Οι σκληρές απαιτήσεις των δανειστών για τις συντάξεις, τα εργασιακά, τις ιδιωτικοποιήσεις με αιχμή τη ΔΕΗ αλλά και το μίγμα φορολογίας (μέτρα  - αντίμετρα) δεν έχουν αμβλυνθεί. Έτσι, ανοικτά παραμένουν τα μεγάλα θέματα της διαπραγμάτευσης μετά από ένα δεκαήμερο περίπου εκ του σύνεγγυς συζητήσεων. Ουσιαστικά τώρα η Αθήνα καλείται να προχωρήσει σε μια πολιτική συζήτηση παράλληλα με τη σειρά τηλεδιασκέψεων που έχει προγραμματιστεί για την επόμενη εβδομάδα ώστε να εξαντληθούν οι δυνατότητες εν όψει του Eurogroup στις 20/3.

Έτσι αναμένεται νέος γύρος συζητήσεων του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και του υπ. Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου σε μια προσπάθεια λείανσης των αντιθέσεων και διαμόρφωσης μιας συμφωνίας πλαισίου που θα δίνει το πράσινο φως στις εκταμιεύσεις δόσεων. Πάντως λόγω της πολυπλοκότητας των ζητημάτων η «σαλαμοποίηση» της διαπραγμάτευσης φαίνεται πιθανή έστω κι αν δε βολεύει την Ελληνική πλευρά καθώς διατηρεί τις εκκρεμότητες και το καθεστώς πιέσεων.

Το δίλημμα που τίθεται είναι σκληρό στην Αθήνα και δεν έχει να κάνει με τίποτα άλλο παρά με την συνθηκολόγηση άνευ όρων στις απαιτήσεις για άμεσες περικοπές συντάξεων, προώθηση των λεγόμενων δομικών αλλαγών στη ΔΕΗ (πώληση μονάδων) και υιοθέτηση του σκληρού πακέτου του ΔΝΤ στα εργασιακά. Διαφορετικά θα πρέπει να περιμένει και να ανεχθεί τη σταδιακή διαδικασία που έχει όμως μεγάλες χρονοτριβές.

Πλέον η καθυστέρηση στην αξιολόγηση έχει φέρει σε δύσκολη θέση την Αθήνα. Μια άλλη παράμετρος που καθιστά το δίλημμα «συνθηκολόγηση ή  αέναη παράταση της διαπραγμάτευσης» έχει να κάνει με τα σενάρια για την ΕΕ των πολλών ταχυτήτων. Μπορεί να υπάρχουν αντιδράσεις για το όλο πλάνο, όμως παρά τις μεγάλες πολιτικές αντιπαραθέσεις σε επίπεδο κρατών-μελών η απόφαση των μεγάλων είναι να προχωρήσουν τα πράγματα. Άλλωστε αυτό ξεκάθαρα φάνηκε καις τις Βερσαλλίες.

Συνεπώς σε ένα χρόνο είναι πολύ πιθανό η ΕΕ να είναι εντελώς διαφορετική και να έχει βάλει σε σειρά τα κουτάκια για τους «παρίες» της ενοποίησης. Κι αυτό δε σημαίνει τίποτα άλλο παρά τη σύνθεση ενός «θεσμικού μανδύα» για όσους δεν μπορούν να αντέξουν τη Γερμανική σφραγίδα του άρματος της ΕΕ. Αυτοί θα μπορούν να βρουν θέση σε μια περιφέρεια με μειωμένες δυνατότητες και προοπτικές, όταν μάλιστα έχουν σε εκκρεμότητα σχέδια σταθεροποίησης της οικονομίας τους, αλλά και δεν έχουν  συντάξει ο δικό τους σχέδιο για το μέλλον.

Γιώργος Αλεξάκης