Όπως ήταν επόμενο, η διαπραγμάτευση μεταξύ της νέας ηγεσίας του υπουργείου Εργασίας και του κουαρτέτου, εστιάστηκε επικοινωνιακώς από το Μαξίμου στο παραπλανητικό ζήτημα των «κόκκινων γραμμών» και των ομαδικών απολύσεων- για τις οποίες σύμφωνα με την επίσημη γραμμή, «πιέζει αφόρητα το ΔΝΤ»- γεγονός ωστόσο, το οποίο συσκοτίζει το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος.

Στην αγορά παρατηρούν καίρια, ότι εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν τα τελευταία χρόνια, χωρίς να χρειαστεί να γίνουν ομαδικές απολύσεις και ισάριθμοι εργαζόμενοι προστέθηκαν στις στρατιές των ανέργων, χωρίς καμιά κρατική προστασία. Είναι προφανές ότι το θέμα αυτό, όπως παρατηρούν όσοι γνωρίζουν την εικόνα της Οικονομίας, δεν αφορά πλέον παρά ελάχιστες επιχειρήσεις- κυρίως Τράπεζες (αν και αυτές έχουν προχωρήσει πλέον σε προγράμματα εθελουσίας εξόδου), πρώην και νυν ΔΕΚΟ, ώστε να «καθαρίσει» το τοπίο, όπως και μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων, στις οποίες όμως ήδη οι μισθοί και οι εργασιακές σχέσεις έχουν καταστεί εξαιρετικά ευέλικτες.   

Περισσότερο σημαντικό για την επιβίωση των επιχειρήσεων, όπως υποστηρίζει ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων, είναι να υπερισχύσουν οι επιχειρησιακές συμβάσεις έναντι των κλαδικών και να αναλάβει το κράτος την δημιουργία συνθηκών ασφάλειας για τους εργαζόμενους, οι οποίοι ανησυχούν ότι η εισαγωγή του μέτρου θα επιβάλλει έναν ανταγωνισμό περαιτέρω μισθολογικών πιέσεων προς χαμηλότερα επίπεδα και καθιέρωση νέων σχέσεων εργασίας με προβλέψεις όπως «μισός μισθός για μισή δουλειά».

Η κυβέρνηση δυσκολεύεται επίσης να δεχθεί περιοριστικά μέτρα στο δικαίωμα της απεργίας, ενώ θέμα κατοχύρωσης του lock out, του δικαιώματος δηλαδή των εργοδοτών σε ανταπεργία ουσιαστικά δεν υφίσταται πολύ απλά διότι είναι νομοθετικά κατοχυρωμένο, άσχετα από το γεγονός ότι είχε περιπέσει σε αχρησία. 

Θεωρητικά, ο θεσμός της ανταπεργίας έχει καταργηθεί με το άρθρο 22 του νόμου 1264/1982 (γνωστός ως «συνδικαλιστικός νόμος») του πρώιμου ΠΑΣΟΚ, αλλά, την ίδια ώρα, η Ελλάδα έχει εντάξει στο εσωτερικό της Δίκαιο ως υπέρτερης ισχύος, τη Διεθνή Σύμβαση Εργασίας 87/1948 με την οποίαν αναγνωρίζεται το lock out, ενώ η ίδια ακριβώς πρόβλεψη περιλαμβάνεται και στον Αναθεωρημένο Κοινωνικό Χάρτη της Ε.Ε που συζητήθηκε στη Βουλή ήδη από τον περασμένο Ιανουάριο.  Συνεπώς το άρθρο 22 του νόμου, στην πραγματικότητα δεν υφίσταται… 

Το πρόβλημα της κυβέρνησης, όπως συζητούν στο Περιστύλιο και τους διαδρόμους της Βουλής, έγκειται στο γεγονός ότι η αποδοχή όλων των παραπάνω, θα αφαιρέσει και το τελευταίο πρόσχημα στο Μαξίμου, ότι επιτυγχάνει «αριστερές» λειάνσεις στη Συμφωνία κατόπιν «σκληρής διαπραγμάτευσης» με τους δανειστές και θα προκαλέσει βαρύ πολιτικό και ηθικό πλήγμα στους βουλευτές της πλειοψηφίας, οι οποίοι είναι τώρα υποχρεωμένοι να πιουν το πικρό ποτήρι των υποχωρήσεων μέχρι τέλους…

Γιώργος Χατζηδημητρίου

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr