Κανείς να μην έχει τη σκληρή μοίρα του αυτού του ιδιοφυούς και ταλαντούχου άνδρα.

«Εγώ παίζω όσο γρήγορα μπορώ. Ο ¨Μπέμπης¨ παίζει όσο γρήγορα θέλει», είπε γι΄ αυτόν με ανυπόκριτο θαυμασμό ο Μανώλης Χιώτης. 

Υπερήφανος και ιδιόρρυθμος, αυτός ο ανεπανάληπτος σολίστας, έκανε ελάχιστες ηχογραφήσεις- κυρίως οργανικά κομμάτια-με αποτέλεσμα να έχουμε σήμερα ελάχιστα δείγματα της δουλειάς του.  

 «Εμένα δεν θα με κάνετε γραμμόφωνο. Όποιος θέλει να με ακούσει να έρθει στο μαγαζί που δουλεύω», έλεγε αγέρωχα…  

Είχε ξεκινήσει με άλλες προσδοκίες το 1959 όταν έφευγε για την Αμερική αναζητώντας όπως πολλοί μπουζουξήδες, μια καλύτερη τύχη.

Εκεί, στα ξένα στούντια, ηχογράφησε κάτι πενιές απαράμιλλες, ανάμεσα στις οποίες είναι ο «Χάρος» και το «Δεν ξαναπαίζω ζάρια πια», που τραγουδάει ο ίδιος με μοναδικό τρόπο, αλλά και το ορχηστρικό «Bebi’s Lament» και τα οποία τα ξανάβαλε στη ζωή μας, αργότερα,  ο άλλος άφθαστος δεξιοτέχνης απ΄ την Κοκκινιά, που ποτέ δεν ξανάπαιξε την ίδια νότα, Ιορδάνης Τσομίδης.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο penna.gr