή της αιώνιας και τραγικής ιστορίας του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, το αμερικανικό κατεστημένο πολεμά, μέχρι εσχάτων η στήλη πιστεύει, το πρωτοφανές ειδύλλιο ανάμεσα σε ένα νεόφυτο Αμερικανό πρόεδρο και σε ένα έμπειρο, μερικοί θα λέγανε σεσημασμένο, Ρώσο πρόεδρο. Ο έρωτας ανάμεσα στους δύο ηγέτες είναι δυνατός όσο και λίαν αναπάντεχος, αλλά και το κατεστημένο, ειδικά η “οικογένεια” του Τραμπ, είναι άλλο τόσο και πολύ περισσότερο, αναφανδόν εναντίον του ειδυλλίου. Και ο λόγος αυτής της αντιπαράθεσης, η οποία αντιγράφει πάντα τον Σαίξπηρ, είναι ότι δηλαδή το ειδύλλιο καταστρέφει την υπαρξιακή ανάγκη που έχει το αμερικανικό καταστημένο, της οικογένειας του ατυχώς γεωπολιτικά αλλά και εμπορικά ερωτευμένου Ντόναλντ, στην αιώνια δαιμονοποίηση της αντίπαλης οικογένειας, δηλαδή του ρωσσικού κράτους. Και το μέλλον αυτού του γεωπολιτικού ειδυλλίου δεν διαγράφεται πολύ πιο ελπιδοφόρο από το τέλος της πασίγνωστης σαιηκσπηρικής τραγωδίας.