Παράλληλα αναφέρεται στο πως οδηγήθηκε η διεθνής οικονομία σε αυτή την κρίση.

Μετά από δυο χρόνια κρίσης - μια και στην ουσία η τρέχουσα κρίση ξεκίνησε την άνοιξη του 2007 με την κατάρρευση της Bearn Stearns -, πρέπει να εντοπίσουμε «τι πήγε στραβά», χωρίς να πτοηθούμε από το γεγονός ότι αναλυτές ακόμη ψάχνουν τα αίτια τού Κραχ τού 1929!!! Επειδή κανένας δεν περίμενε να πάνε τόσο άσχημα τα πράγματα, είναι καλό ότι είμαστε όλοι τόσο σοκαρισμένοι, γιατί έτσι τουλάχιστον δεν ανησυχούμε για σύντομη επανάληψη μια παρόμοιας κατάστασης.

Σε μια προσπάθεια να εντοπιστούν οι αιτίες τής τωρινής κρίσης, παρακάτω βρίσκεται μια σύντομη λίστα με τις 6 βασικότερες. Είναι σίγουρο ότι η βαρύτητα δεν είναι ίση και για τους 6 παράγοντες. Μια άλλη παράμετρος αυτής της εκτίμησης είναι ότι εστιάζεται στα αίτια τις κρίσης όπως αυτή δημιουργήθηκε στις ΗΠΑ και στη συνέχεια επεκτάθηκε σε όλο τον κόσμο και στο ότι αναπόφευκτα από εκεί θα έρθει και η ανάκαμψη -χωρίς αυτό να σημαίνει άφεση αμαρτιών για Ευρώπη και Ασία

60 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΩΝ ΕΠΟΧΩΝ

Μετά τον πόλεμο, δημιουργήθηκε σε όλο τον κόσμο - και με ιδιαίτερη έμφαση στην τελευταία δεκαετία - μια επίπλαστη αίσθηση γρήγορου πλουτισμού, με συνέπεια τον έντονο καταναλωτισμό. Με απλά λόγια, ο κόσμος κατανάλωνε περισσότερα από όσα παρήγαγε, υποθηκεύοντας έτσι το μέλλον των παιδιών του!

Ενδεικτικά, ο μέσος παγκόσμιος δείκτης μόχλευσης, δηλαδή ο παγκόσμιος δανεισμός ως προς το παγκόσμιο ΑΕΠ, στα τελευταία 60 χρόνια ήταν κοντά στο 18. Στις προηγούμενες κρίσεις, όπως αυτές του 1974, 1987, 1998, 2001, ο δείκτης μόχλευσης έφτασε στα επίπεδα τού 28. Τον Αύγουστο τού 2007, αυτός ο δείκτης βρέθηκε κοντά στα 60, ενώ μετά από δυο χρόνια απομόχλευσης, αυτός ο δείκτης βρίσκεται κοντά στα 28, δηλαδή στα επίπεδα μιας συνηθισμένης κρίσης. Ήταν αναπόφευκτο ότι μια απλή στραβοτιμονιά θα οδηγούσε σε οδυνηρό ατύχημα.

ALAN GREENSPAN – BILL CLINTON – ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

Ο επικεφαλής της FED επί 18 χρόνια, Alan Greenspan, παρενέβαινε επιτυχώς σε κρίσεις όπως του 1987, 1998, 2001 αλλά πάντα εκ των υστέρων. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι αυτή η τακτική είναι ανεπαρκής και ότι πρέπει να δίνεται έμφαση στην πρόληψη της κρίσης παρά στη θεραπεία της.

Ο Greenspan ήταν – και όχι είναι, γιατί τελευταία αναθεώρησε κατά πολύ την προσέγγιση του -μανιώδης υποστηρικτής του αυτοελέγχου των τραπεζών και έντονα νεοφιλελεύθερος. Με βάση τα παραπάνω έκανε τρεις βασικές κινήσεις που οδήγησαν στην κρίση:

Το 1998, με τη βοήθεια τού Προέδρου Clinton, πέρασε το GRAMM-LEACH ACT, που έδωσε τη δυνατότητα στις εμπορικές τράπεζες να δρουν και ως χρηματιστές. Αυτό οδήγησε στη γιγάντωση των τραπεζών, κάτι που, με τη σειρά του, περιορίζει ασφυκτικά τα περιθώρια πτώχευσης. Υπάρχει άλλωστε και το προηγούμενο της Ιαπωνίας κατά τη δεκαετία του ΄90, η οποία στην προσπάθεια της να σώσει τις μεγάλες τράπεζες παρέτεινε την ύφεση για μια ολόκληρη δεκαετία, ενώ όταν πια αφέθηκαν οι τράπεζες σε πτώχευση το σύστημα ομαλοποιήθηκε άμεσα. Με την γιγάντωση κάποιων αμερικανικών τραπεζών, όπως η Citi, η BOA, η Morgan Stanley κ.α. δεν είναι δυνατόν αυτήν τη στιγμή να οδηγηθούν σε πτώχευση, μια και είναι τεράστιος ο συστημικός κίνδυνος που θα προκύψει, έχοντας μάλιστα ήδη ζήσει τα δραματικά αποτελέσματα της χρεοκοπίας της Lehman.

Το 2000 πέρασαν από το Κογκρέσο το Νόμο για την Απελευθέρωση των Παραγώγων (CDS, CDO, CMBS κ.α.), τα οποία αργότερα έγιναν ο βασικός μηχανισμός δημιουργίας αλλά και αιτία τής κατάρρευσης των ενυπόθηκων δανείων.

Μια άλλη δραματική απόφαση ήταν ότι μετά την 11/9/2001, τα επιτόκια παρέμειναν σε χαμηλά επίπεδα για σχεδόν 5 χρόνια, με αποτέλεσμα η υπερβάλλουσα ρευστότητα να διοχετευθεί στο σύστημα και να ψάχνει να βρει εναλλακτικούς τρόπους υψηλής απόδοσης, με αποτέλεσμα την γιγάντωση της αγοράς των ενυπόθηκων δανείων.

ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ WALL STREET

Η αλλαγή δραστηριοτήτων στις τράπεζες από χρήση τού ισοζυγίου τους σε χρήσεις εκτός

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr