Η δημόσια περιουσία αναδεικνύεται και πάλι, όπως και το προηγούμενο καλοκαίρι σε κλειδί που μπορεί να ξεκλειδώσει τη διαπραγμάτευση. Πέρυσι ήταν η διαδικασία για τη σύσταση του Υπε- ταμείου φέτος ο κλήρος έχει πέσει στη ΔΕΗ. Έτσι στο πλαίσιο των επαφών της ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας στις Βρυξέλλες το θέμα της ενέργειας τίθεται επιτακτικά.

 

Ήδη εκλήθη εσπευσμένα και ο υπουργός ενέργειας Γιώργος Σταθάκης καθώς η πίεση για πώληση παραγωγικών μονάδων της ΔΕΗ είναι ασφυκτική. Οι θεσμοί δεν δέχονται το σχεδιασμό για μείωση του μεριδίου που έχει η επιχείρηση στην αγορά και θεωρούν ότι οι δημοπρασίες ρεύματος δεν μπορούν να φέρουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Έτσι ζητούν επιτακτικά την πώληση του 40% των λιγνιτικών και υδροηλεκτρικών μονάδων.

 

Μάλιστα θεωρούν όι οι διαδικασίες πρέπει να ξεκινήσουν άμεσα ώστε μέχρι το Νοέμβριο του 2017 να κατατεθούν δεσμευτικές προσφορές και σε ένα χρόνο από σήμερα να έχει κλείσει το ζήτημα.

 

Ο κ. Σταθάκης πάντως και η ελληνική πλευρά ζητεί χρόνο ώστε να εκτιμηθεί το μοντέλο ΝΟΜΕ αλλά και να ξεκινήσει η εφαρμογή του target model για ην οργάνωση της αγοράς. Μόνο που αυτό απαιτεί χρόνο που εκτείνεται μέχρι το 2018. Ως δεύτερη γραμμή άμυνας προβάλλεται να περάσει το 51% της ΔΕΗ στο Υπερταμείο για αξιοποίηση και μέσα από αυτό να γίνει η διάθεση σε ιδιώτες παλαιών λιγνιτικών μονάδων που λόγω ρυπογόνας λειτουργίας, εάν δεν εκσυγχρονιστούν θα κλείσουν. Όμως η μετάβαση του συνόλου της ΔΕΗ στο Υπερ – ταμείο ουσιαστικά φέρνει την απώλεια ελέγχου της μεγαλύτερης επιχείρησης στη χώρα.

 

Σε συνδυασμό μάλιστα με το έντονο παρασκήνιο που καταγράφεται στο μέτωπο της στελέχωσης της διοίκησης του ΤΧΣ, όπου οι πληροφορίες παραπέμπουν σε ονόματα που αποτελούν «κόκκινο» πανί για το Ελληνικό υπουργείο Οικονομικών εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι η προσπάθεια των θεσμών εστιάζει στο να ελεγχθεί ό,τι παράγει πλούτο και ανήκει στο δημόσιο. Εν προκειμένω ο λόγος για τις τράπεζες που μέσω της διαχείρισης του χαρτοφυλακίου μαμούθ των κόκκινων δανείων, έχουν το «μαχαίρι και το πεπόνι» για ένα πλούτο που ανέρχεται στα 120 δισεκ. ευρώ.

 

Σε ένα κλίμα που κυριαρχείται από τη ρήση του πρόεδρου του Eurogroup Γ. Ντάισενμπλουμ ότι τα «ποτά και οι γυναίκες» φταίνε για την υπερχρέωση του Νότου η Ελληνική πλευρά καλείται να κινηθεί μέσα από συμπληγάδες συμφερόντων, χωρίς μάλιστα να περιμένει μείωση των στόχων για τα θηριώδη πλεονάσματα. Έστω κι αν το 2016 οι στόχοι μάλλον υπερ - εκπληρώθηκαν με απόδοση πάνω των 3 δισεκ. ευρώ.

 

Δεν είναι τυχαίο και η ρήση, κατά το Bloomberg, από τον Β. Σόιμπλε που έστειλε το μήνυμα περί της ανάγκης να δεσμευτεί η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση ότι, εάν βρεθεί σε κυβερνητικό ρόλο, θα υλοποιήσει τα συμφωνηθέντα.

 

Πέρα από το βασικό αυτό αγκάθι της ΔΕΗ που έχει σημαντικές πολιτικές και οικονομικές προεκτάσεις στην Αθήνα το ενδιαφέρον εστιάζεται και στο μέτωπο των εργασιακών την τρίτη ημέρα των συζητήσεων. Εκεί η ελληνική πλευρά επιμένει να ισχύσει το κοινοτικό κεκτημένο στο θέμα των συλλογικών διαπραγματεύσεων.

 

Ωστόσο το ΔΝΤ αποκλείει την επαναφορά τους στο καθεστώς προ του 2012. Οι Ευρωπαίοι κινούνται πιο κοντά στις ελληνικές θέσεις αλλά δεν διαφωνούν με το ΔΝΤ στη θέση ότι ο κατώτατος μισθός θα πρέπει να ορίζεται από το κράτος μέχρι το τέλος του προγράμματος.

 

Πάντως αν δε τελεσφορήσει η προσπάθεια ως την Πέμπτη τότε η ημερομηνία της 7ης Απριλίου οπότε και το Eurogroup στη Μάλτα, χάνεται. Από εκεί και πέρα όλα είναι ανοικτά ενώ ήδη σε πολιτικό επίπεδο η συζήτηση για το πώς θα περάσουν αυτά τα σκληρά μέτρα φουντώνει με πολλαπλά σενάρια να αρχίζουν να διακινούνται.

 

Γιώργος Αλεξάκης