Πρόκειται για έναν κάτοικο Καβάλας και πατέρα τεσσάρων ανήλικων παιδιών, ενώ η σύζυγός του είναι άνεργη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο ίδιος εργαζόταν περιστασιακά, με αποτέλεσμα η πολυμελής οικογένεια να συντηρείται με τη βοήθεια των γονέων του ανδρόγυνου. Έως και το 2010, οπότε κι εργαζόταν ως οδηγός, προσπαθούσε να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του, είτε από τη μισθοδοσία του είτε από νέα δάνεια που έπαιρνε, όταν η μισθοδοσία του δεν επαρκούσε.

Κατά την εκδίκαση της υπόθεσης, οι εκπρόσωποι των τραπεζών υποστήριξαν ότι ο πελάτης τους δολίως περιήλθε σε κατάσταση υπερχρέωσης, ενώ γνώριζε ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις από τα δάνεια που είχε συνάψει.

Στην απόφαση του Ειρηνοδικείου αναφέρεται ότι η προαναφερόμενη τακτική που ακολούθησε ο πολίτης "ήταν λανθασμένη, πλην συνήθης επιλογή κατά το διάστημα που κατέφευγε στον δανεισμό, η οποία καλλιεργήθηκε από τα πιστωτικά ιδρύματα, αλλά και δεν ρυθμίστηκε ως έπρεπε από την Πολιτεία".

Το δικαστήριο απέρριψε τη σχετική ένσταση των εκπροσώπων των τραπεζών, δικαιώνοντας τον καταναλωτή και όρισε μηδενικές δόσεις για διάστημα εξήντα μηνών. Επιπλέον, επαναπροσδιόρισε νέα δικάσιμο σ' ένα έτος από την ημερομηνία της απόφασης, προκειμένου να εξετάσει, αν έχουν αλλάξει τα οικονομικά δεδομένα του καταναλωτή.

To Ειρηνοδικείο Καβάλας δέχθηκε ότι οι βιοτικές ανάγκες της συγκεκριμένης οικογένειας ανέρχονται στο ύψος των 800 ευρώ μηνιαίως, όπως δήλωσε και ο ίδιος ο καταναλωτής, γεγονός για το οποίο η δικαστική απόφαση έκρινε ότι: "το ποσό αυτό κρίνεται συντηρητικό δεδομένου ότι πρόκειται για εξαμελή οικογένεια και υποδηλώνει τη διάθεση του αιτούντος να περιορίσει τα έξοδά του σε επίπεδο, όμως, που να μην προσβάλλεται το επίπεδο διαβίωσης του ιδίου και της οικογένειάς του".