Δεν είναι μόνο που μας έλειψε το Φεστιβάλ. Δεν είναι μόνο που μας έλειψε το θέατρο, ο χορός, η μουσική, η το θερινό σουλάτσο στο τέρμα της Πειραιώς, οι βαριές σιδερένιες πόρτες που κλείνουν πίσω από τις βιομηχανικές σκηνές. Είναι που μας έλειψαν και οι φεστιβαλικές πρακτικές, η επαφή με το καινούργιο, το νεωτερικό – ειδικά σε μια περίοδο όπου η πραγματικότητα επιμένει σε μια βασανιστική στασιμότητα.