Ο κ. Μουρμούρας παρατήρησε κατ' αρχήν πως το πρώτο Μνημόνιο απέτυχε, συν τοις άλλοις, διότι «επιχείρησε μία προσαρμογή του συνολικού δημοσιονομικού ελλείμματος, περιλαμβάνοντας και το κυκλικό έλλειμμα εκτός του διαρθρωτικού».

Συνέπεια της επιλογής αυτής, ήταν η λήψη υπερπολλαπλάσιων δραστικών μέτρων, τα οποία βύθισαν την οικονομία σε ύφεση και σε «παγίδα χρέους». Η αποτυχία αυτή είχε ως συνέπεια ένα μη βιώσιμο δημόσιο χρέος, που οδήγησε με τη σειρά του στην «αναπόφευκτη νέα δανειακή σύμβαση και το κούρεμα των ομολόγων»:

«Τότε είχαμε πράγματι κρίση δανεισμού, αλλά είχε χαρακτήρα κυρίως κρίσης ρευστότητας και θα μπορούσε με τις κατάλληλες συμβατικές πολιτικές δημοσιονομικής προσαρμογής και ανάπτυξης και να αντιμετωπιστεί. Σήμερα, όμως, η κρίση έχει χαρακτηριστικά κρίσης φερεγγυότητας, με αναπόφευκτο το κούρεμα των ομολόγων», σημείωσε.

Ειδικά για το PSI, ο κ. Μουρμούρας τόνισε την ανάγκη διατήρησης του εθελοντικού του χαρακτήρα, προκειμένου να αποφευχθεί πιστωτικό γεγονός, αν και σε κάθε περίπτωση, όπως είπε χαρακτηριστικά «στα μελλοντικά οικονομικά εγχειρίδια θα καταγραφεί ως συντεταγμένη χρεοκοπία».

Σε ό,τι τέλος, αφορά την αρμοδιότητά του στον τομέα της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, ο κ. Μουρμούρας σημείωσε πως «αξιοποίηση δεν σημαίνει εκποίηση, αλλά υπεραξία στην δημόσια περιουσία. Γνώμονάς μας είναι το δημόσιο συμφέρον και όχι το συμφέρον του Δημοσίου», παρατήρησε.