Υπενθυμίζεται ότι ο Αλ. Αλαβάνος πρότεινε την παραίτηση του από το βουλευτικό αξίωμα όσο και και από την προεδρία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, εξαιτίας της απογοήτευσής του από την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα μετά και το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και αισθάνεται ότι φέρει πολιτική ευθύνη.

Το μέλλον του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς δείχνει πλέον μάλλον αβέβαιο.... Υπενθυμίζεται ότι χθες με μια διφορούμενη απάντηση, ανοικτή σε πολλές ερμηνείες, ο κ. Αλαβάνος επιβεβαίωσε την «πολιτική ψυχρότητα» στις σχέσεις του με τον πρόεδρο του ΣΥΝ Αλέξη Τσίπρα. Μετά τη συνεδρίαση της Κοιν. Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Αλαβάνος, ερωτηθείς εάν έχει μετανιώσει για την επιλογή του να στηρίξει τον κ. Τσίπρα, τόνισε: «Δεν έχω καταλήξει σε κανένα συμπέρασμα ότι έχω μετανιώσει. Θεωρώ όμως ότι όλοι, βλέποντας πρώτα απ' όλα το δικό μου ρόλο, πρέπει να τα ξαναδούμε όλα από την αρχή».

Ακόμη, όταν ρωτήθηκε, εάν ο κ. Τσίπρας θα ηγηθεί του ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές, δήλωσε: «Δεν είναι το ζήτημα που με απασχολεί αυτό. Με απασχολεί πώς θα μπορέσουμε να βγάλουμε διδάγματα από το αρνητικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών». Οι δηλώσεις προκάλεσαν αναστάτωση στα στελέχη του ΣΥΝ, που πάντως απέφυγαν να προβούν σε οποιοδήποτε σχόλιο, ενώ οι δύο άνδρες αντάλλαξαν μια απολύτως τυπική χειραψία, χθες το απόγευμα, σε εκδήλωση στην Παλαιά Βουλή.

Η ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελεί μειοψηφία, η οποία θα πρέπει να προσπαθήσει πολύ προκειμένου να καλύψει σε ενδεχόμενες εθνικές εκλογές το «εισιτήριο» του 3% για τη Βουλή. Εάν μάλιστα αναλογιστεί κανείς και την πρόσφατη συνάντηση Αλαβάνου- Παπανδρέου, οι διαρροές ψήφων προς το ΠΑΣΟΚ δεν αποκλείεται να ενταθούν. Επίσης, πολύ πιθανό φαντάζει πλέον το να τεθεί εκ νέου θέμα ηγεσίας.

’λλωστε πολλές είναι και οι φωνές από το εσωτερικό του κόμματος που είχαν ενστάσεις για τη «δυαρχία» που επικρατούσε στο ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηριστική είναι η ανακοίνωση της «πρωτοβουλίας για την αριστερή ανασύνθεση του ΣΥΝ» όπου κάνοντας την αυτοκριτική της για το αποτελέσμα των ευρωεκλογών κάνει λόγο  για «επικοινωνιακό μικρομεγαλισμό και μεγαλοϊδεατισμό και επισημαίνει χαρακτηριστικά: «Η ηγετική δυαρχία με όχι σαφείς και προσδιορισμένους ρόλους, η γραμμή να προσαρμόζεται από τρίμηνο σε τρίμηνο ανάλογα τις δημοσκοπικές προβλέψεις και τις πιέσεις των μιντιακών συγκροτημάτων, άτακτες υποχωρήσεις η αντεπιθέσεις σε ζητήματα τρέχουσας παρέμβασης, ατιμώρητη διγλωσσία σε ζητήματα καίρια όπως για τα Πανεπιστήμια και την εξέγερση της νεολαίας τον Δεκέμβρη, προφίλ ψηφοδελτίου κομματικής και συνιστωσιακής επετηρίδας, υποτίμηση του στοιχείου της εμφάνισης οικολογικού κόμματος, υποτίμηση του στοιχείου ότι το ζήτημα της μετανάστευσης στην Ελλάδα έχει πάρει άλλα χαρακτηριστικά που χρειάζονται άλλου τύπου προτάσεις, η προβολή στα ΜΜΕ την προεκλογική περίοδο μόνο των στελεχών και όχι των «εναλλακτικών» υποψηφίων του ψηφοδελτίου.» Διαπιστώνει δε ότι «το πιο ανησυχητικό είναι ότι… δεν είχαμε καταλάβει».