Το βασικό σημείο είναι ότι η ανάπτυξη του ΑΕΠ πρέπει να είναι βιώσιμη, που σημαίνει ότι η τάση του ρυθμού ανάπτυξης θα πρέπει να είναι ανοδική.

*Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύεται ως guest.

Με την νομισματική χαλάρωση να έχει κάνει το μεγαλύτερο μέρος του κύκλου της, η Ιαπωνία χρειάζεται να επανεξετάσει την οικονομική της πολιτική από μία μακροπρόθεσμη προοπτική. Συγκεκριμένα, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο απώτερος στόχος της πολιτικής θα πρέπει να είναι η άνοδος των συνθηκών διαβίωσης του έθνους, το οποίο, σε νεοκλασικούς όρους, σημαίνει ενισχυμένη οικονομική ευημερία. Με απλά λόγια, ο στόχος θα μπορούσε να είναι υψηλότερο επίπεδο κατανάλωσης σε ατομικό επίπεδο το οποίο θα είναι σε μόνιμη βάση και όχι απλά προσωρινά.

Το πραγματικό ΑΕΠ αποτελεί συχνά το στόχο της οικονομικής πολιτικής καθώς υπάρχει η αίσθηση ότι επιτυγχάνοντας ένα βιώσιμο επίπεδο ανάπτυξης του ΑΕΠ συνεπάγεται και μία βιώσιμη αύξηση του εισοδήματος των νοικοκυριών το οποίο με τη σειρά του θα οδηγήσει σε μία διαρκή αύξηση της κατανάλωσης. Αλλά το βασικό σημείο είναι ότι η ανάπτυξη του ΑΕΠ πρέπει να είναι βιώσιμη, που σημαίνει ότι η τάση του ρυθμού ανάπτυξης θα πρέπει να είναι ανοδική. Και, όπως φυσικά θα πει κάποιος, δεδομένης της συρρίκνωσης του πληθυσμού της Ιαπωνίας, η κατά κεφαλή τάση του ρυθμού ανάπτυξης είναι σημαντική. Εξαιτίας της πτώσης του εργατικού δυναμικού της Ιαπωνίας, ο συνολικός ρυθμός ανάπτυξης έχει μειωθεί σημαντικά από τη δεκαετία του 2000. Εάν οι αρχές εστιάσουν στη διατήρηση αυτού του ρυθμού ανάπτυξης, υπάρχει ο κίνδυνος να υιοθετηθούν και κάποιες ακραίες σταθεροποιητικές μακροοικονομικές πολιτικές.

Έαν η πολιτική για την άμεση υποστήριξη του ΑΕΠ οδηγήσει σε πολιτικές που αγνοούν την αποτελεσματική κατανομή των πόρων, τότε εγκυμονεί ο κίνδυνος το εισόδημα των νοικοκυριών και η κατανάλωση να μειωθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι μεγάλες δημόσιες επενδύσεις τη δεκαετία του 1990που είχαν ως στόχο τη στήριξη της οικονομίας, «κλείδωσαν» πόρους στους λιγότερο παραγωγικούς τομείς, οδηγώντας την παραγωγικότητα της συνολικής οικονομίας να μειωθεί κι έτσι τόσο το εισόδημα των νοικοκυριών όσο και η κατανάλωση διαταράχθηκαν σημαντικά. Παρόλο που η μειούμενη τάση ανάπτυξης στην Ιαπωνία οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο συρρικνωμένο εργατικό δυναμικό, η μη ορθολογική κατανομή των πόρων λόγω των μακρο-σταθεροποιητικών πολιτικών έπαιξαν επίσης σημαντικό ρόλο (μέσω της μείωσης της ανάπτυξης της παραγωγικότητας των συντελεστών παραγωγής).

Εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η Ιαπωνία χρειάζεται κεφαλαιακές επενδύσεις επειδή είναι η ανεξάντλητη πηγή της οικονομικής ανάπτυξης παραβλέπουν ένα σημαντικό σημείο. Σε μία οικονομία με εργατικό δυναμικό που μειώνεται, το κατά κεφαλήν κεφαλαιακό απόθεμα μπορεί να αυξηθεί, ακόμα και εάν το συνολικό κεφαλαιακό απόθεμα παραμένει σταθερό. Με άλλα λόγια, εάν το πλεόνασμα κεφαλαίου μπορεί να διατηρήσει ένα βέλτιστο βαθμό ανάπτυξης, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα εάν το συνολικό απόθεμα κεφαλαίου δεν αυξηθεί. Στην πραγματικότητα, αυξάνοντας το κεφάλαιο περαιτέρω μπορεί να οδηγήσει σε μείωση της απόδοσης του κεφαλαίου και να ενισχύσει ένα υπερβάλλον πλεόνασμα  κεφαλαίου. Σε αυτή την περίπτωση, θα ήταν καλύτερο να μειωθεί το πλεόνασμα  κεφαλαίου και να αυξηθεί η κατανάλωση. Η υποστήριξη της απόδοσης του κεφαλαίου είναι πολύ πιο σημαντική από την απλή αύξηση του κεφαλαιακού πλεονάσματος.

Σε κάθε περίπτωση, με τη χαλαρότητα να αποτελεί παρελθόν από την Ιαπωνική οικονομία, η υποτίμηση του γιεν δεν έχει πια αξία όπως πριν. Όταν το γιεν υποτιμάται, η εγχώρια εργασία (και τα παραγώμενα προϊόντα) γίνεται πιο φθηνή στο εξωτερικό, ενώ η εκτός συνόρων εργασία (και τα προϊόντα) πιο ακριβή. Με άλλα λόγια, ενισχύονται  οι διαπραγματευτικοί όροι (όροι εμπορίου) με τις άλλες χώρες. Μία τέτοια κατάσταση είναι αποδεκτή όμως μόνο όσο η νομισματική χαλάρωση παραμένει στην οικονομία, καθώς η αυξανόμενη εκτός συνόρων ζήτηση για Ιαπωνικά προϊόντα θα οδηγήσει σε επέκταση της παραγωγής, θέτωντας την οικονομία σε τροχιά πλήρους απασχόλησης. Αλλά όταν η νομισματική χαλάρωση έχει ήδη αποτυπωθεί, η υποτίμηση του γιεν χάνει την αξία της αφού η επέκταση της παραγωγής δεν είναι πλέον εφικτή.

Με τις κεφαλαιακές επενδύσεις στη χώρα να αυξάνονται κατά 7,6% το Q1 2014 πολλοί έχουν αρχίσει να πιστεύουν ότι σταθεροποιητικές μακροοινομικές πολιτικές δεν μπορούν να οδηγήσουν σε μόνιμη άυξηση της κατανάλωσης. Αντίθετα έαν μη κερδοφόρες επενδύσεις είναι το αποτέλεσμα τότε υπάρχει ο κίνδυνος η Ιαπωνία να βρεθεί με ένα «βουνό» από άχρηστο πλεόνασμα κεφαλαίου. Αυτό που χρειάζεται είναι επενδυτικά έργα με υψηλή απόδοση και η Ιαπωνία δεν έχει πια τη δυνατότητα να συνεχίσει να κάνει λάθη.