Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε φέτος, ήταν στο καμαρίνι της, στο θέατρο Διάνα. Η παράσταση το «Πάρτυ της ζωής μου» είχε μόλις τελειώσει. Είχαν προηγηθεί τέσσερις ή πέντε υποκλίσεις – έχασα το μέτρημα. Είχε αλλάξει κιόλας ρούχα – φορούσε ένα πορτοκαλί πουκάμισο – κι είχε ανάψει τσιγάρο. Το πρόσωπο της αναψοκοκκινισμένο, μα χαμογελαστό. Για ένα ακόμα βράδυ, της συνέβαινε κάτι απρόσμενο. Τουλάχιστον, αν το συγκρίνεις με όσα πίστευε για καιρό.
Πριν από μερικούς μήνες, με την πανδημία να σολάρει, η Ελένη Ράντου ήταν πεπεισμένη ότι θα εγκατέλειπε το θέατρο, πως δεν είχε τίποτε άλλο να προσφέρει και πως καμιά θεατρική σύμβαση δεν θα ήταν ικανή να την ανεβάσει ξανά στη σκηνή. Τελικά, αποφάσισε να μαζέψει τα κομμάτια της και να γράψει ένα νέο κείμενο, απόλυτα προσωπικό, απόλυτα εξομολογητικό. Και όταν ξεκινούσε τις πρόβες – με τις σκηνοθετικές οδηγίες του Ανέστη Αζά – ήταν σίγουρη πως το έργο δεν θα ενδιαφέρει, πως θα ‘πατώσει’ και θα πάει το πολύ μέχρι τα Χριστούγεννα.
Περισσότερα στο monopoli.gr
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr