Το ελληνικό καλοκαίρι δεν προσφέρεται για γκρίνια, γι’ αυτό εξάλλου το τραγούδι των τζιτζικιών αντηχεί σε όλη τη χώρα. Πόσο μάλλον όταν ο τουρισμός «σκίζει» με τον αρμόδιο υπουργό Κικίλια να φουσκώνει από υπερηφάνεια, ο Σταϊκούρας να ανακαλύπτει συνεχώς δημοσιονομικούς χώρους για νέες επιδοτήσεις και ο Στουρνάρας να εμφανίζεται αισιόδοξος, όπως συνηθίζει, έστω και αν φροντίζει πια να περιβάλλει την αισιοδοξία του με μπόλικα «αν» και «εφόσον». Άρα πως δικαιολογείται να μη νιώθει αρκούντως ευχαριστημένος/ αισιόδοξος, ένας τυχαίος πολίτης ενώ προσπαθεί να το καταφέρει; Πιθανότατα φταίει ο ίδιος…

Όποιος δεν έχει καταλάβει ή και αγνοεί, πόσο οριακά και επικίνδυνα είναι τα πράγματα με την Τουρκία, είναι επιεικώς αφελής, αν όχι εξαιρετικά ανόητος. Το ίδιο ισχύει και για όσους επιλέγουν να πιστεύουν ακράδαντα ότι οι προκλήσεις, οι απειλές και η επιθετικότητα σύσσωμης της πολιτικής τάξης της Τουρκίας και ακόμη περισσότερο των αξιωματούχων που βρίσκονται στην κυβέρνησή της, δεν θα προχωρήσουν πέρα από λόγια. Δεν είναι καθόλου βέβαιο κάτι τέτοιο.

Στο πλαίσιο των προσπαθειών για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας του κορονοϊού, η ΝΔ δηλώνει έτοιμη να ακούσει και τις ιδέες των πολιτών.

Κάθε προεκλογική περίοδος σηματοδοτείται από άγρα ψήφων με τον κάθε υποψήφιο πολιτευόμενο να τρέχει σαν ακέφαλο κοτόπουλο να πείσει ότι μας έχει λύση για όλα.

Τί μαθήματα πήραμε από τα παθήματά μας ως ηγεσίες και ως κοινωνία κατά τη διάρκεια της μαύρης δεκαετίας των μνημονίων και του κοινωνικο-οικονομικού μαρασμού στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας;