Μια επιτυχημένη οικονομία δημιουργείται από τη σωστή οικονομική πολιτική η οποία επιτρέπει στις επιχειρήσεις και τους πολίτες μιας χώρας, να εργαστούν, να παράξουν και να επενδύσουν. Η τέλεια αναπτυξιακή ατζέντα μιας χώρας περιλαμβάνει: χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές, συγκράτηση των δημοσίων δαπανών, ισχυρή ροή επενδυτικών κεφαλαίων, ελάχιστους ρυθμιστικούς και νομοθετικούς κανόνες και ελεύθερο εμπόριο.

Η κατάρρευση του “κανόνα του χρυσού” και η υιοθέτηση του συστήματος ελεύθερης ισοτιμίας, επέτρεψαν στις ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες να αναγάγουν τη νομισματική πολιτική σε βασικό εργαλείο οικονομικής πολιτικής. Το επιτόκιο δε σήμαινε πλέον ότι έπρεπε να διατηρεί την αξία του νομίσματος σε αντιστοιχία με την ισότητα στο χρυσό, αλλά ότι κάθε κεντρική τράπεζα έπρεπε να εστιάσει στους τρόπους με τους οποίους θα επιτύχει σταθερότητα των τιμών και δημιουργία του επιθυμητού επιπέδου πληθωρισμού.

Αυτό σήμαινε ότι οι χώρες δεν ήταν σε θέση να αποδεχθούν τον πληθωρισμό που εξήγαγαν οι ανταγωνίστριες χώρες, καθώς ο μηχανισμός του συναλλάγματος τις προστάτευε. Ωστόσο, η μετάβαση στις ελεύθερες ισοτιμίες, δημιούργησε άλλα προβλήματα με το βασικότερο να είναι η σκόπιμη χειραγώγηση της ισοτιμίας για την απόκτηση ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος.

Στη θεωρία για την απόλυτα ορθολογική και δίκαιη οικονομία, μια υποτίμηση ή ανατίμηση ενός νομίσματος έναντι κάποιου άλλου κατά ένα ποσοστό, θα έπρεπε να εξισορροπείται από την αντίστοιχη αύξηση ή μείωση των τιμών. Ωστόσο κάτι τέτοιο προφανώς και δε γίνεται αλλά και δε θα μπορούσε να συμβεί, καθώς οι τράπεζες αναλαμβάνουν την αποφυγή αυτής της παράπλευρης ενέργειας μέσω του ελέγχου των επιτοκίων και της προσφοράς χρήματος.

Ωστόσο, όταν υπάρχουν χώρες οι οποίες συστηματικά υποτιμούν το νόμισμά τους, τότε απειλείται η οικονομική σταθερότητα καθώς αρχίζουν οι ανταγωνιστικές υποτιμήσεις, όπως έγινε τα χρόνια που ακολούθησαν την κρίση του 2007-2008 με τις κεντρικές τράπεζες να συμμετέχουν στο λεγόμενο “race to the bottom”. Ο λόγος είναι ότι η υποτίμηση του νομίσματος κάνει τις εξαγωγές ελκυστικότερες αλλά και τα εγχώρια προϊόντα φθηνότερα από τα εισαγόμενα. Αυτό οδηγεί σε μια ισχυροποίηση της παγκόσμιας ζήτησης για τα προϊόντα μιας χώρας. Χώρες όπως η Κίνα, βασίστηκαν δεκαετίες ολόκληρες σε αυτή την πρακτική ώστε να καταφέρουν να γίνουν εξαιρετικά ανταγωνιστικές και να σημειώσουν ισχυρότατους ρυθμούς ανάπτυξης.

Στοιχεία προηγούμενων ετών, αποκαλύπτουν ότι σήμερα πάνω από το 65% της χειραγώγησης των νομισμάτων καταλήγει στη χρηματοδότηση αμερικανικών assets είτε αυτά λέγονται μετοχές, είτε ομόλογα.