Το κύριο ζήτημα ήταν πως η πλειοψηφία ήταν ισχνότατη και κανείς δεν ήθελε να πάρει το κρίμα επάνω του. Μόνο ο κ. Μανώλης φωνασκούσε και παλαιότερα ο κ. Τατούλης, αλλά τελικά με την ανοχή όλων κατάφεραν και πέρασαν εκτρώματα. Από την άλλη λόγω της κομματικής πειθαρχίας, κανείς δεν ψήφιζε προτάσεις νόμου αντιπάλων, που σε κάποιες περιπτώσεις, διαπιστώθηκε πως οι μόνες ασήμαντες διαφορές ήταν κάποιες ανούσιες διατυπώσεις. Για να είμαι δίκαιος, αυτό δεν είναι μόνο προνόμιο της ΝΔ αλλά και όλων των κυβερνήσεων από το 1974 και εντεύθεν.
 
Όλα αυτά όμως με έκαναν να σκεφτώ το θέμα και να προσπαθήσω να δω τι έχει φταίξει και ο κοινοβουλευτισμός μας έχει πάρει αυτό το μονοπάτι, έχοντας πανηγυρικά διαρρήξει τα όρια μεταξύ εκτελεστικής και κοινοβουλευτικής Εξουσίας, που θέλουν και οι δύο να λογίζονται ανεξάρτητες. Καλός ο κοινοβουλευτικός έλεγχος, καλές οι αιχμηρές ερωτήσεις και επερωτήσεις αλλά τι γίνεται όταν φθάνουμε στο νομοθετικό έργο το οποίο είναι αυτό που ουσιαστικά ρυθμίζει τις τύχες της καθημερινότητας μας;
 
Να φέρω ένα παράδειγμα. Πόσοι βουλευτές της ΝΔ βρήκαν άδικες τις ρυθμίσεις Σουφλιά για τα οικολογικά τέλη, τα οποία κατά κοινή ομολογία είναι σαν να  τιμωρούν όσους έχουν αυτοκίνητα από το 2000 και εντεύθεν άρα σχεδόν σύγχρονα, όταν σε όλη σχεδόν την Ευρώπη τα τέλη καθορίζονται με την ιπποδύναμη και όχι με τα κυβικά ή τους ρύπους; Ο πλέον κατάλληλος και πλέον αξιόλογος για το συγκεκριμένο θέμα κύριος Αρης Σταθάκης τι θα αντιμετώπιζε αν τα καταψήφιζε; Βέβαια τα μέτρα πάνε να περάσουν δια των Προεδρικών Διαταγμάτων αλλά η ουσία παραμένει.

Πως λοιπόν φθάσαμε ως εδώ; Νομίζω πως το κακό ξεκίνησε από την Αποστασία του κ. Μητσοτάκη, που έφερε την γνωστή αναταραχή στην χώρα και οδήγησε εν πολλοίς στην Δικτατορία των Συνταγματαρχών, και συνέδεσε άρρηκτα την έννοια αποστασία με την έννοια κοινοβουλευτική προδοσία

Εκτοτε, μετά την επανόρθωση της Δημοκρατίας το 1974, ελάχιστοι τολμούσαν να διαφωνήσουν δημοσίως και να εκφράσουν τις αντιρρήσεις τους, φοβούμενοι μήπως χαρακτηριστούν αποστάτες. Ιδιαίτερα όταν επρόκειτο για πολύ σοβαρά νομοσχέδια που είχαν το χαρακτήρα ψήφου εμπιστοσύνης. Μετρημένοι στα δάχτυλα ήταν αυτοί που εναντιώθηκαν και εγκατέλειψαν το κομματικό μαντρί, είτε για να ιδιωτεύσουν, είτε για να δοκιμάσουν την τύχη τους ιδρύοντας πολιτικά κόμματα.

Το θέμα όμως δεν είναι τι κάνουν οι λίγοι, όπως για παράδειγμα οι αείμνηστοι Ράλλης και Παπαληγούρας,  όταν το 1958 εγκατέλειψαν τον κ. Καραμανλή διαφωνώντας με τον εκλογικό νόμο που ψήφισε. Το θέμα, μισό αιώνα μετά, είναι τι κάνουν οι σημερινοί βουλευτές. Δεν μπορώ να πιστέψω πως στις ΗΠΑ βουλευτές και γερουσιαστές ψηφίζουν κατά συνείδηση και εδώ στην κοιτίδα της Δημοκρατίας κάτι τέτοιο θεωρείται αδιανόητο και «αποστασία».

Νομίζω λοιπόν πως πρέπει μια και καλή να ξεφορτωθούμε το Μητσοτακικό αυτό σύνδρομο, και ίσως η κ. Μπακογιάννη, ως θυγατέρα του ενεργού ακόμη παρασκηνιακά Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, η οποία όπως φαίνεται από τα πράγματα θα διεκδικήσει κάποια στιγμή την αρχηγεία της ΝΔ, να μας πει τη γνώμη της επί του προκειμένου γιατί άλλο εσωκομματικό επιβλαβές αντάρτικο αλλά δημόσια υποταγή, και άλλο υγιής ελεύθερη διατύπωση με επιχειρήματα γνώμης.

Τάκης Λαϊνάς
[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr