Φάνηκε όμως δειλός. Δεν τόλμησε να διώξει εμένα, τον βασικό πολιτικό του αντίπαλο, παρά μονάχα υπουργούς της κυβέρνησής μου.

 

Οι πολιτικοί για τις αποφάσεις τους κρίνονται πρωτίστως από τον λαό. Και αν έχουν διαπράξει αξιόποινα αδικήματα, οφείλουν να διώκονται από το φυσικό τους δικαστή και όχι από τις εκάστοτε κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες.

 

Αυτή ήταν και παραμένει η θέση μου και έτσι έπραξα ως πρωθυπουργός.

 

Ωστόσο ο κ. Μητσοτάκης έχει φαίνεται άλλη άποψη. Δεν πήρε το μάθημά του από την πρόσφατη περιπέτεια της πολιτικής μας ζωής, όταν ο πατέρας του ήταν πρωθυπουργός. Και για λόγους προφανούς πολιτικής σκοπιμότητας, επέλεξε να ανοίξει ξανά έναν επικίνδυνο και ολισθηρό δρόμο για τη Δημοκρατία. Τον δρόμο της ποινικοποίησης της πολιτικής αντιπαράθεσης.

 

Ας γνωρίζει όμως, ότι συνήθως η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Και ότι στο τέλος θα κινδυνεύσει να πέσει ο ίδιος, μέσα στο λάκκο που περίτεχνα άνοιξε για τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Την τελική ετυμηγορία, άλλωστε, θα τη δώσει σύντομα ο ελληνικός λαός.