Αντιθέτως, η πολιτική πραγματικότητα είναι κατά πολύ δυσμενέστερη. Πέραν της πολιτικής απομόνωσης της Κύπρου, της δημιουργίας πρωτοφανούς έντασης στις σχέσεις Κύπρου-Αγγλίας αλλά και την φιλολογία που αναπτύχθηκε γύρω από το θέμα της υποτιθέμενης επίσκεψης του αμερικανού υφυπουργού εξωτερικών, ο πρόσφατος διορισμός της κ. Μπακογιάννη στο Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας θα έπρεπε τουλάχιστον, να στείλει ένα σαφές μήνυμα προς την Λευκωσία, όσον αφορά τις προθέσεις της Αθήνας επί του θέματος της ενταξιακής πορείας της Άγκυρας.

Η Λευκωσία όμως «αγρόν ηγόρασεν». «Βεβαίως» και θα προτάξουμε το βέτο δήλωσε πρόσφατα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ενώ κύπριοι πολιτικοί του κυβερνητικού συνασπισμού αποπειράθηκαν παρασκηνιακά να παρέμβουν στα εσωτερικά της Ελλάδας προβάλλοντας την αντίθεσή τους στο διορισμό της κ. Μπακογιάννη. Και διερωτάται κανείς: με ποιού την υποστήριξη θα προβάλουμε το βέτο, αφού ούτε καν η Αθήνα δεν φαίνεται να υποστηρίζει μια τέτοια ενέργεια; Ποια συμμαχία Ευρωπαίων εταίρων (που υποτίθεται κτίσαμε) πρόκειται να επωμιστεί μαζί μας το βάρος του μπλοκαρίσματος; Ποια είναι η στρατηγική της επόμενης μέρας; Υπάρχει τέτοια στρατηγική;

Ο διεθνής παράγοντας δεν μπορεί πλέον να αντιμετωπίζει την κυβέρνηση του Τάσσου Παπαδόπουλου με καμία αξιοπιστία, ούτε και σοβαρότητα. Ενώ η σημερινή κυβέρνηση και στελέχη των συγκυβερνώντων κομμάτων διατυμπάνιζαν τις απειλές για βέτο περί τα τέλη του 2004, το τελικό αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής κωμωδίας ήταν όχι μόνο να μην προβάλουμε βέτο, αλλά, λίγους μήνες μετά, δια της υπογραφής μας, να χαιρετίσουμε και να επαινέσουμε την Τουρκία για τις προσπάθειες που καταβάλλει στην ευρωπαϊκή της πορεία.

Από την άλλη, είναι χρήσιμο να διερωτηθεί κανείς για το χρόνο που επέλεξε η κυβέρνηση να επαναφέρει το θέμα του βέτο. Δεδομένου του χρονοδιαγράμματος της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας, το υποτιθέμενο βέτο της κυπριακής κυβέρνησης θα πρέπει να τεθεί σε λίγους μήνες (αλλά και μετά τις βουλευτικές εκλογές του Μάη). Είναι ποτέ δυνατόν να υπάρξουν τόσες εξελίξεις στο κυπριακό σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, έτσι ώστε το βέτο να αποβεί καταλύτης θετικών εξελίξεων; Σαφώς και όχι. Άρα ένας άλλος πιθανός λόγος της επανεμφάνισης, ίσως να είναι και οι επικείμενες βουλευτικές εκλογές, καθώς και η προσπάθεια των κομμάτων της συγκυβέρνησης να μαντρίσουν τους οπαδούς τους χρησιμοποιώντας πατριωτικές κορόνες και καταδίκες του σχεδίου Αννάν, λόγω της προφανούς αδράνειας προς την κατεύθυνση λύσης. Πως είναι τότε δυνατόν, δεδομένων των εκλογών, το βέτο της Λευκωσίας να είναι αξιόπιστο στο εξωτερικό;

Άρα λοιπόν, από την σκοπιά της διεθνούς κοινότητας, η Λευκωσία προβάλλει και πάλι κούφιες απειλές, απειλές δηλαδή άνευ περιεχομένου και ουσίας, που φτάνουν στα όρια της αστειότητας. Ο χώρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης όμως, δεν προσφέρεται για Δον-Κιχωτισμούς. Καλό θα ήταν, επιτέλους, το Υπουργείο Εξωτερικών της χώρας, αν μη τι άλλο, να αναθέσει σε τεχνοκράτες, άτομα καταρτισμένα στο χώρο της διεθνούς διπλωματίας, να βελτιώσουν την εικόνα και την αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό. Αυτό όμως δεν θα είναι αρκετό.

Η παταγώδης αποτυχία της τελευταίας σύσκεψης του Εθνικού Συμβουλίου (που έγινε μετά τον διορισμό της κ. Μπακογιάννη, ίσως για να σταλεί και κάποιο έμμεσο μήνυμα προς την Αθήνα) να καταλήξει σε κοινές θέσεις όλων των κομμάτων, καταδεικνύει για πολλοστή φορά την έλλειψη ομόφωνης και μελετημένης στρατηγικής της Ε/Κ πλευράς αλλά και την αδυναμία του Τάσσου Παπαδόπουλου να καλλιεργήσει πνεύμα εθνικής ομοψυχίας και συμπόρευσης. Δηλαδή, τρία σχεδόν χρόνια μετά το δημοψήφισμα, συνεχίζουμε να βαδίζουμε στα τύφλα, χωρίς όραμα, χωρίς στρατηγική και προοπτική, και κυρίως χωρίς καμία έμπρακτη υποστήριξη διεθνώς. Και όχι μόνο αυτό, αλλά προτάσεις σύγχρονης πολιτικής στρατηγικής «ταπελλόνονται» από διάφορους επιτήδειους ως «προδοτικές»! Με άλλα λόγια δηλαδή, η κυβέρνηση Παπαδόπουλου θα κληρονομήσει στον τόπο διεθνείς έχθρες, αδιέξοδα, διχόνοια στο εσωτερικό, αλλά και κυνικά χαμόγελα εντός της ΕΕ ... και φυσικά, το κυπριακό στον πάγο ή στον κάλαθο των αχρήστων, αναλόγως προτι