Φανταστείτε, λέει ο Carlos Alvarenga της McKinsey, έναν οικονομολόγο το 1913, λίγο πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος πήρε τις γραμμές της οικονομικής τάσης που επικρατούσαν μέχρι τότε στις προηγμένες χώρες, και προέβαλλε καθεμία από αυτές στο 1966. Θα είχε στοχεύσει κατευθείαν στην Ιαπωνία, τη Δυτική Ευρώπη, και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην  πραγματικότητα θα είχε πετύχει διάνα,  με μία σημαντική εξαίρεση, τη Σοβιετική Ένωση, η οποία βρισκόταν σε σημαντικά χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης από εκείνο που πρόβαλε ο οικονομολόγος. Ο λόγος είναι γνωστός σε όλους, οι Ρώσοι επέβαλαν πολιτικούς περιορισμούς στη γεωργία και πάγωσαν την ανάπτυξη της αγροτικής τεχνολογίας κατά τη χειρότερη δυνατή χρονική στιγμή, όταν η τεχνολογική επανάσταση στη γεωργία προόδευε. Ακόμη χειρότερα, η Ρωσία πάγωσε τον αγροτικό πληθυσμό. Καθιστώντας δυνατό για τους αγρότες να τρέφονται, χωρίς να έχει σημασία πόσο άσχημα, και αφαιρώντας έτσι την οικονομική πίεση, η οποία στον υπόλοιπο κόσμο ώθησε τους αγρότες έξω από τα αγροκτήματα. Επιφέροντας έτσι άλματα παραγωγικότητας στη γεωργία και παρέχοντας εργατικά χέρια για την επέκταση της μεταποίησης.

Ας υποθέσουμε πάλι, ότι ο ίδιος οικονομολόγος έχοντας κάνει τις προβλέψεις του, το 1913 κοιμήθηκε για 50 χρόνια. Όταν ξύπνησε, βρήκε τη βιομηχανική γεωγραφία του κόσμου σχεδόν αμετάβλητη. Κάθε χώρα που είναι σήμερα βιομηχανικά αναπτυγμένη είχε ήδη απογειωθεί το 1913. Καμιά νέα χώρα έκτοτε δεν έχει ενταχθεί σε αυτόν τον κύκλο, με την εξαίρεση των δορυφορικών οικονομιών, όπως ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Νότια Αφρική και το Μεξικό. Η Βραζιλία, η οποία έχει μια μακρά και ξεχωριστή ιστορία ως χώρα του μέλλοντος, μπορεί να ενταχθεί στον ίδιο κύκλο μελλοντικά, αλλά δεν είναι έτοιμη ακόμα.

Σε σύγκριση με αυτή τη γραμμική κίνηση, τα 50 χρόνια πριν από το 1913 παρουσιάζουν τις μεγαλύτερες δυνατές αντιθέσεις. Κατά τη διάρκεια αυτών των πέντε δεκαετιών ο βιομηχανικός χάρτης του κόσμου άλλαζε τόσο γρήγορα όσο  ο φυσικός χάρτης του κόσμου, κατά τον δέκατο πέμπτο και δέκατο έκτο αιώνα, δηλαδή την εποχή των ανακαλύψεων. Αμέσως μετά τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Γερμανία αναδείχθηκαν ως οι πιο οικονομικά προηγμένες χώρες και γρήγορα ξεπέρασαν τον παλιό πρωταθλητή, τη Μεγάλη Βρετανία. Ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, προέκυψε η Ρωσία και η Ιαπωνία, μαζί με το δυτικό τμήμα της Αυστρο-Ουγγαρίας  (τη μεταγενέστερη Τσεχοσλοβακία και Αυστρία), μαζί με τη Βόρεια Ιταλία. Με λίγα λόγια, τα 50 χρόνια πριν από το 1913 ήταν μια περίοδος με πολύ γρήγορες μετατοπίσεις στις οικονομικές σχέσεις εξουσίας.

Από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όμως, δεν παρατηρήθηκαν τέτοιου είδους αλλαγές. Αυτό εξηγεί γιατί οι οικονομολόγοι του σήμερα ασχολούνται τόσο με την οικονομική ανάπτυξη. Πριν από το 1913 ήταν αυτονόητη, αλλά από τότε περάσαμε προφανώς σε μια στείρα περίοδο. Και δεν γνωρίζουμε πώς να κάνουμε την επανεκκίνηση.

Ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη για τον φανταστικό οικονομολόγο μας, όμως, να είναι το γεγονός ότι -με εξαίρεση τη βιομηχανία πλαστικών- οι βασικές κινητήριες δυνάμεις της ανάπτυξης, αυτά τα 50 χρόνια του ύπνου του, ήταν ήδη ώριμες ή ήταν κλάδοι ταχείας ωρίμανσης, βασισμένες στις γνωστές τεχνολογίες του 1913.

Οι μηχανές της ανάπτυξης

Ο πιο ραγδαία εξελισσόμενος κλάδος τα τελευταία 20 χρόνια ήταν η γεωργία. Η αύξηση της παραγωγικότητας της γεωργίας ήταν διπλάσια σε σχέση με την αύξηση της παραγωγικότητας της μεταποίησης σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες εκτός από τη Ρωσία. Ωστόσο, ο μέσος αγρότης σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν καλλιεργεί τα προϊόντα του με πολύ πιο εξελιγμένο τρόπο από ότι ο αγρότης το 1913. Οι υβριδικοί σπόροι είναι μάλλον η μόνη πραγματικά νέα εξέλιξη στη γεωργική παραγωγή.

Η επόμενη κινητήρια δύναμη είναι η χαλυβουργία. Η παγκόσμια ικανότητα παραγωγής χάλυβα έχει επεκταθεί σε σημείο να πενταπλασιαστεί από το 1913 όμως, το 99% του συνόλου της σημερινής παραγωγικής ικανότητας του χάλυβα βασίζεται σε μια τεχνολογία που θεωρείται απαρχαιωμένη, και ο Θεός ξέρει πόσο απαρχαιωμένη ήταν ήδη το 1913.

Τρίτη μηχανή ανάπτυξης υπήρξε η αυτοκινητοβιομηχανία. Ωστόσο, το 1913 ο Henry Ford παρήγαγε ήδη και πωλούσε 183.000 αυτοκίνητα του μοντέλου T, και ένα χρόνο αργότερα ο αριθμός αυτός είχε φτάσει τα 261.000 - περισσότερα αυτοκίνητα από την παραγωγή της Σοβιετικής Ένωσης σε ένα μόνο χρόνο. Ακόμη και η Ford Motor Company του 1913 θα ήταν  ένας σημαντικός παραγωγός στον κόσμο της αυτοκινητοβιομηχανίας του σήμερα.

Περίπου το ίδιο ισχύει και για τον κλάδο των ηλεκτρικών συσκευών. Ούτε η Westinghouse, ούτε η GE, ούτε η Siemens ήταν ακριβώς άγνωστες το 1913. Θεωρούντο blue chips. Και το ίδιο επίσης ισχύει για την οργανική χημική βιομηχανία.

Τα πλαστικά είναι η μόνη βιομηχανία που βασίζεται σε νέα τεχνολογία και είναι οικονομικά σημαντική σήμερα όσον αφορά τη συνεισφορά της στο ακαθάριστο εθνικό προϊόν, την απασχόληση, κ.ο.κ. Σε ό,τι αφορά έναν οικονομικό στατιστικολόγο, οι άλλες βιομηχανίες δύσκολα περιλαμβάνονται. Το αεροπλάνο άρχισε να έχει οικονομικό αντίκτυπο όταν ήρθαν τα Jets. Όμως, ο πραγματικός αντίκτυπος θα έρθει με τα μεγάλα αεροσκάφη εμπορευματικών μεταφορών, τα οποία θα κάνουν κάθε διάδρομο προσγείωσης στον κόσμο σαν ένα λιμάνι με βαθιά νερά. Σε λίγα χρόνια, μπορεί να κάνουν τα ποντοπόρα φορτηγά πλοία (τα παλαιότερα αποτελεσματικά μεταφορικά μέσα του ανθρώπου), να μοιάζουν σε γενικές γραμμές με τους σιδηρόδρομους  το 1950. Αυτή θα είναι μία από τις μεγαλύτερες αλλαγές στον τομέα των μεταφορών που είχαμε ποτέ. Αλλά η πραγματοποίησή της είναι ακόμα μπροστά μας..

πηγή: penna.gr

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr