Αν δεν έχεις συγκεκριμένους στόχους και κριτήρια, δεν θα μάθεις ποτέ πότε κερδίζεις. Είναι σαν αγώνας ράλλυ χωρίς δρόμο, στην έρημο. Κάποια στιγμή θα καταλήξεις να κάνεις γύρους γύρω από τον εαυτό σου, μέχρι αυτό να γίνει αυτοσκοπός ή να αποφασίσεις να βάλεις ένα σημάδι (κριτήριο) για να προχωρήσεις.

Είναι εξίσου ανεδαφικό να περιμένεις να διακτινιστείς στην γραμμή του τερματισμού, απλά επειδή το αποφάσισες. Πόσο μάλλον αν πρέπει να συμπαρασύρεις και άλλους.

Σπανίως ακούω ή διαβάζω μετριοπαθείς προσεγγίσεις, ειδικά σε καίρια θέματα όπως η παιδεία και τα ατομικά δικαιώματα. Από την μία μεριά ταμπουρώνονται οι επαναστατικοί που ζητούν να διακτινιστούμε σε ένα καλύτερο (και μη περιγεγραμμένο) κόσμο, κι από την άλλη οι καθεστωτικοί που επιζητούν την δια ροπάλου επιβολή του status quo που εκείνοι έχουν αποδεχθεί ως έχει.

Η μετριοπάθεια έχει (κάκιστα) ταυτιστεί με την αδράνεια, επειδή θεωρείται αναποτελεσματική και συμβιβαστική. Και ως εκ τούτου απορρίπτεται.

Η αλήθεια είναι ότι και οι μεν και οι δε είναι απαραίτητοι στην κοινωνία. Όταν όμως επικρατήσει (για καιρό) η μία πλευρά, δημιουργείται πόλωση, κι εδώ βρισκόμαστε σήμερα. Μετά από 6 χρόνια μίας υπερσυντηρητικής κυβέρνησης, υπάρχει κόσμος ο οποίος έχει πλέον (δικαίως) αφηνιάσει. Καινούριες τρομοκρατικές ομάδες, χτυπήματα σε αστικούς στόχους, και γενικότερα πλήρης σύγχυση. Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα η θραύση υαλοπινάκων καταστημάτων στην επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, όπου η μητέρα του γίνεται ενδεχόμενος στόχος, ούσα ιδιοκτήτρια εμπορικού καταστήματος στην Βουκουρεστίου.

Επίσης αντιφατική είναι η επίθεση σε χώρο που διεξάγεται δύσκολος όσο και γόνιμος διάλογος από ομάδες που κατηγορούν την ευρύτερη κοινωνία για έλλειψη διαλόγου.

Από την άλλη, άνθρωποι του πνεύματος και της παιδείας βρίσκονται να συζητάνε την κατάργηση του ασύλου, την εγκατάσταση σεκιούριτι στα πανεπιστήμια και ένας θεός ξέρει τι άλλο παράλογο. Προτάσεις που κάποτε θα έπρεπε να τους είχαν βγάλει και τους ίδιους στον δρόμο. Λες και η καταστολή μπορεί να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Μέσα σε αυτό το tag of war, ουδείς ασχολείται με το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει ούτε συζήτηση, ούτε κριτήρια (βήματα) που μπορούν να χαράξουν μία πορεία προς συγκεκριμένους στόχους που, θεωρώ ότι εν τέλει, είναι κοινοί.

Όσο χαριτωμένα είναι τα παιδιά που παίζουν στο πίσω κάθισμα του οικογενειακού αυτοκινήτου, τόσο επικίνδυνο γίνεται όταν το κάνουν οι γονείς στο μπροστινό. Ο μόνος δρόμος είναι η συμφωνία σε συγκεκριμένους στόχους και συγκεκριμένα κριτήρια, τα περισσότερα των οποίων ήδη προβλέπονται από το Σύνταγμα.

Ούτε δύο πέτρες από θερμόαιμους πιτσιρικάδες, ούτε ένα στραβοπάτημα από μεριάς της πολιτείας είναι αρκετά για την ισοπέδωση των πάντων. Πρέπει να υπάρχει ανοχή στην απαραίτητη αντίδραση των νεότερων και νομική αντιμετώπιση όσων αποκλίνουν από τον θεσμικό τους ρόλο.

Αν μπορούσα να διαλέξω, θα ξεκινούσα από τους δεύτερους. Η εικόνα του Κράτους το καλοκαίρι που μας πέρασε, που κρατούσε ακόμα προφυλακισμένο τον Ηλιόπουλο και αρνιόταν να του παράσχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δεν πρέπει να επαναληφθεί ποτέ. Το κράτος διοικείται από συγκεκριμένους ανθρώπους, αλλά δεν τους ανήκει. Ανήκει σε όσους τους ψήφισαν και πρέπει να θυμούνται ότι αυτή τους η εκλογή αποτελεί μέρος μίας σύμβασης (όπως ορίζεται από το Σύνταγμα). Κάθε παρέκκλιση, είναι δυνάμει καταλυτική. Όχι μόνο της δικής τους τοποθέτησης, αλλά της συνολικής που αφορά την λειτουργία του πολιτεύματος. Και θα κάνουν καλά να το θυμούνται.

Ομοίως, οι αιτούντες την καθολική εφαρμογή των συμφωνηθέντων, ή την επαναδιαπραγμάτευση, καλά θα κάνουν να ξαναπιάσουν τον μπούσουλα και να εξετάσουν τις συνέπειες των δικών τους πεπραγμένων, αν πραγματικά επιζητούν την επίλυση των ζητημάτων που προκύπτουν στο ατελές πολίτευμα μας. Θέλει μπούσουλα ο αγώνας σύντροφοι, αν είναι να βγούμε από την έρημο.

Του Κωνσταντίνου Αλεξάκου

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr