Σύμφωνα με τον κ. Μουρμούρα η συζήτηση στους κόλπους της Ε.Ε. για τη προώθηση της ανάπτυξης και της απασχόλησης στην ευρωζώνη, παραμένει ασύνδετη από τη δημοσιονομική προσαρμογή, παρ' όλο που αποτελούν ζητήματα άρρηκτα συνδεδεμένα αφού αποτελούν τις δυο βασικές παραμέτρους για τη διατηρησιμότητα της δυναμικής του χρέους.

«Δεν αμφισβητώ την αναγκαιότητα των προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής και αναγνωρίζω λάθη στην υλοποίηση αυτών. Ωστόσο, η πρωταρχική μου έγνοια είναι ο τρόπος με τον οποίον επιχειρείται αυτή η προσαρμογή. Τα προγράμματα αυτά χαρακτηρίζονται ως μονομερή καθώς από το σχεδιασμό τους απουσιάζουν οι αναπτυξιακές δράσεις», αναφέρει μεταξύ άλλων στο άρθρο του ο κ. Μουρμούρας και κάνει λόγο για δυσκολίες εφαρμογής των προγραμμάτων, με τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα να μην είναι ενθαρρυντικά.

Μια συνήθης εσφαλμένη αντίληψη, σημειώνει ο καθηγητής, είναι ότι οι αναπτυξιακές δράσεις απαιτούν μεγάλη (κρατική) χρηματοδότηση. Αυτό όμως δεν είναι όμως πάντα αληθές, υποστηρίζει, δεδομένου ότι υπάρχουν πολλά τέτοια μέτρα όπου απαιτείται ελάχιστη (ή και καθόλου) κρατική δαπάνη. Τέτοια μέτρα περιλαμβάνουν τα νέα χρηματοοικονομικά εργαλεία όπως το ευρωπαϊκά επενδυτικά ομόλογα τα οποία έχουν προταθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως ένα μέσο προσέλκυσης και διευκόλυνσης της ιδιωτικής χρηματοδότησης για τα μεγάλα έργα υποδομής. Σε εθνικό επίπεδο, οι συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα χρήζουν μεγαλύτερης προσοχής, όπως και η αυτοχρηματοδότηση έργων υποδομής μέσω συμβάσεων παραχώρησης.

Σήμερα, προσθέτει ο κ. Μουρμούρας, τα προγράμματα διάσωσης υλοποιούνται υπό προϋποθέσεις (το γνωστό "conditionality") και συγκεκριμένα, τίθενται συγκεκριμένοι δημοσιονομικοί και διαρθρωτικοί στόχοι η επίτευξη των οποίων αξιολογούνται ανά τρίμηνο. Από την αξιολόγηση αυτή εξαρτάται η συνέχιση της χρηματοδότησης που προβλέπεται στη δανειακή σύμβαση.

Με βάση τα παραπάνω, ο υφυπουργός Οικονομικών θεωρεί πως είναι απαραίτητο να προστεθεί στα προγράμματα προσαρμογής, όπου η έμφαση δίνεται στη δημοσιονομική σταθεροποίηση και στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ένας τρίτος πυλώνας, αυτός της ανάπτυξης της οικονομίας. Συγκεκριμένα, μαζί με τους στόχους για τα έσοδα και δαπάνες του κράτους καθώς και την υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών, εκτιμά ότι θα πρέπει να τίθενται και συγκεκριμένοι ποσοτικοποιημένοι στόχοι και δεσμευτικά χρονοδιαγράμματα ως προς τις αναπτυξιακές δράσεις (πχ. χρηματοδότηση μεγάλων έργων, απορρόφηση κονδυλίων ΕΣΠΑ). Επιπρόσθετα, όπως αναφέρει, ίσως είναι προτιμότερο ο έλεγχος της υλοποίησης των αναπτυξιακών δράσεων να μην πραγματοποιείται ανά τρίμηνο, αλλά ανά εξάμηνο, λόγω των χρονικών υστερήσεων που διέπουν αυτού του είδους τις πολιτικές.