Νέος συνάδελφος που χρησιμοποιεί το μυαλό του για να σκέφτεται και έχει την κακή συνήθεια να διαβάζει, έλεγε τις προάλλες ότι στο πολιτικό πεδίο, η σημερινή εποχή είναι ίσως ανάλογη του 1981. Τότε ο κόσμος ήθελε "αλλαγή", χωρίς ακριβώς να έχει σχηματοποιήσει στο συλλογικό μυαλό τι σήμαινε η επιθυμία του, σε ποιους τομείς και προς ποια κατεύθυνση, αλλά σίγουρα αντιλαμβανόταν ότι η χώρα έπρεπε να βγει από την παγιωμένη κατάσταση, να απελευθερωθούν δυνάμεις και να συμμετέχουν όλοι στο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και τώρα, κάπως πιο σιωπηλά, δίχως κραυγαλέα συνθήματα και συμμετοχή του κόσμου σε συγκεντρώσεις, πορείες και κομματικές εκδηλώσεις. Κατά τον νεαρό φίλο, η αντιστοιχία με την εποχή της "αλλαγής" που κατέστησε το ΠΑΣΟΚ κυρίαρχο στην πολιτική σκηνή για 25 σχεδόν χρόνια, έγκειται στο γεγονός ότι η σημερινή σιωπηλή πλειοψηφία αντιλαμβάνεται ότι στην Ελλάδα πρέπει να γίνουν "πράματα" - πιθανότατα και "θάματα" - για να επιβιώσουν οι έλληνες ως έθνος και ακόμη περισσότερο, ως άτομα, στον κόσμο της παγκοσμιοποίησης , του σκληρού ανταγωνισμού, των εξειδικευμένων γνώσεων, της τεχνολογίας. Αυτός ο κόσμος λοιπόν θέλει μεταρρυθμίσεις, δίχως να γνωρίζει ακριβώς προς ποια κατεύθυνση, τι είδους και σε ποιους τομείς, αρκεί βεβαίως να μην θίγεται από αυτές. Με λίγα λόγια, η πλειοψηφία των ελλήνων πολιτών θέλουν μεταρρυθμίσεις γενικά και αόριστα, συνειδητοποιούν, πάλι γενικά και αόριστα, ότι το κοινωνικό-οικονομικό μοντέλο στη χώρα έχει φθάσει σε αδιέξοδο, συντάσσονται με τον ηγέτη και το κόμμα που θεωρούν ότι θα προχωρήσει σ΄ αυτές και αναθεματίζουν την προηγούμενη κατάσταση. Δεν έχει σημασία πλέον αν αναθεματίζουν δίκαια ή άδικα την προηγούμενη κυβέρνηση, ούτε έχει σημασία αν προωθούνται πραγματικά μεταρρυθμίσεις από την σημερινή κυβέρνηση και σίγουρα δεν χρησιμοποιείται μεζούρα για τη μέτρηση του αποτελέσματος. Εκείνο που έχει σημασία είναι η αντίληψη η οποία επικρατεί και διαμορφώνει την πολιτική κατάσταση υπέρ της Νέας Δημοκρατίας και του πρωθυπουργού κ. Κ. Καραμανλή. Ωστόσο, υπάρχουν και διαφορές μεταξύ του "τότε" και του "τώρα". Τότε, η απαίτηση για "αλλαγή" συνοδευόταν και από το σύνθημα "στις δεκαοχτώ σοσιαλισμός", που σήμαινε λίγο-πολύ ότι το κράτος θα έπρεπε να βρίσκεται στο επίκεντρο της οικονομίας και κάθε άλλης δραστηριότητας, ακόμη και της καλλιτεχνικής. Σήμαινε επίσης ότι το κράτος θα έπρεπε να αναλάβει όλα τα βάρη _ας θυμηθούμε τον θεσμό των "προβληματικών" από τον οποίον επωφελήθηκαν ορκισμένοι εχθροί κάθε σοσιαλιστικής ιδέας- να επιδοτεί τους πάντες και τα πάντα και κυρίως να προσλαμβάνει τους πάντες, είτε το αξίζουν , είτε όχι. Τώρα, η απαίτηση για "μεταρρυθμίσεις" επικεντρώνονται στο κράτος, που έχει αποδειχθεί εξαιρετικά αναποτελεσματικό, λόγω αναξιοκρατίας, υπερπροστατευτικών ρυθμίσεων των απασχολουμένων σ΄αυτό, ανευθυνότητας, γραφειοκρατίας, εκτεταμένης διαφθοράς και κατεστημένων νοοτροπιών. Φυσικά, στα 25 χρόνια που μεσολάβησαν , έχουν επέλθει και κοινωνικές αλλαγές, με την σημαντικότατη βοήθεια της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης που χρηματοδοτεί συνεχώς την Ελλάδα και τους έλληνες. Οι "μη προνομιούχοι" του τότε, έχουν γίνει μικροαστοί και κάποιοι από αυτούς, μεσοαστοί, χωρίς παράδοση και παιδεία, πάντα με ανασφάλεια και με αναβαθμισμένες απαιτήσεις για την προσωπική τους ζωή. Και στο σημείο αυτό αρχίζουν οι ομοιότητες και οι αντιφάσεις. Θέλουν μεταρρυθμίσεις, αλλά θέλουν και την προστασία του κράτους, ενώ ταυτόχρονα 'κλωτσούν" όταν υπάρχει κρατική παρέμβαση. Κυρίως, ενώ θέλουν μεταρρυθμίσεις στη λειτουργία του κράτους, το όνειρο νέων, μεγαλύτερων και μεσήλικων είναι ο διορισμός στο δημόσιο! Όπως ακριβώς τότε… Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά , είναι φανερό ότι θα δυσκολευτούμε πολύ για να ξεφύγουμε από το κομματικό και αναποτελεσματικό κράτος. Σημασία όμως έχει τι αντιλαμβάνεται το νοήμον κοινό. Αγγελος Στάγκος.
Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr