Μιας και βρέθηκε στη Γαύδο ο πρωθυπουργός, ήταν ευκαιρία να πει στους κατοίκους της γιατί δεν άνοιξε (όπως παλιά) το γυμνάσιο του νησιού. Τα μακρινά και πιο απομονωμένα νησιά θα εξακολουθήσουν να «ζουν» όταν οι μαθητές έχουν σχολείο να πάνε. Η περίπτωση της Γαύδου, είναι χαρακτηριστική. Μια οικογένεια εκεί έχει δύο παιδιά που έπρεπε να πηγαίνουν ήδη στην Α' γυμνασίου Γαύδου, που όμως δεν λειτουργεί. Και έτσι... έμειναν από απουσίες! Είναι απαράδεκτο, είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει. 

 

Το πρόβλημα είχε αναδειχθεί έγκαιρα από κόμματα και συλλόγους. Είχε προταθεί το αυτονόητο, η δημιουργία τάξεων γυμνασίου με ένα μικρό αριθμό εκπαιδευτικών, τον απαραίτητο για τη λειτουργία τους. Είχε προταθεί ακόμα και η τηλεκπαίδευση. 

 

Για να μην παρασυρθεί κανείς και προσεγγίσει το ζήτημα με όρους «κόστους - οφέλους»: είναι καθήκον της Πολιτείας να στέλνει έστω έναν μικρό αριθμό εκπαιδευτικών στα ακριτικά νησιά, ακόμα και όταν έχουν δυο ή τρεις μαθητές. Αυτή είναι η πραγματική έννοια της φιλοπατρίας, η πιο άξια «εθνική άμυνα». Τα υπόλοιπα είναι λόγια του αέρα.