Αναφερόμενος στους μισθούς υπογράμμισε ότι το να έχουμε καλύτερους μισθούς «σημαίνει ότι όσο η ανεργία μειώνεται τόσο οι εργαζόμενοι έχουν μεγαλύτερη διαπραγματευτική δύναμη. Και σε κάθε επιχειρηματία ο οποίος μου λέει -το ακούω συχνά και στον πρωτογενή τομέα- «μα δεν βρίσκω εργαζόμενους», ξέρετε ποια είναι η απάντηση μου; «Πλήρωσε περισσότερα για να βρεις». Έτσι ανεβαίνουν οι μισθοί τελικά, από εταιρείες που επενδύουν στην καινοτομία, από εργαζόμενους με περισσότερες δεξιότητες, περισσότερες θέσεις εργασίας, άρα καλύτεροι μισθοί.

 

Είναι κεντρική μου δέσμευση για την επόμενη τετραετία, φίλοι και φίλες, να αυξήσουμε τους μισθούς στην πατρίδα μας. Ο κατώτατος μισθός θα πάει στα 950 ευρώ και μέσος μισθός θα πάει στα 1.500 ευρώ.

 

Σας είχα πει πριν από τέσσερα χρόνια ότι θα αυξήσω τον κατώτατο μισθό. Τότε είχα πει ότι θα τον πάω στα 730 ευρώ. Τον πήγαμε στα 780 ευρώ. Γιατί; Γιατί ξέρουμε πολύ καλά ότι υπάρχει ακόμα σήμερα ένα ζήτημα με το κόστος ζωής.

 

Η ακρίβεια -η εισαγόμενη ακρίβεια, κρατήστε το αυτό- δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Είναι αποτέλεσμα των εξαιρετικά υψηλών τιμών στην ενέργεια που είδαμε τον περασμένο χρόνο.

 

Ξέρω ότι πιέζει το μέσο νοικοκυριό. Και ξέρετε ότι σταθήκαμε κοντά σας όσο περισσότερο μπορούσαμε με μια σειρά από μέτρα. Όμως κρατήστε αυτό που θα σας πω: ο πληθωρισμός θα αρχίσει να πέφτει. Ήδη αρχίζει και πέφτει. Όμως οι μειώσεις φόρων και οι αυξήσεις μισθών ήρθαν για να μείνουν κι αυτός τελικά είναι ο τρόπος που θα στηρίξουμε το διαθέσιμο εισόδημα σε βάθος χρόνου.

 

Για όλα αυτά, λοιπόν, φίλες και φίλοι επιχείρησα, καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της προεκλογικής περιόδου, να μιλήσω όσο πιο αναλυτικά γίνεται. Όπως βλέπετε, ασχολήθηκα ελάχιστα και ασχολούμαι ελάχιστα με το τι λέει η αντιπολίτευση για εμάς.

 

Νομίζω ότι κάνω πολύ καλά, διότι τους ξέρουμε, τους μάθαμε, τους δοκιμάσαμε. Δεν θέλουμε δεύτερη φορά στη συμφορά. Εμείς μιλάμε για το μέλλον και το πώς το κοινό μας σπίτι, η Ελλάδα, μπορεί πραγματικά να γίνει μία ευρωπαϊκή χώρα σε όλα τα επίπεδα.

 

Συχνά χρησιμοποιώ αυτήν την παρομοίωση, ότι η Ελλάδα την οποία οραματίζομαι είναι σαν ένα μισοχτισμένο σπίτι. Έχουμε φτιάξει τα θεμέλια. Ποια είναι τα θεμέλια; Η δημοσιονομική σταθερότητα, η αξιοπιστία της χώρας. Αρχίζουμε και χτίζουμε τους πυλώνες της Ελλάδας που θέλουμε, στην εκπαίδευση, στην υγεία, στην ανάπτυξη, στον πρωτογενή τομέα.

 

Όμως το έργο δεν έχει τελειώσει ακόμα. Θέλουμε μια τετραετία ακόμα για να πούμε ότι οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις και οι μεγάλες αλλαγές που έχουμε δρομολογήσει θα ριζώσουν. Γι’ αυτό και η κάλπη της Κυριακής έχει τόσο μεγάλη σημασία και δεν πρέπει, σε καμία περίπτωση, να αντιμετωπίζεται με αδιαφορία ή με απαξίωση.

 

Προσέξτε, τίποτα από αυτά που πετύχαμε δεν είναι δεδομένο. Πόσω μάλλον όταν, δυστυχώς, έχουμε απέναντί μας πολιτικές δυνάμεις οι οποίες για το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι πώς πάση θυσία θα γυρίσουν στην εξουσία, αγνοώντας παντελώς τι είναι καλό για τη χώρα και για τη σταθερότητά της».

 

 

Δεν θέλουμε ντε και καλά μια κυβέρνηση ενός χρώματος αρκεί να είναι σταθερή