Διαψεύστηκαν όσοι είχαν την ελπίδα ότι στην Πράγα θα μπορούσε να γίνει μία προσπάθεια εκτόνωσης της ακραίας έντασης που επικρατεί στα ελληνοτουρκικά με απόλυτη ευθύνη της Τουρκίας. Και το τονίζω αυτό, γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Άγκυρα είναι εκείνη που απειλεί και τροφοδοτεί την πρωτοφανή ένταση σε καθημερινή βάση. Ταυτόχρονα προσπαθεί να κατηγορήσει και να ενοχοποιήσει την Ελλάδα σε διεθνές επίπεδο ως υπαίτια της έντασης, αλλά ευτυχώς, προς το παρόν τουλάχιστον, οι ΗΠΑ και η Ευρώπη δεν αγοράζουν, κάτι που φαίνεται από τις επίσημες αντιδράσεις τους απέναντι στην επιθετική ρητορική και τις προκλητικές ενέργειες του Ερντογανικού καθεστώτος.

Το ντοκιμαντέρ – βιογραφία που σκηνοθέτησε ο Τζουζέπε Τορνατόρε για τον Ένιο Μορικόνε είναι κάτι μεγαλύτερο από το σινεμά. Είναι ένα σεμινάριο για τη ζωή.

Εν τέλει, δεν φώτισε κανέναν, αυτή η πολυαναμενόμενη και πολυδιαφημισμένη συζήτηση στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, σχετικά με τις υποκλοπές συνομιλιών στην Ελλάδα ενώ, οι δηλώσεις Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και Κομισιόν, δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να «γενικεύσουν» το πρόβλημα των παρακολουθήσεων σ’ όλη την ΕΕ!

Μποτιλιάρισμα, κόρνες, πάρκινγκ πουθενά, τσακωμοί για ένα τραπέζι, φασαρία, νεύρα, ακρίβεια, βρώμα παντού και πανικός από κόσμο. Δεν είναι σκηνή από την Αθηναϊκή καθημερινότητα, αλλά από τις «διακοπές μας» στους δημοφιλείς Αυγουστιάτικους προορισμούς.

Η παρακολούθηση πολιτικού αρχηγού μπορεί να νομιμοποιηθεί μόνο σε περίπτωση που υπάρχει ποινική δίωξη για κάποιο έγκλημα (πχ. υπόθεση Χρυσής Αυγής), αλλά η κυβέρνηση υποστηρίζει πως μπορεί να είναι νόμιμη και σε άλλες περιπτώσεις. Αν για παράδειγμα συντρέχουν λόγοι εθνικής ασφάλειας. Αν και κάπως γενικό, ας το δεχθούμε προς χάριν της συζήτησης.

Αποδείξεις δεν έχω, αλλά ως καλός Έλληνας δημοσιογράφος, που «όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει» έχω καταλήξει στο εξής σενάριο ως το πιθανότερο στην υπόθεση της παρακολούθησης του τηλεφώνου του Ν. Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ επί τρίμηνο, τότε που ήταν απλός ευρωβουλευτής και ενώ δεν είχε αναλάβει ακόμη τα ηνία του ΠΑΣΟΚ:

Το ελληνικό καλοκαίρι δεν προσφέρεται για γκρίνια, γι’ αυτό εξάλλου το τραγούδι των τζιτζικιών αντηχεί σε όλη τη χώρα. Πόσο μάλλον όταν ο τουρισμός «σκίζει» με τον αρμόδιο υπουργό Κικίλια να φουσκώνει από υπερηφάνεια, ο Σταϊκούρας να ανακαλύπτει συνεχώς δημοσιονομικούς χώρους για νέες επιδοτήσεις και ο Στουρνάρας να εμφανίζεται αισιόδοξος, όπως συνηθίζει, έστω και αν φροντίζει πια να περιβάλλει την αισιοδοξία του με μπόλικα «αν» και «εφόσον». Άρα πως δικαιολογείται να μη νιώθει αρκούντως ευχαριστημένος/ αισιόδοξος, ένας τυχαίος πολίτης ενώ προσπαθεί να το καταφέρει; Πιθανότατα φταίει ο ίδιος…