Το κύριο επιχείρημά μίας τέτοιας επιλογής, όπως τόνισε σε χθεσινή του συνέντευξη και ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης είναι ότι η αποπληρωμή του ελληνικού χρέους προϋποθέτει επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας οι οποίες είναι αμφίβολο αν θα επιτευχθούν. Μάλιστα, προ ημερών, το περιοδικό Economist ανέφερε ότι το σχέδιο που καταρτίστηκε τον περασμένο Μάιο για να βάλει σε τάξη τα δημοσιονομικά της χώρας έχει γίνει το ίδιο η παγίδα της, αφού η οικονομία έχει κολλήσει σε έναν φαύλο κύκλο.
Οι δημοσιονομικές αποτυχίες έχουν κάνει τις αγορές ακόμη πιο επιφυλακτικές έναντι του ελληνικού χρέους. Οι αποδόσεις των δεκαετών κρατικών ομολόγων αυξήθηκαν σχεδόν στο 13%. Οι οίκοι αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας συνεχίζουν τις υποβαθμίσεις, γεγονός που κάνει ολοένα και πιο πιθανή την ανάγκη περισσότερων κεφαλαίων πέραν των 110 δις. ευρώ.
Σύμφωνα με τη σεναριολογία, αυτό που διαμορφώνει καθοριστικά την εκτίμηση των αγορών για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους είναι η αδυναμία υλοποίησης του Μνημονίου τόσο στο διαρθρωτικό όσο και στο δημοσιονομικό σκέλος του. 
Υπό τις συνθήκες αυτές, η συνεννόηση με τους δανειστές μας για την «τακτοποίηση» του χρέους» μοιάζει αναπόφευκτη. Η κυβέρνηση έχει δύο επιλογές: Η πρώτη αφορά στο λεγόμενο «κούρεμα» των ομολόγων, δηλαδή στη μείωση της ονομαστικής αξίας των ομολόγων. Η δεύτερη αυτή επιλογή αφορά, είτε στην αλλαγή του επιτοκίου, είτε στην επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των ομολόγων. Και στις δύο περιπτώσεις, η κυβέρνηση πρέπει προηγουμένως να έρθει σε συμφωνία με τους δανειστές της, οι οποίοι θα δεχθούν να ανταλλάξουν τα ομόλογα που έχουν, με τα νέα που θα εκδώσει η χώρα.
 Ωστόσο, μπορεί τα αποτελέσματα της αναδιάρθρωσης του χρέους να φαίνονται άμεσα αναφορικά με τις υποχρεώσεις μίας χώρας, αλλά για την ίδια την οικονομίας μπορεί να αποβουν καταστροφικά εάν δεν υπάρξουν τα κατάλληλα μέτρα. Αν δηλαδή επιλεχτεί «άτακτη» ή υποχρεωτική αναδιάρθρωση του χρέους, τότε θα ακολουθήσουν:
•Πιθανή πρόκληση μίας τραπεζικής κρίσης. Οι τράπεζες είναι συνήθως αυτές που κατέχουν σημαντικό μέρος των ομολόγων δημοσίου, τα οποία υποχρεώνονται να απομειώσουν – διαγράψουν. Η έκθεση του ΔΝΤ για την παγκόσμια δημοσιονομική σταθερότητα σημειώνει ότι οι ξένοι επενδυτές σταδιακά περιορίζουν την έκθεσή τους σε ομόλογα χωρών με μεγάλα spread, και ταυτόχρονα αυξάνεται το ποσοστό δημόσιου χρέους που έχουν απορροφήσει οι ελληνικές τράπεζες.
•Πιθανή εκτεταμένη οικονομική κρίση. Η εσωτερική κατανάλωση μειώνεται, οι επενδυτές σταματούν κάθε δραστηριότητα τους, η παραγωγή συρρικνώνεται, ο πληθωρισμός «καλπάζει» λόγω ελλείψεως προϊόντων, το χρηματιστήριο καταρρέει, η αγορά των ακινήτων παγώνει λόγω απουσίας αγοραστών
•Οι ξένοι επενδυτές δε δανείζουν για μεγάλο διάστημα τη χώρα υπό το φόβο της αναξιοπιστίας
Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η έξοδος είναι στον ορίζοντα και υποστηρίζει το πρόγραμμα που εφαρμόζει. Ο κ. Παπακωνσταντίνου βλέπει μάλιστα κάποια ενθαρρυντικά σημάδια: την ταχεία αύξηση των εξαγωγών κατά τους τελευταίους μήνες, τη σημαντική μείωση του κόστους εργασίας και ενδείξεις για το ότι ο τουρισμός θα ενισχυθεί αργότερα αυτό το έτος.
Ωστόσο, όπως είπε και ο πρώην πρωθυπουργίς η εμπειρία δείχνει ότι «μια λύση που κινείται στα απώτατα όρια των δυνατοτήτων της οικονομίας δεν αποτελεί ενδεδειγμένη αντιμετώπιση του προβλήματος».