Παρά τις προσδοκίες που έχει καλλιεργήσει, η πρόταση της επιτροπής που συστήθηκε όπως δημοσιοποιήθηκε από φιλικά προς την κυβέρνηση μέσα, περιλαμβάνει κατά βάση διευθετήσεις, που από αρμόδια στελέχη της αντιπολίτευσης χαρακτηρίζονται «κομπογιαννίτικες» και «γελοιότητες» και που όπως φαίνεται, δεν πρόκειται να συγκεντρώσουν καν την αναγκαία πλειοψηφία στη Βουλή προκειμένου να προχωρήσει η αναθεώρηση. 

Σημειώνεται ότι με βάση το άρθρο 110 του Συντάγματος, όπου  περιγράφονται οι διαδικασίες αναθεώρησης, για την αλλαγή κάποιας διάταξης απαιτούνται 180 ψήφοι βουλευτών σε μία τουλάχιστον μία από δύο διαδοχικές συνθέσεις της Βουλής, αφότου δηλαδή θα έχουν προηγηθεί και εκλογές. 

Υπό αυτήν την έννοια, στελέχη της ελάσσονος αντιπολίτευσης τόνιζαν μετά την δημοσιοποίηση των σχεδίων της κυβέρνησης, ότι «ειναι καλύτερο να “καεί” αυτή η διαδικασία τώρα, προκειμένου να παραμείνει ανοιχτή η δυνατότητα μιας ουσιαστικής αναθεώρησης με όρους και προϋποθέσεις που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της χώρας, σε επόμενη φάση και από μία επόμενη Βουλή». 

Η ετερόκλητη και εν πολλοίς αποσπασματική πρόταση της κυβέρνησης, βάσει των όσων δημοσιοποιήθηκαν από την επιτροπή που έχει συσταθεί, περιλαμβάνει κατά βάση διευθετήσεις και πρόνοιες μικροπολιτικού περιεχομένου, όπως εκτιμούσαν οι ίδιες πηγές. 

Ενδεικτικά: 

• προτάσσεται ο όρος της διακριτότητας κράτους και εκκλησίας, «με πλήρη σεβασμό στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τον ιστορικό της ρόλο». Και αυτό, ενώ στο ισχύον Σύνταγμα δεν προβλέπεται κάτι διαφορετικό, ούτε και ορίζεται κάποιια σχέση κράτους και εκκλησίας. Συμφωνα με τις εκτιμήσεις, οι συγκεκριμένες διατυπώσεις αποτελούν απλώς και μόνο μία προσπάθεια παρέλκυσης ενός αριστερού ακροατηρίου, που γοητεύεται από την συζήτηση για τις σχέσεις κράτους εκκλησίας. 
• Το δεύτερο στοιχείο αφορά την καθιέρωση θεσμών «άμεσης δημοκρατίας» και τις πρόνοιες για τα δημοψηφίσματα. Κατά τις εκτιμήσεις συνταγματολόγων πρόκειται για προβληματική πρόταση, δεδομένου ότι περιλαμβάνει αορίστως διατάξεις «για εθνικά θέματα» και «ψηφισμένο νόμο» και υπό αυτήν την έννοια θέτει σε κίνδυνο θεσμικές λειτουργίες και την ίδια την πολιτική βούληση της εκάστοτε εκλεγμένης κυβέρνησης ή ακόμη και την δυνατότητα άσκησης εξωτερικής πολιτικής.
• Η «θεσμοθέτηση προληπτικού συνταγματικού ελέγχου μετά από πρόταση του Προέδρου της Δημοκρατίας ή της κυβέρνησης ή 120 βουλευτών», που «θα γνωμοδοτεί επί ψηφισμένου νομοσχεδίου εντός συντομότατης προθεσμίας», διαμορφώνει επίσης ένα νεφελώδες πλαίσιο, αόριστης θεσμικής αρμοδιότητας, σύμφωνα με αρμόδια στελέχη της αντιπολίτευσης
• Μικροπολιτικού χαρακτήρα και πνεύματος και πάντως σε μεγάλη απόσταση από τις πραγματικές συνθήκες και ανάγκες της χώρας θεωρούνται και οι προτάσεις για «ρητή απαγόρευση άρσης του δημόσιου ελέγχου του νερού και της ενέργειας», «σαφή κατοχύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων ως το μοναδικό μέσο για τη διαμόρφωση του μισθού», «υποχρεωτικότητα της διαιτησίας» και «νέου άρθρου για την προστασία της δημόσιας περιουσίας».

Επιπλέον, στις προτεινόμενες αναθεωρητέες διατάξεις που αφορούν το πολίτευμα και τους λειτουργούς του, διατυπώνεται η κριτική ότι προτείνεται μία αλλαγή σε κατεύθυνση περισσότερο προσωποκεντρική και πρωθυπουργοκεντρική - στοιχεία που κατά την άποψη πολλών επιστημόνων αποτελούν βασικές αδυναμίες του σημερινού Συντάγματος. 

Ειδικότερα προτείνεται: 

• Συνταγματική καθιέρωση της απλής αναλογικής, αλλά παράλληλα και μέγιστος αριθμός θητειών για βουλευτές, έτσι ώστε κανένας να μην μπορεί να εκλέγεται για πάνω από δύο συνεχόμενες κοινοβουλευτικές περιόδους ή για οκτώ συνεχόμενα έτη. Σύμφωνα με κάποιες ερμηνείες κάτι τέτοιο αντίκειται στις θεμελιώδεις διατάξεις περί λαϊκής κυριαρχίας. 
• Δίνεται ακόμη μεγαλύτερη ισχύς στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού, καθώς προτείνεται να ορίζεται αποκλειστικά αιρετός, δηλαδή εν ενεργεία βουλευτής
• Επιλέον, προσφέρονται υπερεξουσίες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, καθώς υπάρχει εισήγηση περί κατάργησης της επιλογής των κορυφών της Δικαιοσύνης από το Υπουργικό Συμβούλιο και η επιλογή τους από τον Π.τ.Δ.
• Ιδιαίτερη κριτική ασκειται επίσης στην πρόταση για την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, με την έννοια ότι κρίνεται άτολμη, καθώς προβλέπει, σε μία νεφελώδη διατύπωση, εξαίρεση «ενδεχομένως, για τα αδικήματα που σχετίζονται άμεσα με το λειτούργημα των βουλευτών»…
• Καταργείται στην ουσία η έννοια της ανεξάρτητης αρχής, καθώς προτείνεται να συγκροτούνται με μικρότερες πλειοψηφίες αν τα 4/5 δεν συγκεντρωθούν σε ορισμένες προθεσμίες.

Άγγελος Κωβαίος