Είναι δύσκολο να βρει κανείς πού παραπέμπουν όσα γίνονται στο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους πρωταγωνιστές τους. Μοιάζει με επιθεώρηση, με δελφινάριο, με κωμωδία, με ιλαροτραγωδία, με ψυχόδραμα, με τραγωδία, με τρικυμία σε φλυτζάνι του καφέ, με όλα αυτά μαζί, ή και με τίποτα από δαύτα; Και ταυτόχρονα, αξίζει και σε ποιο βαθμό η ενασχόληση μαζί τους; Είναι διασκεδαστικό, έχει πλάκα το θέαμα, ή μήπως είναι βαρετό; Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω και πάντως δεν επιθυμώ να εμφανίζομαι ότι αντιμετωπίζω αφ’ υψηλού τις εξελίξεις στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τυπικά τουλάχιστον, σε μία χώρα με κοινοβουλευτική δημοκρατία όπως η Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορώ να κρατηθώ και να μη πω ότι όλα αυτά που έφτασαν σε κρεσέντο με το άνοιγμα του συνεδρίου, την ξαφνική παρέμβαση Τσίπρα και την «αρχηγική» εμφάνιση Κασσελάκη, έχουν χαρακτηριστικά εντελώς «αλά γκρέκα», αλλά και με πολύ μεγάλη δόση συριζαϊκής ιδιαιτερότητας, γι’ αυτό και δεν θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά…

Μέσα από διπλές βουλευτικές εκλογές, μέγα – πυρκαγιές, πλημμύρες, θεομηνίες πάσης φύσεως, ανείπωτες καταστροφές, γκάφες ολκής, κασσελακιάδα, κυβερνητικές εξαγγελίες περί νέων οργανισμών και επιτροπών που δεν βγάζουν άκρη, απίστευτη ακρίβεια, άφθονη μπουρδολογία, με εκείνα και τα άλλα, φτάσαμε στις αυτοδιοικητικές εκλογές, στις περιφερειακές και τις δημοτικές δηλαδή.

Δηλώνω εξ αρχής ότι δεν εκτιμώ, ούτε προσδοκώ τίποτα ουσιαστικό, τα λεγόμενα προεκλογικά «ντιμπέιτς» των πολιτικών αρχηγών. Τα θεωρώ «δήθεν» για να εξυπηρετηθεί  η υποτιθέμενη ανάγκη των πολιτών να κάνουν συγκρίσεις προκειμένου να αποφασίσουν που θα ρίξουν την ψήφο τους. Τα θεωρώ «δήθεν» ως δημοκρατική διαδικασία, καθώς η δομή τους δεν είναι ακριβώς δημοκρατική γιατί περιορίζει ασφυκτικά έναν ελεύθερο διάλογο.

Είναι σαφές ότι ο Μητσοτάκης  έχει μπλέξει. Ενώ πριν από την τραγωδία στα Τέμπη φαινόταν ότι οι πιθανότητες να κάνει μέχρι και «περίπατο» στις εκλογές ήταν ισχυρές τώρα τα πράγματα δείχνουν  θολά. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα που και πως θα κάτσει «η μπίλια» τόσο στις πρώτες, όσο και στις δεύτερες εκλογές. Το μόνο σίγουρο πια είναι ότι δεν θα στηθούν κάλπες μέσα στον Απρίλιο – εννοώ τις πρώτες με την απλή αναλογική – και από εκεί και πέρα βλέπουμε, γιατί πολλά θα εξαρτηθούν από τα αποτελέσματα που θα προκύψουν. Ιδιαίτερα αν ο στόχος της αυτοδυναμίας δείχνει απρόσιτος στον δεύτερο γύρο.

Βαδίζοντας ακάθεκτοι (και σε μεγάλο βαθμό αρειμάνιοι και αμέριμνοι, όπως συνηθίζουμε) προς  τις εκλογές, μία παρουσίαση για το τι βρίσκεται μπροστά μας, δεν βλάπτει. Εξάλλου, τόσο η κυβέρνηση, όσο και τα κόμματα της αντιπολίτευσης λειτουργούν και εκφράζονται στο πλαίσιο της προεκλογικής περιόδου που ήδη ζούμε. Περιοδείες, επιδοτήσεις, ρυθμίσεις, απαλλαγές, παρατάσεις,  υποσχέσεις, πλειοδοσίες, σποτάκια και όλα τα «εργαλεία» που χρησιμοποιούνται παραδοσιακά / παλαιοκομματικά σε ανάλογες περιστάσεις  είναι πια απλωμένα στο τραπέζι. Με βασικά συνθήματα «ό,τι θέλει ο πελάτης /ψηφοφόρος» και «ο πελάτης / ψηφοφόρος έχει πάντα δίκιο», για να διαιωνίζεται η περιλάλητη «ελληνική πραγματικότητα».  Έτσι είναι η Ελλάδα και παραμένει αναλλοίωτη, αφού πολιτική τάξη και κοινωνία δεν θέλουν κάτι διαφορετικό, άρα ετοιμαστείτε να ξαναδούμε υψηλής ποιότητας και αχαλίνωτης φαντασίας γελοιότητες από κόμματα, υποψήφιους και μήντια / δημοσιογράφους…

Την πιο σοφή κουβέντα τις προηγούμενες μέρες σχετικά με την υπόθεση της τρίμηνης παρακολούθησης του τηλεφώνου του Ν. Ανδρουλάκη –πριν εκλεγεί αρχηγός του ΠΑΣΟΚ – από την ΕΥΠ, την είπε η Άννα Διαμαντοπούλου. Αποδεικνύοντας ότι ακόμη και με ένα tweet μπορεί να ειπωθεί κάτι σωστό, πράγμα σπάνιο βέβαιο κρίνοντας από το τεράστιο πλήθος και εκτόπισμα των ανοησιών που κατακλύζουν το διαδίκτυο σε καθημερινή βάση. Είπε με ελάχιστες λέξεις ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που προέκυψε από όλη αυτή την αναμπουμπούλα είναι η μεγιστοποίηση της πιθανότητας να περιπέσει η χώρα σε ακυβερνησία και έχει απόλυτο δίκιο.

«Κύριε σήκωνε ψηλότερα τις μύτες μας». Η σαρκαστική προσευχή του Γιάννη Αγγελάκα συνοψίζει την ουσία της υπόθεσης των υποκλοπών. Εξηγούμαι: