Ήδη από το 1983, όταν ολοκλήρωσε το διδακτορικό του στην πολιτική ιστορία και εγκατέλειψε τη σύντομη καριέρα του στη δημοσιογραφία, για να αφιερωθεί στην πολιτική, έδειχνε ότι θα εξελιχθεί γρήγορα στο μεγάλο αστέρι των Εργατικών. Στα “πέτρινα χρόνια” της δεκαετίας του 1980 ανέβηκε με ταχύτητα τα σκαλιά της κομματικής ιεραρχίας, αναλαμβάνοντας διαδοχικά “σκιώδη υπουργεία” και όταν, στα μέσα της δεκαετίας του '90 πλέον, η πολυετής κυριαρχία των Συντηρητικών έφτανε στο τέλος της, ο Μπράουν ετοιμαζόταν να αναλάβει για πρώτη φορά κυβερνητικό χαρτοφυλάκιο. Το 1994 όμως, ο αναπάντεχος θάνατος του ηγέτη των Εργατικών, Τζον Σμιθ, από καρδιακή προσβολή, άλλαξε τα δεδομένα. Αν και ο Μπράουν θεωρείτο εκ των επικρατέστερων δελφίνων, δεν διέθετε το επικοινωνιακό χάρισμα του έτερου εκπροσώπου της νέας γενιάς των Εργατικών και κομματικού του φίλου, Τόνι Μπλερ. Οι δυο τους εξάλλου, δεν θα μπορούσαν να είναι περισσότερο διαφορετικοί: Αμφότεροι μεγάλωσαν στη Σκοτία, αλλά ο Μπλερ, γιος δικαστή, έζησε μεγάλο μέρος των παιδικών του χρόνων εσώκλειστος σε ιδιωτικό σχολείο. Ο Μπράουν από την άλλη πλευρά, είδε  από πρώτο χέρι τις συνέπειες της αποβιομηχάνισης στο βιοτικό επίπεδο των συμπατριωτών του. Ο πατέρας του, ιερέας της Εκκλησίας της Σκοτίας, τον έστειλε σε δημόσιο σχολείο, όπου ο Μπράουν συμμετείχε σε ένα βασανιστικό πειραματικό πρόγραμμα για “προικισμένους νέους”. Έγινε δεκτός στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου σε ηλικία 16 ετών και τελείωσε τις σπουδές του με άριστα.

Μπλερ και Μπράουν

Αντιθέτως, ο Μπλερ πέρασε από το προστατευμένο περιβάλλον του σχολείου του στο κλειστό κλαμπ της Οξφόρδης, όπου κάθε άλλο παρά διακρίθηκε για τις ακαδημαϊκές του επιδόσεις. Παρά τις “ταξικές τους διαφορές”, Μπλερ και Μπράουν συμφωνούσαν στην ανάγκη ανανέωσης του πολιτικού λόγου των Εργατικών, διαδικασία που είχε ήδη ξεκινήσει με τον Σμιθ. Γνωρίζοντας ίσως ότι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τον Μπλερ σε γοητεία και ευφράδεια, ο Μπράουν συμφώνησε μαζί του να κάνει πίσω στη διεκδίκηση της ηγεσίας των Εργατικών. Φημολογείται ότι η συμφωνία έκλεισε σε εστιατόριο του Ίσλινγκτον, στο βόρειο Λονδίνο, με αντάλλαγμα ο Μπλερ να επιστρέψει κάποια στιγμή το δαχτυλίδι της εξουσίας στον Μπράουν. Οι “Νέοι Εργατικοί” είχαν μόλις γεννηθεί και το 1997 κέρδισαν δια περιπάτου τις εκλογές. Ο Μπλερ έγινε πρωθυπουργός και ο Μπράουν ανέλαβε το πανίσχυρο χαρτοφυλάκιο των Οικονομικών.

Ο τόνος της πολιτικής που οι δύο τους θα ακολουθούσαν είχε σχεδιαστεί λίγο πιο νότια από το Ίσλινγκτον, στις αίθουσες του London School of Economics, της σχολής που ιδρύθηκε το 1895 από τον Μπέρναρντ Σω και άλλους επιφανείς “Φαμπιανούς” αριστερούς της εποχής, με σκοπό να προωθήσει τις αρχές του σοσιαλισμού με ειρηνικά μέσα. Ο Ρωμαίος Κουίντους Φάμπιους Μάξιμους, από τον οποίο δανείστηκαν την ονομασία τους οι Φαμπιανοί, ήταν γνωστός για την ικανότητα του να χρησιμοποιεί το ρητορικό του χάρισμα ώστε να περνάει τις πολιτικές του θέσεις. Ο Μπλερ αποδείχθηκε πράγματι άξιος συνεχιστής του, αλλά ο “Τρίτος Δρόμος” του LSE δεν θύμιζε ιδιαίτερα σοσιαλισμό. Πάντως, όλοι όσοι ζήσαμε στη Βρετανία την εποχή που ο Μπλερ και ο Μπράουν μεσουρανούσαν, διαπιστώσαμε την εντυπωσιακή βελτίωση όλων σχεδόν των δημόσιων υπηρεσιών και κυρίως του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Από την αλματώδη οικονομική ανάπτυξη των επόμενων χρόνων, δεν ωφελήθηκαν όλοι το ίδιο, αλλά τουλάχιστον ωφελήθηκαν όλοι.

Ο Μπράουν και η Κρίση

Στο μεταξύ όμως, τα χρόνια περνούσαν, οι εκλογικές νίκες διαδέχονταν η μία την άλλη και ο Μπλερ δεν εγκατέλειπε την πρωθυπουργία, όπως είχε υποσχεθεί. Η ανυπομονησία του Μπράουν γινόταν όλο και πιο εμφανής και οι προσωπικές τους διαφωνίες τραυμάτισαν και την εικόνα των Εργατικών. Όταν τελικά ο Μπλερ πείστηκε να αποχωρήσει, παρέδωσε στον Μπράουν ένα κόμμα κουρασμένο από τη φθορά της εξουσίας και έτοιμο να καταρρεύσει. Για τους περισσότερους, η μοίρα του νέου πρωθυπουργού ήταν προδιαγεγραμμένη: να διαχειριστεί την ήττα που ερχόταν στις εκλογές του 2010.

Προς στιγμή, ο Μπράουν φάνηκε να διαψεύδει τις προβλέψεις. Οι αλλεπάλληλες κρίσεις που σημάδεψαν τους πρώτους μήνες της θητείας του (τρομοκρατικές επιθέσεις, πλημμύρες, κ.α.), ήταν το στοιχείο του. Τις αντιμετώπισε όλες με επιτυχία, ενισχύοντας το κύρος του. Ωστόσο, ο δισταγμός του να προκηρύξει πρόωρες εκλογές ακύρωσε στην πράξη τα όποια οφέλη αποκόμισε. Στη συνέχεια, ήλθε η καταιγίδα της οικονομικής κρίσης. Όπως αναμενόταν, ο κ. Μπράουν επανήλθε. Το σχέδιο που εφάρμοσε για την διάσωση των Βρετανικών τραπεζών αποτέλεσε πρότυπο για όλα τα πακέτα στήριξης του συστήματος στο Δυτικό κόσμο. Κάποιοι έφτασαν στο σημείο μάλιστα να αναφωνήσουν ότι «ο Μπράουν έσωσε τον καπιταλισμό από την κατάρρευση». Εντούτοις, τα ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις ουδέποτε ανέκαμψαν. Αντιθέτως, εδραιώθηκε η πεποίθηση ότι ο Βρετανός πρωθυπουργός είναι επιτυχημένος διαχειριστής μίας κρίσης την οποία ο ίδιος συν-δημιούργησε ως Υπουργός Οικονομικών της χώρας. Βλέποντας τη συντριβή να έρχεται, το Εργατικό Κόμμα επαναστάτησε, με αλλεπάλληλες ανταρσίες βουλευτών εναντίον του πρωθυπουργού, οι οποίες όμως δεν τελεσφόρησαν. Τελικά, ο Μπράουν κατάφερε να οδηγήσει τους Εργατικούς έως τις εκλογές. Οι παλινωδίες των Συντηρητικών και η έλλειψη εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του ηγέτη τους, Ντέιβιντ Κάμερον, περιόρισαν εντέλει το μέγεθος της ήττας.

Έτσι, ο Μπράουν έφυγε με το κεφάλι «ψηλά», έχοντας αποτρέψει την εκλογική συντριβή που όλοι περίμεναν. Δεν μπορεί να ειπωθεί όμως το ίδιο και για το εγχείρημα του Τρίτου Δρόμου, η μοίρα του οποίου σφραγίστηκε από την άνοδο και την πτώση του μέχρι πρότινος Βρετανού πρωθυπουργού

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr