«Όσοι ονειρεύονται ρήξη της συνεργασίας μας με τον Τσίπρα θα πρέπει να περιμένουν μέχρι το 2019», είπε και πρόσθεσε με μια μάλλον απειλητική χροιά: «θα μπλοκάρουμε όποιον κύριο Φίλη ξεπεράσει τις κόκκινες γραμμές της συνεργασίας μας».

Θα ήταν ίσως υπερβολικό να μιλήσει κανείς για ενδοκυβερνητική κρίση με αφορμή τις δηλώσεις Φίλη στην πρόσφατη Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ, όπου ο πρώην υπουργός Παιδείας που άσκησε προηγουμένως δριμεία κριτική στον τρόπο διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, έβαλε στο τραπέζι το ζήτημα της συνεργασίας με τους Αν.Ελλ, υποστηρίζοντας μπροστά σε ένα αμιγώς κομματικό ακροατήριο, ότι δεν έχει καμία νομιμοποιητική βάση.

Εσωτερικό θέμα όμως, όπως αναγνωρίζουν όλοι, αντικειμενικά υπάρχει, ιδίως μάλιστα από την στιγμή που ο σφιχτός εναγκαλισμός Τσίπρα- Καμμένου, προκαλεί πολιτική και ιδεολογική αμηχανία σε ένα μεγάλο τμήμα του κομματικού κορμού που αισθάνεται άβολα με αυτήν τη συμπόρευση.

Ο πρώιμος «κυβερνητισμός» της Κουμουνδούρου που μετακόμισε αύτανδρη στο κράτος, αφήνει ανυπεράσπιστο ένα ιδεολογικό έδαφος και εν κατακλείδι, κάποιος πρέπει να θυμίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι, ή καλύτερα υπήρξε κάποτε ένα αριστερό κόμμα.

Ο Νίκος Φίλης, πρώτος σε σταυρούς στο τελευταίο Συνέδριο, είναι ένας από αυτούς που μπορούν να ενσαρκώσουν πειστικά τον ρόλο του θεματοφύλακα του ηθικού φορτίου που διέθετε κάποτε ο χώρος προτού ξοδευτεί δραματικά στο γκισέ του Γερμανού ταμία. Και βέβαια ακόμα κι αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε κάποιος να τον «εφεύρει»…

Ο πρώην υπουργός, γνωρίζει ότι η αρχική αθωότητα έχει χαθεί μέσα στις μνημονιακές σκουριές της εξουσίας και αυτός ήταν ο λόγος που διαπίστωσε πρόσφατα ότι «έχει ξεπεραστεί το δόγμα “εμείς οι αμόλυντοι, οι άλλοι οι μολυσμένοι”», προτείνοντας την ίδια ώρα συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ- ένα θέμα που ανοίγει με κλιμακούμενο ενδιαφέρον…-  για το οποίο είπε πως «έστω κι αν (μας) βρομάει, είναι ο συγγενέστερος σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ».

Πως απάντησε ο Π. Καμμένος; «Αν θέλει να συνεργαστεί με τα “βρώμικα” χαλάλι του, να βγάλει και τον Τσοχατζόπουλο από τη φυλακή να κάνουνε παρέα». Είναι πρόδηλο ότι ο κυβερνητικός Ύπαρχος, όπως θα έλεγε και ο Β. Βενιζέλος, αισθάνεται απόλυτα κυρίαρχος και δεν έχει κανένα πρόβλημα να το δείχνει.

Άλλωστε και στις δύο προηγούμενες κρίσεις, για το Σκοπιανό (όταν ζήτησε παραίτηση Μουζάλα) και το μέτωπο με την Εκκλησία (που στοίχισε την «στρατηγική» καρατόμηση Φίλη) βγήκε κερδισμένος.

Από την στιγμή που ο κ. Τσίπρας έκοψε κάθε γέφυρα πολιτικής συνεργασίας με τους όμορους χώρους προκαλώντας καχυποψία αλλά ,ακόμα και σε επίπεδο αστικής ευγένειας ένα κάκιστο περιβάλλον προσωπικών σχέσεων με την Φώφη Γεννηματά και τον Σταύρο Θεοδωράκη, δεν έχει άλλες επιλογές, παρά να χορέψει μέχρι το τέλος αυτό το παράταιρο τανγκό με τον κ. Καμμένο.  

Το επιβεβαίωσε ο ίδιος όταν το μεσημέρι της Παρασκευής μιλώντας από τη Βουλή, τόνισε: «Είμαστε αποφασισμένοι να σηκώσουμε το βάρος της ευθύνης μόνοι μας, ΣΥΡΙΖΑ- Αν.Ελλ, διότι μόνοι μας το σηκώνουμε εδώ και δύο χρόνια τώρα για να κρατήσουμε την κοινωνία όρθια».

Για όσους δεν κατάλαβαν, λίγες ώρες αργότερα ο υπουργός Υποδομών Χ. Σπίρτζης ανέλαβε να το κάνει «ψιλά», (Σκάϊ) λέγοντας: «Ο Πάνος Καμμένος και οι Αν.Ελλ έχουν φερθεί παλικαρίσια σε αυτή τη συμφωνία και στην προσπάθεια που έχει γίνει. Έχουμε μια πάρα πολύ καλή συνεργασία. Έχουν μια στάση που είναι θαυμαστή».

Ποιος ο λόγος να χαλάνε τις καρδιές τους;

Γιώργος Χατζηδημητρίου