Από το 1900 μέχρι και τη “φούσκα” του 1929, ο Dow Jones αυξήθηκε κατά 163% προσαρμοσμένος στον πληθωρισμό. Το ίδιο χρονικό διάστημα, η αύξηση του μέσου ωρομισθίου, ήταν 49%.

Η απόκλιση αυτή αποδείχθηκε μη διατηρήσιμη. Ο Dow Jones έχασε απότομα τη στήριξή του και κατέρρευσε κατά 85,7% προκαλώντας τη Μεγάλη Ύφεση. Στα χρόνια που ακολούθησαν και μέχρι το 1995, η συνολική αύξηση των αποδοχών είναι μεγαλύτερη από τη συγκριτική αύξηση του Dow Jones. Αυτό πρακτικά, μετράει το πόσο εύκολα ένας Αμερικανός επενδυτής μπορεί να αγοράσει το σύνολο του Dow στην τιμή του δείκτη.

Έχοντας αυτό το μέτρο αποτίμησης, ένας Αμερικανός εργαζόμενος, αυτή τη στιγμή, χρειάζεται 27,51 εβδομάδες εργασίας για να αγοράσει τον Dow (στην τιμή των 20.000 μονάδων). Στο κραχ του 1929 χρειαζόταν 19,72 και στα δυο προηγούμενα κραχ της δεκαετίας του 2000, 24,36 και 23,42 αντίστοιχα.

Τα παραπάνω έχουν δυο ερμηνείες: Είτε ο Dow θα “προσγειωθεί” απότομα και με απώλειες πάνω από 40% είτε θα υπάρξει δραματική αύξηση του ωρομισθίου στις  ΗΠΑ, πράγμα που σημαίνει και νέα άνοδος για τον Dow Jones. Κατά την άποψή μου, τα πρόσφατα μακροοικονομικά στοιχεία, προκρίνουν το δεύτερο σενάριο.