Ρουβίκωνας: Δεν θα ζήσουμε σαν δούλοι,δεν θα γεράσουμε επαίτες

Δεν είναι καθόλου καινούρια η ιδέα ότι ο εργαζόμενος, όταν τελειώνει τον χρόνο λειτουργίας του πρέπει να πετιέται. Αυτός ήταν ο κόσμος που έζησαν όλες οι γενιές απο τους παππούδες μας και πίσω. Όταν έρχονταν η ώρα να μην μπορεί πια να εργαστεί επαφίονταν στην τύχη, στην αποταμίευση και τους οικογενειακούς δεσμούς πόσο και πως θα ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του. Για έναν άνθρωπο ενός αιώνα πίσω, οι σημερινές συντάξεις πείνας θα φαίνονταν μια χαρά, το να καλύπτει κάποιο ταμείο μέρος των ιατρικών εξόδων θα ήταν δώρο. Αυτός ο άνθρωπος, έναν αιώνα πίσω, είναι το καλούπι για τον νέο σημερινό άνθρωπο που κατασκευάζει το κράτος και το κεφάλαιο. Είναι από τα μεγαλύτερα αστεία ότι οι ιδέες της "φιλελευθεροποίησης", των "ανοιχτών αγορών", της ατομικής διαπραγμάτευσης των εργασιακών σχέσεων, οι "μεταρρυθμίσεις" είναι οι καινούριες ιδέες. Είναι οι παλιότερες που υπάρχουν κι αν οι δικές μας γενιές τις ακούν πρώτη φορά είναι γιατί αιματηροί κοινωνικοί αγώνες στο παρελθόν τις πέταξαν στο περιθώριο και επέβαλλαν ένα ελάχιστο ευζωίας και κοινωνικής πρόνοιας ως αντάλλαγμα για την κοινωνική ειρήνη που τόσο επιθυμούν πάντοτε τα αφεντικά.

Αυτό που το κράτος και το κεφάλαιο λέει στους σημερινούς υπερήλικες είναι ένα τεράστιο "ας προσέχατε". Τους λέει ότι ήταν ηλίθιοι που πίστεψαν ότι οι ασφαλιστικές εισφορές θα επιστρέψουν σε αυτούς. Τους λέει ότι ήταν αφελείς αν φαντάστηκαν ότι οι παραχωρήσεις του "κοινωνικού κράτους" θα διατηρούνταν ως μια ταξική "συμφωνία κυρίων" (η κοινωνικών εταίρων) για πάντα. Τους ζητά να αντιληφθούν την αχρηστία τους στον κόσμο που χρειάζεται διαρκώς ανάπτυξη, δηλαδή μεγαλύτερο κομμάτι πίττας για τους αστούς.

Το ίδιο λέει και σε όλους όσους εργάζονται ή ελπίζουν ότι θα βρουν δουλειά. Τα ψέματα τελείωσαν, προνοείστε για τα γηρατειά σας. Πόσο νέα ιδέα είναι αυτή πράγματι...

Το κεφάλαιο δεν θέλει να πληρώνει άλλο την επιβίωση των γερασμένων αλόγων, ούτε άμεσα μέσω εισφορών, ούτε έμμεσα μέσω φόρων. Αυτά τα χρήματα πρέπει να τα βάλει στην τσέπη του. Και ο σημερινός εργαζόμενος, από τα ψίχουλα που θα παίρνει, όσο έχει δουλειά θα πρέπει να φροντίσει να ζήσει και μετά την εργασιακή αποστράτευση. Και η λύση γιαυτό είναι η ιδιωτική ασφάλιση. Γιατί να μην έχουμε καμιά αμφιβολία, η πλήρης ιδιωτικοποίηση της δημόσιας ασφάλειας είναι το τελικό στάδιο αυτής της διαδικασίας που ζούμε. Και η ιδιωτικοποιημένη ασφάλεια, μέσα σε μια ιδιωτικοποιημένη υγεία σημαίνει ότι αν δεν βρεις τρόπο να πληρώνεις σοβαρά ασφαλιστική εταιρεία από τα 20 σου στα 65 ατύχησες. Ατύχησες επίσης και αν στο μεταξύ η εταιρεια φαλιρίσει. Θα πρέπει τότε να ζήσεις με κάποιο "ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα", κάτι ψιλά τα οποία ένα "μικρό και ευέλικτο κράτος" θα χορηγεί μεγαλόψυχα στην πλέμπα των γεροζητιάνων.

Αυτή είναι η κατάληξη της συλλογικής ντροπής να παλεύουν όλο και με χειρότερους όρους οι απόμαχοι να ζήσουν ή να πάρουν τα φάρμακά τους. Κι οτιδήποτε ακόμα διατηρείται, όπως πχ η δημόσια υγεία, δεν θα κρατήσει καιρό. Όλα αυτά τα χρόνια, το πως παίζεται το παιχνίδι των μνημονίων, το πως δηλαδή ξεδιπλώνεται η επίθεση του κεφαλαίου στους εργαζόμενους και στην κοινωνική βάση, αυτό μας δείχνει. Και για αυτό είχαν προειδοποιήσει αναρχικοί και άλλοι αγωνιστές δεκαετίες τώρα.

Η Ε.Ε, και το ΔΝΤ είναι στην πραγματικότητα ι πολιτικοί επίτροποι αυτής της φιλελεύθερης μεταρρύθμισης που χρειάζεται απεγνωσμένα εθνικό και διεθνές κεφάλαιο.

Εναλλάσσοντας απαιτήσεις πάνω στην ίδια ακριβώς ατζέντα, έχοντας απέναντί τους αυτή την περίοδο τον Σύριζα, διαμορφώνουν στην πραγματικότητα χρονοδιάγραμμα πολλών ετών ώσπου τελικά να ολοκληρωθεί η φιλελεύθερη μεταρρύθμιση και εμείς να πρέπει να γίνουμε σαν τις γενιές πριν τους παππούδες μας αλλά με κινητά τηλέφωνα. Τώρα ζητάει το ΔΝΤ νέα μείωση συντάξεων. Αν ο Σύριζα παίξει όμορφα τον ρόλο του θα κοπεί κατι μικρό στην ζούλα τώρα και η επίσημη μείωση θα γίνει στην επόμενη αξιολόγηση. Το ίδιο ισχύει και για όλα τα εργασιακά δικαιώματα. Πλήρης απελευθέρωση απολύσεων. Κατάργηση κάθε αποζημίωσης απόλυσης. Βασικός μισθός. Όλα.

Γιατι θα έρθουν κι άλλες αξιολογήσεις. Ο καθένας μπορεί να μαντέψει τι θα χάσουμε και με ποιά σειρά από όσα έχουν απομείνει. Είναι ένα θέατρο σκιών και η φιγούρα του Σύριζα έφερε νέο ενδιαφέρον στο έργο. Εξασφάλισε ότι το κοινό θα παραμείνει να παρακολουθεί απαθές. Δυσαρεστημένο όσο και αποχαυνωμένο. Ενώ την ίδια στιγμή μανάδες και πατεράδες, συνταξιούχοι δεν θα μπορούν να πληρώσουν λογαριασμούς και φάρμακα, τα νοσοκομεία θα πνέουν τα λοίσθια, όλοι θα δουλεύουν σπαστά μεροκάμματα για 3€ την ώρα ανασφάλιστοι (και όταν αυτό γίνει και επίσημος νόμος τότε τα ποσοστά ανεργίας θα καταρρεύσουν).

Το υπουργείο εργασίας είναι ο βασικός ιμάντας μεταφοράς αυτών των αποφάσεων στην κοινωνική βάση. Αυτός είναι και ο λόγος που βρισκόμαστε εδώ. Μέσα σε αυτόν τον μηχανισμό ο Ρουβίκωνας απευθύνει κάλεσμα κινητοποίησης και οργάνωσης στην κοινωνική βάση. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να παρακολουθούμε την επανάληψη της ίδιας ακριβώς σκηνής. Θεσμοί, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, αξιολόγηση, νέα μέτρα. Δεν υπάρχει λόγος να παίρνουμε καν σοβαρά αυτό το θέατρο σκιών.

Πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στην ησυχία και, όλο και περισσότερο, την επιβίωση.

Πρέπει να αποφασίσουμε αν θέλουμε να ζήσουμε σαν δούλοι και να γεράσουμε επαίτες.

Πρέπει να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας και στις γενιές που έρχονται και σε αυτές που φεύγουν, τους πιο αδύναμους της κοινωνικής μας θέσης.

Η απάντηση είναι μία:

Οργάνωση και αγώνας.