Εδώ και λίγες ώρες- όπως άλλωστε αναγνώρισε και ο ίδιος, με τον αέρα της δικαίωσης στις πανηγυρικές του δηλώσεις- ο Αλέξης Τσίπρας έχει μια ακόμα καθαρή εντολή. Μόνο που αυτή τη φορά, πρέπει να αποδείξει στο εκλογικό  σώμα και ότι ξέρει τι ακριβώς να την κάνει...

Παρά τη μνημονιακή του προσαρμογή, την διάψευση των συλλογικών ψευδαισθήσεων για το τέλος της λιτότητας και το αναίτιο δημοψήφισμα, όπου μεταποίησε ένα πάνδημο «Όχι» σε μια βαρειά συνθηκολόγηση με τους δανειστές, πέτυχε μια θεαματική νίκη προσωπικού ύφους, που δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβητήσεις.

Και επίσης, παρά την εντυπωσιακή αποχή, η οποία αυτήν τη φορά ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, οι πολίτες έδωσαν στον παραιτηθέντα πρωθυπουργό τη δεύτερη ευκαιρία που ζητούσε προκειμένου να αποδείξει ότι μπορεί να διαχειριστεί τους επαχθείς όρους του Μνημονίου που ο ίδιος συνομολόγησε, από καλύτερες θέσεις.

Είναι προφανές ότι στην βραχεία προεκλογική περίοδο που προηγήθηκε, μέσα σε βαρειά ατμόσφαιρα χαμηλών προσδοκιών, ο κ. Τσίπρας, έχοντας και την υψηλή επίνευση των ισχυρών κέντρων της Εσπερίας, κατάφερε να περιορίσει την έκταση των «διαρροών» σε ανεκτά επίπεδα, πείθοντας μια κρίσιμη μάζα πολιτών, ότι συνιστά πειστικότερη επιλογή, εντός συστημικών ορίων.

Χωρίς άλλοθι πλέον ο Τσίπρας

Ο κ. Τσίπρας δείχνει τώρα έτοιμος να εγκατασταθεί στο κεντροαριστερό οικόπεδο του κομματικού χάρτη, έχοντας επιπλέον απαλλαγεί από την «ενοχλητική» παρουσία της αριστερής πτέρυγας του κόμματος, η οποία, υπό τον Π. Λαφαζάνη και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, απέτυχε οικτρά να συνεννοηθεί με όμορες δυνάμεις και να διαβεί το κατώφλι της Βουλής.

Το κόμμα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, είναι τώρα περισσότερο ομοιογενές. Μένει να φανεί, αν θα εγκαταλείψει τον ομοσπονδιακό του χαρακτήρα, με δεδομένη την ύπαρξη της συμπαγούς ομάδας των «53+», οι οποίοι, αποτελούν δυνάμει, τη νέα εσωκομματική αντιπολίτευση.

Επαναλαμβάνοντας εξάλλου, από τις επόμενες ώρες τη συνεργασία του με τον πρόεδρο των ΑNEΛ Π. Καμμένο ο οποίος διαψεύδοντας τις δημοσκοπήσεις διαθέτει και πάλι κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, έχει τώρα να διαχειριστεί τις προσεχείς οικονομικές δυσκολίες, γνωρίζοντας ότι τα αποθέματα επιείκειας έχουν λιγοστέψει.

Οι δυσχέρειες, όπως αναγνώρισε ο ίδιος είναι πολλές, με δεδομένη την αρνητική αξιολόγηση και τις ισχνές κυβερνητικές επιδόσεις του επταμήνου, αλλά και σειρά κρίσιμων αποφάσεων και νομοσχεδίων που οφείλει τώρα σπεύδοντας να εισηγηθεί η νέα κυβέρνηση. Πολλά από τα νομοσχέδια αυτά, αποτελούν προαπαιτούμενα για την επανάληψη των χρηματοδοτικών ροών και είναι πιθανόν (π.χ συντάξεις, φορολογικό) να προκαλέσουν αφορμές για την εκδήλωση ισχυρών κοινωνικών αντιστάσεων.

Έχει μπροστά του πάντως, δρόμο ανοικτό για να ξεδιπλώσει τις όποιες «αριστερές» πολιτικές του, αφού, από τώρα μέχρι το 2019, δεν υφίστανται εκλογικές υποχρεώσεις που να τον υποχρεώνουν σε διαρκή εκλογική ετοιμότητα.

ΝΔ: Δεν άρκεσε ο πατερναλισμός του Βαγγέλη…

Στις κάλπες αποδείχθηκε ότι η «πατρική φιγούρα» του Ε. Μεϊμαράκη δεν αρκεί ώστε να ξαναβάλει τη ΝΔ στο παιχνίδι του κομματικού ανταγωνισμού. Είναι αλήθεια, ότι η παράταξη της Κεντροδεξιάς, εμφανίζει επίμονες αντοχές, σε συνθήκες έκπτωσης του δικομματισμού. Όμως η επίκληση του κομματικού πατριωτισμού και της ανασύνθεσης των οικογενειακών δεσμών, φάνηκε πως δεν αρκούν… Προφανώς, όπως αναγνωρίζουν και πολλά στελέχη της, επειδή, η στρατηγική και η τακτική του κόμματος, αλλά και πολλές από τις προγραμματικές προτάσεις χρειάζονται επειγόντως αναθεώρηση. Και όλα αυτά, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι μνήμες από το βαρύ κυβερνητικό παρελθόν του κόμματος, δεν έχουν ακόμα ξεθωριάσει...

Η αποτυχία να κλονίσει την κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγει τώρα μια περίοδο υποχρεωτικού αναπροσανατολισμού και μοιραίας σχεδόν, εσωστρέφειας, στην οποία το συντηρητικό κόμμα εισήλθε ήδη από το βράδυ της Κυριακής, χωρίς να ευθύνεται πάντως γι΄ αυτό ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ο οποίος προσπάθησε φιλότιμα, έχοντας να αναμετρηθεί με τις βαρειές παρακαταθήκες της προεδρίας Σαμαρά.

Στους αντίποδες, το ΠΑΣΟΚ μετρά με ικανοποίηση τα κέρδη του. Υπό την ηγεσία της Φώφης Γεννηματά- όσο κι αν αυτό δυσαρεστεί τον προκάτοχό της- ο άλλοτε κραταιός πυλώνας του δικομματισμού, ανέκτησε δυνάμεις και δύναται το προσεχές διάστημα να επαναπροσδιορίσει με σχετική άνεση το στίγμα του στις όχθες της σοσιαλδημοκρατίας.

Από την πλευρά του το ΚΚΕ, άντεξε στις πιέσεις αυτής της ιδιόμορφης πόλωσης και διατήρησε τις δυνάμεις του, βλέποντας επιπλέον με ικανοποίηση τη Λαϊκή Ενότητα να χάνει το τραίνο της Βουλής. Με 15 βουλευτές στη δύναμή του, διατηρεί τη ζωτική δυνατότητα να υποβάλλει στη Βουλή, προτάσεις ονομαστικών ψηφοφοριών.   

Αντίθετα, η (ομολογημένη, άλλωστε…) αδυναμία του Ποταμιού από τον ίδιον τον αρχηγό του να αποσαφηνίσει το πολιτικό και ιδεολογικό του στίγμα, στοίχισε στο κόμμα μια θεαματική υποχώρηση. Το γεγονός, σύμφωνα με τα στελέχη του, επιβάλλει ριζικές αναπροσαρμογές και αναθεωρήσεις, δεδομένου ότι πολλές από τις προτάσεις του κόμματος, παρουσιάζουν ενδιαφέρον και υπερβαίνουν την τρέχουσα επαγγελματική ρητορική των παλαιότερων κομμάτων. 

Την κομματική διάταξη συμπληρώνουν δύο αρνητικά χαρακτηριστικά- καταφανώς διαφορετικού ειδικού βάρους. Το πρώτο είναι η οριακή ενίσχυση της Χρυσής Αυγής, παρά την εκκωφαντική παραδοχή του αρχηγού της ναζιστικής οργάνωσης, δυό μέρες πριν από τις κάλπες, ότι είναι πολιτικά υπεύθυνη για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.  

Το δεύτερο, είναι η είσοδος στη Βουλή του Βασίλη Λεβέντη και της Ένωσης Κεντρώων. Πρόκειται, όπως σημειώνουν οι πολιτικοί αναλυτές, για τον ήρωα μιας γενιάς (των 35ρηδων) που μεγάλωσαν σπάζοντας πλάκα μαζί του και θέλησαν, διακωμωδώντας την εκλογική διαδικασία, να το τραβήξουν μέχρι την άκρη…

Γιώργος Χατζηδημητρίου

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr